Ιουλιος 2021
Η διαδρομή γινόταν όλο και πιο εντυπωσιακή καθώς πλησιάζαμε στα Καρπάθια, στους πρόποδες των οποίων βρίσκεται η πόλη. Η Ρουμανία είναι μια υπέροχη χώρα, πολύ όμορφα οργανωμένη και αρκετά πλούσια. Αν και σε κάποια χωριά κυκλοφορούν ακόμα με κάρα, ο μέσος όρος εισοδήματος είναι μεγαλύτερος, από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα λιβάδια της είναι απέραντα και όπως είπα και σε προηγούμενο άρθρο έχει καλλιέργειες ηλιοτρόπιων, που τα βλέπαμε παντού στη διαδρομή, αλλά και άλλων δημητριακών.
Τα Καρπάθια με τα πανύψηλα δέντρα, έλατα, βελανιδιές και οξιές δημιουργούν ένα υπέροχο τοπίο επιβλητικό και σκιερό!
Το Μπρασόβ (Brasov) βρίσκεται στο κέντρο της χώρας, ανήκει στην Τρανσυλβανία και παλιότερα ονομαζόταν Κορόνα (λατινικά). Είναι μια αρκετά μεγάλη πόλη, πολύ καλοφτιαγμένη και περιποιημένη με ένα πανέμορφο ιστορικό κέντρο!
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο (το δωμάτιο κόστισε 30 ευρώ με πρωινό και μείναμε ένα βράδυ), η πόλη μας φάνηκε ήσυχη και απλή, χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Ο ξενοδόχος, ο οποίος ήταν πολύ ευγενικός και κατατοπιστικός μας έδωσε οδηγίες για να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, που βρισκόταν 5 λεπτά μακριά από το ξενοδοχείο.
Πλησιάζοντας προς την παλιά πόλη, παρατηρούσαμε την οργάνωση και την ομοιομορφία της νέας πόλης αλλά και την καμπάνια προώθησης του εμβολιασμού και της χρήσης μάσκας.
Φτάνοντας σε ένα μεγάλο πάρκο, καταπράσινο, με υπέροχα λουλουδάτα παρτέρια, με περίτεχνα σχέδια θαυμάσαμε για άλλη μια φορά, την αγάπη των Ρουμάνων για τα λουλούδια. Σε έναν κυκλικό κόμβο, απ αυτούς τους υπέροχους που συναντήσαμε σε όλη την επαρχία της Ρουμανίας, νομίζαμε βλέποντας και τα κτήρια, ότι αυτό ήταν και ψάχναμε να βρούμε κάποιο μαγαζί για να πιούμε καφέ.
Αλλά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, καθώς δεν βλέπαμε κάτι ανάλογο. Και πολύ καλά κάναμε, γιατί βρεθήκαμε μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη.
Ένας υπέροχος πεζόδρομος, με καφετέριες και εστιατόρια, σπίτια μπαρόκ σε διάφορα χρώματα και κόσμος που περπατούσε ή απολάμβανε τον καφέ του. Καθίσαμε κι εμείς να πιούμε τον καφέ μας και να απολαύσουμε τη θέα του δάσους Τάμπα στο λόφο. Ένα πολύ ευχάριστο δροσερό αεράκι μας συντρόφευε. Εκεί δοκιμάσαμε και το αυθεντικό aqua Carpatica, καθώς γενικά στο εξωτερικό σου φέρνουν μόνο εμφιαλωμένο νερό.
Οι κρύοι καφέδες στο εξωτερικό είναι μια πονεμένη ιστορία και το καλοκαίρι, όπου και να βρίσκεσαι, θες έναν κρύο καφέ. Στο μαγαζί που καθίσαμε είχε freddo, υπερπαραγωγή, που ήταν ας πούμε καλός και επίσης είχε και κάτι σούπερ παρασκευές, που έρχονταν σε ποτήρι μεζονέτα με σαντιγύ και ένα ντόνατ σαν καπάκι στο ποτήρι. Δεν πήραμε τέτοιο, παρόλο που ήταν πολύ δελεαστικό, αλλά το είδαμε στο διπλανό τραπέζι και εντυπωσιαστήκαμε!
Μετά το ευχάριστο διάλειμμα, ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε την πόλη. Μόλις στρίψαμε στη γωνία διαπιστώσαμε ότι βιαστήκαμε να καθίσουμε, αλλά το προσπεράσαμε γιατί και το μαγαζί που επιλέξαμε ήταν πολύ όμορφο.
Ο πεζόδρομος που συναντήσαμε ήταν γεμάτος μαγαζιά και τα τραπεζάκια ήταν παραταγμένα στη μέση του δρόμου, ομοιόμορφα με ακριβώς ίδιες ομπρέλες και ζαρντινιέρες με λουλούδια. Μια πολύ όμορφη εικόνα.
Περπατώντας βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία Sfatului με το κτήριο του δημαρχείου να δεσπόζει στο κέντρο, πολύ κόσμο να κάνει τη βόλτα του και πάρα πολλά μαγαζιά. Σε ένα απ αυτά είχε ζωντανή μουσική με βιολί! Συνεχίσαμε τη βόλτα μας για να γνωρίσουμε την πόλη.
Η παλιά πόλη είναι ένα μείγμα γοτθικών, μπαρόκ και αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, στοιχείων. Οι πλακόστρωτοι πεζόδρομοι και τα χρωματιστά κτίρια σε προκαλούν να την εξερευνήσεις. Αυτά τα κτήρια με τις ιδιαίτερες προσόψεις και τα χρώματα, τα λατρεύω. Οι εντυπωσιακές σκεπές με τα κεραμίδια σε όλες τις αποχρώσεις, από το συνηθισμένο κοκκινωπό μέχρι το μαύρο, αλλά και οι αυλές που βρίσκονται στο εσωτερικό των κτηρίων, με ενθουσιάζουν.
Εμβληματικό στοιχείο της πόλης αποτελεί η Μαύρη εκκλησία, η οποία χτίστηκε μεταξύ του 1385 και 1477 στη θέση ενός παλαιότερου ναού. Το όνομα της το πήρε από μια μεγάλη πυρκαγιά το 1689, που ισοπέδωσε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και μαύρισε τους τοίχους της. Η αποκατάσταση της διήρκησε σχεδόν 100 χρόνια και μόνο ο ένας από τους δύο πύργους επιδιορθώθηκε. Είναι ένα τεράστιο κτήριο, που φαίνεται ακόμα πιο επιβλητικό καθώς είναι στριμωγμένο μέσα στα στενά της παλιάς πόλης, βγαίνοντας από την κεντρική πλατεία. Στον πεζόδρομο δίπλα στην εκκλησία, υπήρχε μια έκθεση φωτογραφίας για τη ζωή στην πόλη σε προηγούμενες εποχές, που ήταν πολύ επιμορφωτική.
Στο βάθος και στην πλαγιά του λόφου, φαίνονται εντυπωσιακά τα χολυγουντιανού τύπου γράμματα που γράφουν BRASOV.
Περνάμε το δρόμο του σχοινιού (strada Sforii), τον πιο στενό δρόμο της Ρουμανίας και από τους στενότερους της Ευρώπης, με μήκος 80 μ. και πλάτος 1.10-1.35 μ. που δημιουργήθηκε το 1937, για να περνάνε οι πυροσβέστες σε έκτακτη ανάγκη, από τον ένα δρόμο στον άλλο. Ο δρόμος έχει δοθεί από το δήμο του Μπρασόβ στους καλλιτέχνες και έχουν ζωγραφίσει κάποια κομμάτια των τοίχων. Βέβαια υπάρχουν και οι παρεμβάσεις των απανταχού ερωτευμένων! Στην άλλη άκρη του δρόμου βρίσκεται ένα μοντέρνο γλυπτό. Στον πεζόδρομο μια γυναίκα παίζει βιολί και περνάμε δίπλα από το παλιό σχολείο.
Τα μαγαζιά στην πόλη είναι χαριτωμένα και καθώς νυχτώνει και ανάβουν τα φώτα, η πόλη παίρνει ένα πιο κοσμοπολίτικο αέρα.
Η βόλτα μας ολοκληρώνεται σε ένα ιταλικό μπιστρό με κρασάκι και μπρουσκέτες. Καθώς φεύγουμε από το πολύβουο κέντρο της παλιάς πόλης και κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο, η εικόνα αλλάζει. Οι δρόμοι είναι ήσυχοι, δεν κυκλοφορεί σχεδόν κανείς στο δρόμο και τα αυτοκίνητα που κινούνται είναι ελάχιστα. Η νέα πόλη ησυχάζει!
Το επόμενο πρωί, αφού απολαύσαμε το πρωινό μας, πήραμε το δρόμο για τα αλατωρυχεία της Salina Turda.
Η Σαλίνα Τούρντα (Salina Turda) αποτελεί το πιο σημαντικό αλατωρυχείο στην Τρανσυλβανία. Είναι γνωστό από τους αρχαίους χρόνους και τέθηκε σε λειτουργία κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο. Σταμάτησε τη λειτουργία του το 1937, αλλά άνοιξε σαν τουριστικό αξιοθέατο το 1992 και το 2008 ανακαινίστηκε και έγινε ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της Ρουμανίας.
Το εισιτήριο για την είσοδο κοστίζει 10 ευρώ το άτομο και πραγματικά το αξίζει. Σε βάθος περίπου 120 μέτρων κάτω από τη γη, το θέαμα που είδαμε μας αποζημίωσε με το παραπάνω.
Κατεβαίνοντας, βλέπαμε φωτογραφίες από την εξόρυξη του αλατιού και τους κυματοειδής σχηματισμούς του ορυκτού στους τοίχους. Αφού περπατήσαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τις παλιές ξύλινες σκάλες, προς την κεντρική αίθουσα. Σε προθήκες εκτίθενται εργαλεία και μέσα εξόρυξης, αλλά και θρησκευτικά αντικείμενα, που συντρόφευαν τους αλατωρύχους. Οι τοίχοι, το ταβάνι, το πάτωμα, ήταν από αλάτι! Ήταν πολύ περίεργη η αίσθηση, να βρίσκεσαι αρκετά μέτρα κάτω από το έδαφος, να νοιώθεις την υγρασία και να βλέπεις γύρω σου μόνο αλάτι!
Αφού κατεβήκαμε αρκετά, φτάσαμε στο σημείο όπου μπορούσες να δεις την κεντρική αίθουσα, κάτω στο βάθος. Ήταν επιβλητικό και λίγο τρομακτικό.
Αν και λιτό, φαινόταν πολύ εντυπωσιακό. Παρόλο που υπήρχε ασανσέρ, αποφασίσαμε να κατέβουμε από τις σκάλες και να το χρησιμοποιήσουμε για το ανέβασμα. Περπατήσαμε πάνω σε μια εξέδρα, που στηριζόταν σε χοντρούς πασσάλους σφηνωμένους στους τοίχους από αλάτι, κάτι που ήταν λίγο τρομακτικό όταν το συνειδητοποιήσαμε και ακολουθήσαμε τις ξύλινες σκάλες μέχρι την κεντρική αίθουσα.
Το εσωτερικό διατηρεί μια σταθερή θερμοκρασία 12 βαθμών Κελσίου και υγρασία 80%, και καθώς απουσιάζουν εντελώς τα βακτήρια, κάνουν το περιβάλλον ιδανικό για όσους πάσχουν από αλλεργίες. Από ότι μάθαμε η περιεκτικότητα του νερού σε αλάτι είναι 273 γρ. ανά λίτρο νερού! Πάντως μια ζακετούλα τη χρειαζόσουν, δεδομένου ότι έξω είχε 35 βαθμούς. Βέβαια μετά από τόση κατάβαση, την έβγαζες, αλλά τέλος πάντων!
Φτάνοντας στο χαμηλότερο επίπεδο είδαμε το καρουζέλ, γήπεδα μπάσκετ και μίνι γκολφ, ένα αμφιθέατρο και αίθουσες μπόουλινγκ, μπιλιάρδου και πινγκ πονγκ. Ο χώρος περιλαμβάνει επίσης ειδικά μηχανήματα εξόρυξης, φωτογραφίες, ειδικούς φωτισμούς, κ.α. Γενικά είναι πολύ οργανωμένος σαν χώρος και είναι πολύ ευχάριστη η παραμονή εκεί. Αν είχαμε περισσότερο χρόνο, θα καθόμασταν σίγουρα περισσότερο.
Επίσης υπάρχει και μια υπόγεια λίμνη, που δημιουργήθηκε από κάποια πλημμύρα και εκεί μπορεί να περιηγηθεί κάποιος, κάνοντας βαρκάδα στο υπόγειο ορυχείο με τους εντυπωσιακούς του σταλαγμίτες. Δυστυχώς είχε πολύ μεγάλη ουρά και δεν μπορέσαμε να κάνουμε κι εμείς. Απολαύσαμε όμως την ηρεμία και την απαλή μουσική σε μια φουτουριστική κατασκευή που έχει φτιαχτεί πάνω στη λίμνη. Μετά από αυτό περιμέναμε στην ουρά για το ασανσέρ που θα μας ανέβαζε στο ανώτερο επίπεδο.
Η εμπειρία ήταν καταπληκτική και παρόλο, που απ ότι διάβασα, δεν είναι ούτε το μεγαλύτερο, ούτε το πιο εντυπωσιακό αλατωρυχείο, που υπάρχει, εμάς μας εντυπωσίασε αρκετά. Άλλωστε δεν είχαμε ξαναπάει σε αλατωρυχείο!
Αυτή ήταν και η τελευταία μας στάση στη Ρουμανία, που όπως είπα και στην αρχή, μας ενθουσίασε. Είναι πραγματικά μια χώρα διαμάντι, με απίστευτες ομορφιές και ειδικά η επαρχία της είναι εντυπωσιακή. Μια χώρα που ευχαρίστως θα επισκεπτόμουν ξανά και ξανά!
Στο δρόμο προς τον επόμενο προορισμό μας ήρθε μήνυμα στο κινητό, από το 112, για ακραία καιρικά φαινόμενα. Δυστυχώς εκτός από αυτή τη φράση, που ήταν στα αγγλικά, όλο το υπόλοιπο κείμενο ήταν στα ρουμάνικα και δεν ξέρουμε τι έλεγε. Η αλήθεια είναι ότι ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και έριχνε κάποιες ψιχάλες, αλλά μόνο αυτό. Το προηγούμενο βράδυ είχαν γίνει οι πλημμύρες στη Γερμανία, όπου χάθηκαν πάνω από 40 άτομα και το είχαμε δει στις ειδήσεις (στα ρουμάνικα κανάλια!). Ανησυχήσαμε λίγο, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας χαλάσει τη διάθεση, οπότε συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Ο καιρός, ως εκείνη τη στιγμή ήταν υπέροχος και δεν φαινόταν να χαλάει ανησυχητικά, όσο ταξιδεύαμε.
Επόμενος προορισμός Ουγγαρία, και στάση στη Βουδαπέστη!