Roadtrip στα Βαλκάνια – Ρουμανία α’ (Βουκουρέστι)

Ιουλιος 2021

Επόμενος προορισμός η Ρουμανία και αρχικά το Βουκουρέστι.

Φύγαμε λοιπόν από την Προχόντνα και τα μάτια του Θεού και ακολουθήσαμε το φιδίσιο επαρχιακό δρόμο, μέχρι τα σύνορα με τη Ρουμανία.

Το πιο εντυπωσιακό και ενδιαφέρον στο δρόμο μας ήταν τα απέραντα λιβάδια με τα ηλιοτρόπια. Τόσο στη Βουλγαρία όσο και στη Ρουμανία υπήρχαν παντού τεράστιες εκτάσεις καλυμμένες με ηλιοτρόπια. Και ήταν εκπληκτικό το πως ήταν πάντα στραμμένα προς τον ήλιο, είτε ήταν πρωί είτε απόγευμα!

Ο συνοριακός σταθμός ανάμεσα στις δυο χώρες ήταν ιδιαίτερα επιβλητικός. Πριν βγούμε από τη Βουλγαρία πληρώσαμε 2 ευρώ διόδια, κάτι που έγινε και βγαίνοντας από την Ελλάδα και 3 ευρώ για το βινιέτι.

Αφού μας έλεγξαν μόνο τις ταυτότητες (και όχι τα πιστοποιητικά εμβολιασμού) περάσαμε τα γκισέ για να βρεθούμε μπροστά σε μια ογκώδη πύλη, για την ακρίβεια δυο πανύψηλες κολώνες που αποτελούσαν την αρχή της γέφυρας πάνω από το Δούναβη, το φυσικό σύνορο, ανάμεσα στις δυο χώρες. Ο ποταμός είναι τεράστιος σε πλάτος και αρχικά, βλέποντας το αρδευτικό κανάλι δίπλα του, νομίζαμε ότι είναι σχετικά μικρός και αναρωτιόμασταν γιατί ήταν τόσο μεγάλη η γέφυρα. Όταν φτάσαμε πάνω από το πραγματικό ποτάμι, μείναμε έκθαμβοι. Η γέφυρα ήταν επίσης επιβλητική και ογκώδης. Βγαίνοντας από τη γέφυρα, ήμασταν πια στη Ρουμανία.

Το πρώτο που αντικρίσαμε ήταν ένας κυκλικός κόμβος, κάτι πολύ συνηθισμένο στις εθνικές οδούς αυτών των κρατών, αλλά και την τεράστια ουρά φορτηγών, που περίμενε υπομονετικά τον έλεγχο, για να περάσει στη Βουλγαρία.

Και στις δυο χώρες συναντήσαμε πάρα πολλά φορτηγά στις εθνικές οδούς, κάτι αναμενόμενο αφού είναι περάσματα προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Ήταν πολύ όμορφο αίσθημα, το να διασχίζεις μια χώρα από τη μία άκρη στην άλλη και να βλέπεις την εναλλαγή ανάμεσα στην επαρχία και στις πόλεις, ανάμεσα στην εξοχή και τις καλλιέργειες.

Μπαίνοντας στο Βουκουρέστι, συναντήσαμε τα γνωστά μπλοκ κατοικιών, ανάμνηση του ανατολικού παραπετάσματος, τα οποία όμως εδώ είναι πολύ όμορφα συντηρημένα και βαμμένα σε διάφορα ζωηρά χρώματα. Είδαμε ακόμα σούπερ μοντέρνα κτήρια, που σηματοδοτούν την πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας. Η Ρουμανία, είναι πολύ πλούσιος τόπος σε καλλιέργειες, ξυλεία και ορυκτό πλούτο.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο απόγευμα. Ήταν σε μια ήσυχη περιοχή, πολύ κοντά στο κέντρο του Βουκουρεστίου. Το ξενοδοχείο ήταν υπέροχο, σε ένα παλιό κτήριο, πλήρως ανακαινισμένο, αλλά που κρατούσε το ύφος και το χρώμα του παρελθόντος. Για να μπούμε χρησιμοποιήσαμε μια κάρτα και τον κωδικό που μας είχαν αφήσει στο γραμματοκιβώτιο (γιατί όταν φτάσαμε η ρεσεψιόν ήταν κλειστή). Το σύστημα αυτό με τις μαγνητικές κάρτες, το συναντήσαμε σε πάρα πολλά σπίτια και ξενοδοχεία.

Ανεβαίνοντας στο δωμάτιό μας, από μια όμορφη ξύλινη σκάλα, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική και τη διακόσμηση, όπως και τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που βρίσκονταν στη ρεσεψιόν. Όλο το ξενοδοχείο είχε ένα αέρα νοσταλγίας. Το δωμάτιο βρισκόταν στο δεύτερο όροφο και μισό. Ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά η διαρρύθμιση του κτηρίου ήταν έτσι που όντως υπήρχε όροφος 2,5! Το δωμάτιο ήταν κουκλίστικο και είχε φεγγίτες, απ όπου έμπαινε άπλετο το φως της ημέρας ή του φεγγαριού. Το κόστος ήταν 31 ευρώ τη βραδιά (γιατί στο Βουκουρέστι μείναμε 2 βράδια), με πρωινό.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε για να γνωρίσουμε την πόλη. Σε λιγότερο από 10 λεπτά με τα πόδια (αυτό ήταν κάτι που το είχαμε αποφασίσει, να βλέπουμε τις πόλεις χωρίς να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο, αλλά τα MMM), βρεθήκαμε στην καρδιά της πόλης και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από τον πεζόδρομο, όπου βρίσκεται η παλιά συναγωγή αλλά και το πιο όμορφο εστιατόριο-μπυραρία της περιοχής, το Caru Cu Berre. Σε ένα παλιό κτήριο, μπαρόκ και αρ νουβό αρχιτεκτονικής, υπέροχα διατηρημένο, με φανταστικό διάκοσμο, μας ενθουσίασε. Μας το είχε συστήσει ο γιος μας με τη φίλη του, που είχε πάει για φαγητό, όταν είχαν βρεθεί κι εκείνοι στο Βουκουρέστι και δεν το μετανιώσαμε που ακούσαμε τη συμβουλή τους.

Πέρα όμως από την εμφάνιση του μαγαζιού, ήταν και το φαγητό του που μας κέρδισε. Υπέροχα πιάτα, παραδοσιακής ρουμάνικης κουζίνας και άφθονη ντόπια μπύρα. Το πιο φανταστικό απ όλα όμως ήταν ο λογαριασμός, που κρίνοντας από την εμφάνιση του χώρου και το μέγεθος των μερίδων, περιμέναμε να είναι αρκετά ανεβασμένος. Όμως όχι, για δυο μερίδες, αρκετά μεγάλες, σαλάτα και 1,5 λίτρο μπύρα πληρώσαμε μόλις 28 ευρώ.

Φεύγοντας από κει συναντήσαμε το ναό της Σταυρουπόλεως, ένα μείγμα βυζαντινής, αναγεννησιακής, οθωμανικής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής και το Ρωμαϊκό Αθήναιον.

Στη βόλτα που ακολούθησε, στο δρόμο για το ξενοδοχείο, περάσαμε μέσα από ένα υπέροχο πάρκο, το Σισμίγιου (Cismigiu, ελπίζω να το λέω σωστά), με λίμνη, όπου έκαναν βόλτα βαρκούλες, γεφυράκια, καντίνες και ένα εστιατόριο, που έμοιαζε σαν καράβι.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με ένα υπέροχο πρωινό στην πιο χαριτωμένη τραπεζαρία ξενοδοχείου. Από το παράθυρο βλέπαμε το παρτεράκι με τα γεράνια, ένα φυτό που αγαπούν πολύ στη Ρουμανία, γιατί το βλέπαμε παντού και μια όμορφη καθολική εκκλησία. Οι Ρουμάνοι είναι καθολικοί.

Και μετά ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε την πόλη.

Κάτι που παρατηρήσαμε και μας φάνηκε πολύ παράξενο ήταν τα καλώδια που κρέμονταν άναρχα από τις κολώνες του ρεύματος. Μπλεγμένα σε κουβάρια, με γραμμές να φεύγουν προς κάθε κατεύθυνση και να κρέμονται σε κουλούρες, σε αρκετά χαμηλό ύψος.

Διασχίζοντας το πάρκο, που συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ, και προχωρώντας στις τεράστιες λεωφόρους, είδαμε μια αφίσα του Βέρτη, που θα τραγουδήσει στην πόλη τον Οκτώβριο και νιώσαμε μια εθνική υπερηφάνεια 🙂 (αστειεύομαι).

Το Βουκουρέστι δεν είναι τόσο καθαρό όσο η Σόφια, αλλά παρόλα αυτά είναι μια πόλη που σέβεται τον πολίτη. Και εδώ ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας τηρείται σχολαστικά και ο πεζός νοιώθει ασφαλής και προστατευμένος. Υπάρχουν παντού πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομοι και κανείς δεν καταπατά με το αυτοκίνητο, τίποτα από τα δύο. Ο κόσμος είναι πιο χαμογελαστός και ευγενικός και η γλώσσα τους είναι λατινογενής, άρα πιο γλυκιά.

Γνωστό ως “Μικρό Παρίσι”, το Βουκουρέστι, είναι γεμάτο κτήρια αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, βυζαντινές εκκλησίες, αρτ νουβό αρχοντικά και νεοκλασικά, που επέζησαν από σεισμούς, πολέμους και την κομμουνιστική περίοδο.

Ο ίδιος ο Τσαουσέσκου άλλωστε, που κυβέρνησε τη Ρουμανία, ως γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος της χώρας, από το 1945 έως το 1989, έκανε τα πάντα για να αποκτήσει η πρωτεύουσα την εικόνα που θα δικαιολογεί το όνομα. Αυτά όμως θα τα πούμε πιο κάτω.

Το πρώτο αξιοθέατο που συναντήσαμε ήταν η Πλατεία της Επανάστασης. Στην πλατεία αυτή το 1989 ένα πλήθος περισσότερων από 100.000 ανθρώπων, ξεσηκώθηκε, αναγκάζοντας τον αρχηγό του κομμουνιστικού κόμματος να φύγει και να αλλάξει την πορεία της ιστορίας της χώρας. Μέχρι εκείνη την ημερομηνία, η κεντρική πλατεία ήταν γνωστή ως Palace Square, λόγω της εγγύτητάς της στο Βασιλικό Παλάτι, το οποίο σήμερα είναι το Εθνικό Μουσείο Τέχνης.

Σε κοντινή απόσταση, βρίσκεται το μνημείο της Αναγέννησης, ένας ψηλός οβελίσκος, ο οποίος περιλαμβάνει τα ονόματα των 1058 θυμάτων της επανάστασης, που προανέφερα.

Εκεί κάναμε και την πρώτη μας γνωριμία. Ένας εξαιρετικός κύριος, με το ποδήλατό του, Ρουμάνος, ο Πιέτρ, μας είδε που φωτογραφίζαμε το μνημείο, κατάλαβε ότι ήμασταν τουρίστες και μας έπιασε την κουβέντα. Όταν έμαθε ότι είμαστε Έλληνες, ενθουσιάστηκε. Μνημόνευσε όλες τις προσωπικότητες της Ελλάδας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, φιλοσόφους, ποιητές και συγγραφείς (πάνω από 15-20 ονόματα, μέχρι Λουντέμη και Καζαντζάκη) μετά θυμήθηκε όλα τα ονόματα της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου, που νίκησε το Euro 2004, μας μίλησε για τη δικτατορία, τον Παπαδόπουλο και τον Μουστακλή και τέλος μας δήλωσε ότι αγαπά πολύ τη χώρα μας και μόλις πριν λίγο καιρό κατάφερε να την επισκεφθεί.

Εμείς είχαμε μείνει στήλες άλατος! Μετά από την αναφορά στην Ελλάδα, άρχισε να μας διηγείται την ιστορία της Ρουμανίας, από την πτώση του Τσαουσέσκου και μετά, την δήθεν αλλαγή του καθεστώτος με τους μετακομουνιστές, και την εκμετάλλευση του πλούτου της χώρας από ντόπιους και ξένους. Κατέληξε ότι οι Ρουμάνοι σε σχέση με του Έλληνες είναι χαζοί, γιατί πληρώνουν τους φόρους τους, χωρίς αυτό να τους εξασφαλίζει τα δέοντα, ενώ εμείς, στην πλειοψηφία μας, το αποφεύγουμε. Εκεί δεν ξέραμε αν έπρεπε να γελάσουμε ή να παρεξηγηθούμε.

Αφού λοιπόν μας διηγήθηκε την ιστορία της χώρας τους αλλά και της δικής μας, μας ρώτησε αν έχουμε να του δώσουμε κανένα ψιλό. Εκεί λίγο μπερδευτήκαμε, γιατί οι γνώσεις και ο τρόπος του, δεν σου έδιναν την εικόνα ζητιάνου. Όπως και να έχει, του δώσαμε κάποια ψιλά που είχαμε, μας χαιρέτησε εγκάρδια και χωριστήκαμε.

Περπατώντας φτάσαμε στην παλιά πόλη με τα παραδοσιακά αρχοντικά και τους λιθόστρωτους δρόμους, που χρονολογούνται από τον 15ο και 16ο αι. Σήμερα διατηρεί την μεσαιωνική αρχιτεκτονική της και παράλληλα συμβαδίζει με το σύγχρονο Βουκουρέστι. Γεμάτη μπαρ, εστιατόρια και καφέ, που στεγάζονται σε παλιά κτήρια με υπέροχο διάκοσμο, αλλά και υπέροχα καταστήματα, γκαλερί και εκκλησίες, που σε προσκαλούν να τα επισκεφθείς. Στο δρόμο μας συναντήσαμε πολλά έργα τέχνης, καθώς το Βουκουρέστι είναι πολύ καλλιτεχνική πόλη.

Ιδιωτική γκαλερί, ανοιχτή για το κοινό

Εστιατόρια και καφέ!

Ένα υπέροχο βιβλιοπωλείο, το Cărturești Carusel, που αποτελεί σημείο ενδιαφέροντος στην παλιά πόλη!

Από την παλιά πόλη βρεθήκαμε στη νέα και περπατώντας στους συνοικιακούς δρόμους, συναντήσαμε πολλά αρχοντικά, εγκαταλελειμμένα, και μισογκρεμισμένα, με κήπους πνιγμένους στα αγριόχορτα, που όμως διατηρούσαν την αίγλη και την επιβλητικότητα τους.

Παλιά σπίτια και αρχοντικά!

Προχωρώντας φτάσαμε σε μια επιβλητική λεωφόρο, με μια πολύ φαρδιά νησίδα στη μέση, που είχε συντριβάνια και κήπους, σε όλο το μήκος της. Η λεωφόρος Νίκης του Σοσιαλισμού ή Λεωφόρος Ουνιρέα (Bullevardul Unirii), είναι διαμορφωμένη ακριβώς σαν τα Ηλύσια Πεδία του Παρισιού, αφού όπως είπαμε το Βουκουρέστι είναι το Παρίσι των Βαλκανίων. Απ ότι μάθαμε αργότερα είναι μακρύτερη κατά 1,5 χιλιόμετρα σε σχέση με αυτή του Παρισιού.

Στην κορυφή της λεωφόρου είναι χτισμένο το Παλάτι του Λαού ή Παλάτι του Κοινοβουλίου πια.

Αφού κάναμε το μισό γύρο του παλατιού, για να βρούμε την είσοδο, κάτι που πήρε αρκετό χρόνο, γιατί είναι τεράστια απόσταση, περάσαμε από τους κήπους στο λόμπι, όπου γινόταν ο έλεγχος, παρόμοιος με αυτόν των αεροδρομίων και μας έδωσαν και μια κάρτα επισκέπτη. Μας έβαλαν σε ένα γκρουπ με ξεναγό, γιατί κανείς δεν μπορεί να περιπλανιέται στο παλάτι χωρίς συνοδεία ξεναγού. Το εισιτήριο κοστίζει 16 ευρώ το άτομο.

Το παλάτι του λαού λοιπόν, όπως είχε ονομαστεί από τον εμπνευστή του Νικολάε Τσαουσέσκου, είναι ένα από τα πιο σημαντικά και εντυπωσιακά αξιοθέατα της πόλης.

Χτισμένο σε λόφο, στο καλύτερο σημείο του Βουκουρεστίου, γι αυτό άλλωστε επελέγη σαν τοποθεσία, καλύπτει 365.000 τ.μ, και για την κατασκευή του ισοπεδώθηκε το 20% του ιστορικού κέντρου της πόλης, 3 συνοικίες, περίπου 7.000 κατοικίες, 2 συναγωγές και βέβαια αρκετά ιστορικά μνημεία, μεταξύ αυτών και αρκετές βυζαντινές εκκλησίες. 40.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να μετοικήσουν.

Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κτήριο στον κόσμο, μετά το πεντάγωνο των Η.Π.Α το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και το βαρύτερο στον κόσμο. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1984 και ολοκληρώθηκε το 1997, χωρίς ο εμπνευστής του να προλάβει να ζήσει μέσα σ αυτό, καθώς εκτελέστηκε το 1989.

 Το δεκατεσσάρων ορόφων κτίριο, οι 3 είναι υπόγειοι, υψώνεται στα 80 περίπου μέτρα, περιλαμβάνει 1,100 δωμάτια, 60 διαδρόμους, 60 αίθουσες υποδοχής και ένα μεγάλο πυρηνικό καταφύγιο, είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης! Είναι φτιαγμένο από μάρμαρο, 3.500 τόνους κρύσταλλο και 900.000 τόνους ξύλο. Για την κατασκευή του εργάστηκαν 20.000 εργάτες σε τρεις εναλλασσόμενες βάρδιες, καθώς οι εργασίες συνεχιζόταν ολόκληρο το 24ωρο. Το κόστος της οικοδόμησής του ανήλθε στο 30% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της Ρουμανίας!

Ένας από τους πολλούς πολυελαίους ζυγίζει 5 τόνους, είναι στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες και στο εσωτερικό του υπάρχει δωμάτιο, που χωράει 8 ανθρώπους, για τον καθαρισμό και τη συντήρησή του! Η αίθουσα χορού είναι η μεγαλύτερη σε έκταση από όλα τα δωμάτια και έχει επιφάνεια 2,400 τ,μ. Όλο το παλάτι είναι φτιαγμένο με υλικά αποκλειστικά από την παραγωγή της Ρουμανίας, εκτός από μια δίφυλλη πόρτα, από μαόνι, ξύλο που δεν υπάρχει στη χώρα και την έκαναν δώρο στον τότε ηγέτη. Κάποιο από τα χαλιά υφάνθηκε στο χέρι, επιτόπου, γιατί θα ήταν αδύνατο, λόγω μεγέθους, να μεταφερθεί. Κουρτίνες που υφάνθηκαν σε ένα μοναστήρι της χώρας, το Αγκάθια, γνωστό για τα υφαντά του, ζυγίζουν 200 κιλά και έχουν 16 μέτρα μήκος, οι οποίες φυσικά δεν έχουν πλυθεί ποτέ!

Ο πολυέλαιος που ζυγίζει 5 τόνους και οι κουρτίνες που υφάνθηκαν στο μοναστήρι Αγκάθια!

Το Παλάτι του Λαού είχε σκοπό να στεγάσει  τις εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ. Ρουμανίας, το γραφείο του προέδρου, υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες. Μετά την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος, το κτίριο απασχόλησε πολύ την κυβέρνηση και προτάθηκε ακόμη και η κατεδάφισή του. Τελικά, αποφασίστηκε να μεταφερθούν εκεί τις εργασίες της εθνοσυνέλευσης και το κτίριο μετονομάστηκε σε «Παλάτι της Βουλής». Σήμερα στεγάζει τη Βουλή και τη Γερουσία, ένα διεθνές συνεδριακό κέντρο, ενώ κάποιες από τις αίθουσες είναι προσβάσιμες στο κοινό, ως αξιοθέατο, αλλά μόνο το 5%.

Καλλιτεχνική λεπτομέρεια στο μαρμάρινο πάτωμα του κτηρίου, που εικονίζει το αρχιτεκτονικό σχέδιο – κάτοψη του παλατιού!

Εκτός από όλα τα άλλα, μάθαμε ότι έχει ένα περίεργο σύστημα εξαερισμών, γιατί ο Τσαουσέσκου φοβόταν ότι θα τον δηλητηριάσουν και δεν ήθελε το παλάτι να έχει air condition.

Σε μία αίθουσα του παλατιού υπήρχε περιοδική έκθεση, με τα πορτρέτα ελληνικών προσωπικοτήτων, στο βάθος των αιώνων, που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο, στην εξέλιξη της Ρουμανίας. Η έκθεση «Προσωπικότητες Ελλήνων που έπαιξαν ρόλο στην ιστορία των Ρουμάνων από την αρχαιότητα έως και σήμερα» ήταν στα πλαίσια ενός αφιερώματος για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση.  

Τέλος έχει ένα τεράστιο μπαλκόνι που βλέπει στην πλατεία Συντάγματος και στη λεωφόρο Νίκης, από το οποίο ο Τσαουσέσκου οραματιζόταν να απευθύνεται στον Ρουμάνικο λαό. Τελικά ο πρώτος που βγήκε σε αυτό το μπαλκόνι ήταν ο Μάικλ Τζάκσον και απευθύνθηκε στο λαό του Βουκουρεστίου λέγοντας “hello Budapest”. Χάλια τα έκανε κι αυτός!

Αφού χορτάσαμε πολυτέλεια, αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε σε ένα από τα τεράστια πάρκα, το Cismigiu, που ήταν και στο δρόμο μας. Είναι οι παλαιότεροι κήποι της πρωτεύουσας, ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Περπατήσαμε μέσα στο πράσινο, ακούγοντας μόνο τον ήχο του αέρα και των πουλιών. Απολαύσαμε τη μπύρα μας και ένα σνακ σε μία από τις καντίνες του πάρκου, δίπλα στη λίμνη, βλέποντας τις πάπιες και τις βάρκες που έκαναν βόλτα. Ήταν πολύ όμορφα!

Για τον επόμενο προορισμό μας πήραμε το αυτοκίνητο. Η μετακίνηση με το αμάξι ήταν πολύ εύκολη μέσα στην πόλη. Δεν ξέρω αν είναι πάντα έτσι ή αυτό οφειλόταν στην εποχή (μέσα Ιουλίου), αλλά η κίνηση ήταν ελάχιστη και οι δρόμοι υπέροχοι. Η δε οδηγική συμπεριφορά των Ρουμάνων είναι άψογη. Δεν κορνάρουν, όσο λάθος και να κάνεις και σε περίπτωση που ακούγεται σειρήνα, ασθενοφόρου ή πυροσβεστικής, όλα τα αυτοκίνητα, σαν κάποιος να τα καθοδηγεί, κινούνται δεξιά και αριστερά στις λωρίδες, ανοίγοντας διάδρομο για να περάσει. Όσα αυτοκίνητα δε, βρίσκονται στις διπλανές λωρίδες, αφήνουν κενό για να εισχωρήσουν τα οχήματα, που έρχονται από τη λωρίδα που πρέπει να ανοίξει!

Φτάσαμε λοιπόν στα βόρεια προάστια, όπου μάλλον ισχύει, ότι και για τα δικά μας βόρεια προάστια. Πολύ ήσυχη περιοχή, με υπέροχες μονοκατοικίες, άλλες σύγχρονες και καινούριες και άλλες παραδοσιακές αλλά ανακαινισμένες, με μεγάλους κήπους και δρόμους με ψηλά δέντρα και φαρδιά πεζοδρόμια. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και περπατήσαμε μέχρι την αψίδα του Θριάμβου, που είναι αντίγραφο της αντίστοιχης στο Παρίσι. Πολύ εντυπωσιακή στο κέντρο ενός κυκλικού κόμβου με έξι όμως μόνο δρόμους να ξεκινούν από κει (στο Παρίσι είναι 12). Κατασκευάστηκε το 1921 και ξαναχτίστηκε το 1935, ως μνημείο, αλλά και ως σύμβολο.

Απέναντι από την Αψίδα του Θριάμβου ξεκινάει και το πάρκο Herăstrău, το μεγαλύτερο πάρκο της πόλης. Έχει έκταση πάνω από 1000 στρέματα με τη λίμνη που βρίσκεται στο κέντρο του να καταλαμβάνει τα μισά σχεδόν απ αυτά και άνοιξε για πρώτη φορά το 1936. Είναι πανέμορφο, καταπράσινο, με υπέροχα δρομάκια στη σκιά πανύψηλων δέντρων, μπρούντζινα γλυπτά και έργα τέχνης, τραινάκι για τα παιδιά, χώρους χαλάρωσης και πικ νικ, μίνι μουσείο από εξαρτήματα αντλιών, ακόμα και χώρους εκδηλώσεων. Τέλος υπάρχει ένα υπέροχο μονοπάτι που πάει παράλληλα με τη λίμνη και αρκετά εστιατόρια και καφέ μπαρ, γύρω από αυτήν.

Μέσα στο πάρκο υπάρχει και το Μουσείο Village, που είναι ένα υπαίθριο έκθεμα για τους τουρίστες που θέλουν να μάθουν περισσότερα για την αγροτική ζωή στη Ρουμανία. Περιέχει αντίγραφα -και όχι μόνο- χαρακτηριστικών σπιτιών της χώρας.

Περπατήσαμε πάνω από το μισό μονοπάτι και το σχέδιο ήταν να καθίσουμε να φάμε σε ένα από τα μαγαζιά, αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε με κάποιο, καθώς τα περισσότερα ήταν πολύ μοντέρνα και με αντίστοιχη μουσική, που δεν είναι της προτίμησής μας. Θυμίζει λίγο την Αθηναϊκή Ριβιέρα. Οπότε πήραμε το δρόμο του γυρισμού, αφού θαυμάσαμε τη θέα και το νησάκι που βρίσκεται στο κέντρο της λίμνης και είδαμε το ηλιοβασίλεμα.

Βγαίνοντας είδαμε την Αψίδα του Θριάμβου σε όλο της το μεγαλείο, καθώς ήταν φωταγωγημένη για τη νύχτα.

Σταματήσαμε για φαγητό σε μία μπυραρία-εστιατόριο, το Hanu Berarilor, που στεγάζεται σε ένα υπέροχο αρχοντικό με τεράστια αυλή και φάγαμε, τι άλλο; παραδοσιακή ρουμάνικη κουζίνα! Η αλήθεια είναι πως ότι δοκιμάσαμε, μας άρεσε πάρα πολύ! Οι γεύσεις τους είναι πολύ κοντά στις δικές μας κι έτσι πολύ δύσκολα θα σας απογοητεύσουν. Το sarmale ή λαχανοντολμάδες, είναι σαν τους δικούς μας με αρκετή πάπρικα, που φαίνεται να τους αρέσει πολύ. Τα mititei ή πιο απλά mici, είναι σαν τα κεμπάπ που τρώμε εμείς και προέκυψαν όταν ένας σεφ ξέμεινε από λουκάνικα, οπότε έπλασε τον κιμά που είχε σε σχήμα λουκάνικου και το έψησε στα κάρβουνα. Το κότσι με τη μαμαλίγκα (πουρές από καλαμποκάλευρο) και το λάχανο τουρσί είναι μια κλασική συνταγή των βαλκανίων, όπως και το καπνιστό χοιρινό με λουκάνικο (η χαρά της χοληστερίνης) επίσης συνοδευόμενο από ξινολάχανο και μαμαλίγκα.

Μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα στην παλιά πόλη, η οποία το βράδυ μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο κλαμπ. Με τη νεολαία να πρωτοστατεί, τα πλακόστρωτα γίνονται πίστες χορού, τα όρια του κάθε μαγαζιού χάνονται και όλοι γίνονται μια μεγάλη παρέα. Η μουσική είναι εκκωφαντική και συναντάς κάθε τύπο ανθρώπου. Η εικόνα ήταν υπέροχη, αλλά για νεαρές ηλικίες!

Η μέρα μας τελείωσε με μια βόλτα στο ποτάμι!

Το επόμενο πρωί, έπρεπε να αποχαιρετίσουμε το Βουκουρέστι! Η πόλη μας άφησε με πολύ όμορφα συναισθήματα και κυρίως με το αίσθημα της ασφάλειας. Δε νιώσαμε σε καμία περίπτωση, άγχος τόσο για τη σωματική μας ακεραιότητα, όσο και για τις τσάντες μας. Παρόλο που η παρουσία της αστυνομίας ήταν ελάχιστη ή τόσο διακριτική, που δεν την παρατηρήσαμε, όλοι κινούνταν με μια ανεμελιά, που σου δημιουργούσε το αίσθημα της ασφάλειας.

Φεύγοντας από την πόλη, διαπιστώσαμε, ψάχνοντας για βενζινάδικο, ότι δεν υπάρχουν πρατήρια καυσίμων μέσα στον αστικό ιστό, παρά μόνο περιμετρικά. Βάλαμε βενζίνη με 1,16 ευρώ το λίτρο και κατευθυνθήκαμε προς το κάστρο Μπραν ή κάστρο του κόμη Δράκουλα…