Roadtrip στα Βαλκάνια – Ο δρόμος της επιστροφής (Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Αλβανία, Ελλάδα). Παρατηρήσεις και συμβουλές

Ιούλιος 2021

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής (από Ντουμπρόβνικ για Ελλάδα) γύρω στις 9 το πρωί, με στόχο να φτάσουμε στον προορισμό μας, που ήταν τα Ιωάννινα, περίπου στις 10 το βράδυ. Το google maps, που ως τώρα ήταν πολύ ακριβές, στους υπολογισμούς της διάρκειας κάθε ταξιδιού, έλεγε ότι θέλαμε περίπου 9 ώρες για να φτάσουμε, που ήταν και η μεγαλύτερη διαδρομή μας, από το ξεκίνημα. Υπολογίσαμε λοιπόν και ένα τρίωρο επιπλέον, για τις πιθανές καθυστερήσεις στα σύνορα και τις στάσεις για φαγητό και ξεκούραση.

Ο ιδιοκτήτης μας αποχαιρέτισε εγκάρδια και μας έκανε δώρο έναν μίνι τουριστικό οδηγό της πόλης και ένα μαγνητάκι και μας εξέφρασε την ευχή να ξαναβρεθούμε! Ανταποδώσαμε με χαρά και ξεκινήσαμε.

Ο δρόμος που θα ακολουθούσαμε περιελάμβανε τα σύνορα 4 χωρών και ένα ferry boat, αλλά στην πορεία τα σχέδια άλλαξαν, εντελώς τυχαία, λόγω της υπερχρέωσης των data στα κινητά, επειδή η Βοσνία Ερζεγοβίνη και το Μαυροβούνιο δεν υπάγονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι, μπαίνοντας στη Βοσνία, κλείσαμε τα δεδομένα στα κινητά και καθώς δεν είχαμε κατεβάσει τους χάρτες, αλλάξαμε πορεία και χάσαμε το πορθμείο. Κρίμα, γιατί ήταν κάτι που θέλαμε να δούμε. Όταν το καταλάβαμε, είχαμε ήδη προχωρήσει αρκετά και δεν είχε νόημα να γυρίσουμε πίσω.

Η Βοσνία Ερζεγοβίνη, όπως είπαμε και σε προηγούμενο άρθρο, έχει το κυριλλικό αλφάβητο, κάτι που μας εντυπωσίαζε πάντα. Ο εγκέφαλος χρειάζεται λίγο χρόνο να το περιεργαστεί!

Στα σύνορα μας έλεγξαν διεξοδικά, ζητώντας εκτός από τις ταυτότητες, που ζητούσαν παντού, τα πιστοποιητικά εμβολιασμού και την άδεια του αυτοκινήτου (όχι την πράσινη κάρτα). Καθώς σε αυτά τα σύνορα οδηγούσε ο Κώστας και ταξιδεύαμε ανήμερα των γενεθλίων του, η κοπέλα που ήταν στον έλεγχο (μία ομολογουμένως, πολύ όμορφη κοπέλα) του ευχήθηκε χρόνια πολλά, όταν είδε την ταυτότητά του! Μια ευχάριστη πινελιά στο ταξίδι!

Σε αυτή τη χώρα είδαμε κι ένα μπλόκο στο δρόμο, σε μία στροφή, όπου ένα περιπολικό, με έναν μόνο αστυνομικό, μας έκανε νόημα να σταματήσουμε. Πάνω που ξεκινήσαμε να λέμε, ότι πρόκειται για την περίπτωση που μας είχαν προειδοποιήσει φίλοι, όπου σε σταματούν για να τους δώσεις χρήματα, χωρίς να έχεις κάνει επί της ουσίας κάποια παράβαση, ο αστυνομικός μας κοίταξε και μας έκανε νόημα να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Μάλλον είδε το αυτοκίνητο και τις πινακίδες ίσως, και θεώρησε ότι δεν είχε να κερδίσει και πολλά από μας :)!

Η Βοσνία Ερζεγοβίνη φαίνεται πιο φτωχή χώρα και σίγουρα λιγότερο τουριστική. Ακολουθούσαμε ένα ποτάμι και η εικόνα ήταν πολύ όμορφη, γεμάτη φύση και πράσινο. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, είχαν φτιάξει στην όχθη του ποταμού, μια τεχνητή πισίνα με εξέδρα και ξαπλώστρες. Αν είδα καλά, είχε και κάποια καφετέρια. Συναντήσαμε λίμνες με όχθες που σχημάτιζαν φιορδ και είχαν υπέροχο μπλε χρώμα, μνημεία του παλιού καθεστώτος (ή που έδιναν αυτή την εντύπωση) και μισογκρεμισμένα, εγκαταλελειμμένα σπίτι. Γενικά το περιβάλλον μας θύμισε, παλιές ελληνικές ταινίες, που είχαν γυριστεί στην επαρχία!

Η χώρα είναι πατρίδα τριών εθνοτήτων, των Βοσνίων, των Σέρβων και των Κροατών. Αποτελείται από τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας, με πρωτεύουσα τη Μπάνια Λούκα και την Ομοσπονδία της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, με πρωτεύουσα το Σεράγιεβο.

Στην περιοχή της Ερζεγοβίνης, σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να πάρουμε σνακ για το ταξίδι. Ψωνίσαμε διάφορα σφολιατοειδή από το σούπερ μάρκετ, στην τύχη μάλλον, γιατί δεν καταλαβαίναμε τίποτα από τις ταμπέλες (εκτός από κάτι λίγα) και δεν ήξερε κανείς αγγλικά. Ήταν όμως όλοι πολλοί πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν και αυτά που πήραμε ήταν πολύ νόστιμα. Και ευτυχώς βρήκαμε παγωμένους καφέδες στα ψυγεία από μάρκες, που υπάρχουν και στην Ελλάδα. Βέβαια, ήταν η μόνη χώρα, από όσες περάσαμε, που δεν φορούσε κανείς μάσκα, εκτός από μας, στον εσωτερικό χώρο!

Στα σύνορα με το Μαυροβούνιο, είχε αρκετή ώρα αναμονή και μας ζήτησαν όλα τα χαρτιά, ταυτότητες, πιστοποιητικά εμβολιασμού, άδεια και πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου.

Το Μαυροβούνιο είναι το νεότερο κράτος της Ευρώπης και θεωρείται το Μόντε Κάρλο των Βαλκανίων. Η επαρχία του είναι πολύ όμορφη, με υπέροχες λίμνες, παλιά πέτρινα γεφύρια και εντυπωσιακά βουνά. Δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο να την απολαύσουμε και αρκεστήκαμε να τη θαυμάζουμε από το αυτοκίνητο.

Στο δρόμο είδαμε αρκετά γκρεμισμένα σπίτια, μεμονωμένα όμως, όχι σε οικισμούς και διάφορα μνημεία. Το κακό ήταν ότι φτιάχνουν καινούρια εθνική οδό (όχι δεν είναι αυτό το κακό, αυτό είναι πάρα πολύ καλό), χωρίς όμως να έχουν αφήσει την παλιά για να κινούνται τα αυτοκίνητα και έτσι ένα μεγάλο μέρος του δρόμου ήταν χωματόδρομος (αυτό είναι το κακό). Κάποια αυτοκίνητα, έκαναν αναστροφή και γύριζαν πίσω, καθώς σε κάποια σημεία ο δρόμος γινόταν ιδιαίτερα δύσκολος. Αυτό μας καθυστέρησε αρκετά και μας δυσκόλεψε λίγο, όχι μόνο στην οδήγηση, αλλά και γιατί έπρεπε να έχουμε κλειστά τα παράθυρα λόγω σκόνης.

Τέλος, αυτό που μας έκανε εντύπωση, ήταν ότι στο Μαυροβούνιο, σε όλη την εθνική οδό, συναντήσαμε κυρίως βενζινάδικα της ΕΚΟ!

Φτάνοντας στα σύνορα με την Αλβανία, λίγο μετά το μεσημέρι, η ουρά ήταν τεράστια και η ζέστη έντονη. Πέρασαν τουλάχιστον 2 ώρες, περιμένοντας τη σειρά μας και μετακινούμασταν περίπου 2-3 μέτρα κάθε 5 λεπτά. Κάποιοι πονηροί (ευτυχώς λίγοι) προσπερνούσαν από το αντίθετο ρεύμα, προκαλώντας μεγάλες δυσκολίες, όταν ερχόταν κάποιο αυτοκίνητο από την άλλη κατεύθυνση, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και δρόμο και έμπαιναν σφήνα μπροστά από αυτούς, που είχαν φτάσει αρκετά κοντά στον έλεγχο. Κάτι τέτοιο, προσπάθησαν να κάνουν και σε εμάς, όταν κάποιος πεζός μπήκε μπροστά στο αυτοκίνητο, εμποδίζοντάς μας να προχωρήσουμε και μιλώντας στο κινητό σε κάποιον, καλώντας τον να μπει στο κενό που είχε δημιουργήσει. Ευτυχώς το καταλάβαμε νωρίς (παρόλο που μιλούσε στη γλώσσα του) και κάνοντας μια μανούβρα, τον προσπεράσαμε και συνεχίσαμε στη σειρά μας.

Περάσαμε έτσι τον έλεγχο στα σύνορα, όπου ο φύλακας αναγνώρισε το όνομα Φώτης (του πατέρα μου), όταν το είδε στην ταυτότητά μου και μπήκαμε στην τελευταία χώρα, που θα διασχίζαμε, πριν επιστρέψουμε στην Ελλάδα.

Η Αλβανία είναι μια χώρα, που τώρα αναπτύσσεται και έχει μια ανορθόδοξη εικόνα. Κτήρια μεγαλειώδη, με κίονες και μετόπες αρχαϊκού στυλ, συνυπάρχουν δίπλα δίπλα, με αγροτόσπιτα και παράγκες. Κότες κυκλοφορούν στη μέση της εθνικής οδού, που μοιάζει με την παλιά εθνική τη δική μας. Πανάκριβα αυτοκίνητα, τελευταία μοντέλα, κυρίως BMW και Mercedes, δίπλα σε σακαράκες 30ετίας. Οδηγούν μάλλον απρόσεκτα και δεν γνωρίζουν τη χρήση του φλας.

Από τη μέση της χώρας και κάτω, ο δρόμος ήταν καλύτερος, με δύο λωρίδες κυκλοφορίας και λιγότερες λακούβες. Η επαρχία της έχει αρκετό πράσινο και το ανάγλυφό της μοιάζει με το δικό μας, έχει δηλαδή ποικιλία και βουνά και πεδιάδες. Δυστυχώς δεν πήραμε τον παραλιακό δρόμο, γιατί είχαμε καθυστερήσει αρκετά στα σύνορα και ήμασταν περίπου ένα τρίωρο εκτός προγράμματος, που σημαίνει ότι θα φτάναμε στα Ιωάννινα γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα και έτσι δεν είδαμε το ενδιαφέρον κομμάτι της χώρας, όπως μας είπαν κάποιοι ντόπιοι, που συναντήσαμε σε ένα βενζινάδικο, σε άπταιστα ελληνικά!

Στο δρόμο βλέπαμε την Πίνδο να υψώνεται και μια υπέροχη πανσέληνο να αναδύεται πίσω από το ένδοξο βουνό. Ήταν μαγικά!

Σε μια πλαγιά καθώς πλησιάζαμε προς την Κακαβιά, είχε πιάσει φωτιά και φαινόταν να είναι κοντά στο δρόμο. Παρόλα αυτά, δεν είδαμε ποτέ, κάποια κινητοποίηση από πυροσβεστική ή αστυνομία. Μάλιστα στο βενζινάδικο που σταματήσαμε για βενζίνη (1,35 ευρώ το λίτρο), οι ντόπιοι μας είπαν, ότι δεν τρέχει τίποτα και η φωτιά καίει 2-3 μέρες και θα σβήσει κάποια στιγμή!

Μας μίλησαν (στα ελληνικά) για όλα τα θέματα σχετικά με τη ζωή τους στην Ελλάδα και την επιστροφή τους στην Αλβανία. Απ ότι μας είπαν, οι περισσότεροι που ζουν στην Αλβανία, από τη μέση της χώρας ειδικά και κάτω, έχουν περάσει από Ελλάδα για δουλειά και διαμονή. Οι συγκεκριμένοι, που συναντήσαμε είχαν ζήσει στη χώρα μας, πάνω από 15 χρόνια ο καθένας και μας μίλησαν για τη ζωή τους, για την εκμάθηση διαφόρων τεχνών, στις δουλειές που έπιαναν σε μας και για την ανάπτυξη της χώρας τους τα τελευταία χρόνια. Είχαμε το χρόνο να συζητήσουμε για όλα αυτά, καθώς την ώρα που βάζαμε βενζίνη, κόπηκε το ρεύμα και δεν ξέραμε αν είχε περαστεί η κάρτα, αφού δεν είχε προλάβει να βγάλει την απόδειξη.

Μετά από 20 λεπτά περίπου, αφού ήρθε το ρεύμα, πήραμε και πάλι το δρόμο της επιστροφής. Λίγο πριν φτάσουμε στα σύνορα σταματήσαμε σε ένα καφέ και ήταν η πρώτη φορά, μετά από δυο εβδομάδες, που ήπιαμε φρέντο (εσπρέσσο και καπουτσίνο), όπως στην Ελλάδα! Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και ο καφές, αλλά και ο χώρος, που παρόλο που βρισκόταν πάνω στην εθνική, ήταν πολύ ωραία φτιαγμένος και περιποιημένος.

Στα σύνορα με την Ελλάδα, αντιμετωπίσαμε και τις περισσότερες δυσκολίες για να περάσουμε. Αφού δείξαμε τις ταυτότητες και τα πιστοποιητικά εμβολιασμού μας ζήτησαν PLF (φόρμα εντοπισμού επιβάτη). Παρ όλο που τους εξηγήσαμε ότι είμαστε έλληνες και επιστρέφουμε στη χώρα μας, όπως άλλωστε φαινόταν και από τα χαρτιά μας, επέμεναν, ότι δεν μπορούμε να περάσουμε χωρίς αυτό το χαρτί. Στην αρχή μας είπαν ότι μπορούμε να το κάνουμε από το ίντερνετ, αλλά η έγκριση θα βγει την επόμενη μέρα. Εκεί λίγο αγχωθήκαμε, αλλά ευτυχώς ήρθε κάποιος πιο αρμόδιος και μας καθησύχασε, ότι μόλις το συμπληρώσουμε ηλεκτρονικά, βγαίνει άμεσα η έγκριση και έτσι έγινε. Το αστείο είναι, ότι στη φόρμα πρέπει να ορίσεις ένα πρόσωπο επικοινωνίας και να δηλώσεις και το πρόσωπο με το οποίο ταξιδεύεις. Στη δική μας περίπτωση και τα δύο πρόσωπα, ήταν το ίδιο, αφού ο ένας έβαλε τον άλλο και για επικοινωνία και για συνταξιδιώτη. Παρόλα αυτά, το σύστημα το πήρε ως σωστό και συνεχίσαμε δηλώνοντας την τελευταία μας διαμονή. Εκεί πάλι δυσκολευτήκαμε, αφού για να βρούμε τη διεύθυνση, όπου μέναμε στο Ντουμπρόβνικ, έπρεπε να ψάξουμε στις κρατήσεις μας, δηλαδή να βγούμε από τη συμπλήρωση της φόρμας και να μπούμε σε άλλη σελίδα. Επιστρέφοντας όμως, είχαμε χάσει όλα τα στοιχεία της φόρμας και έπρεπε να την ξανακάνουμε από την αρχή.

Πούλμαν γεμάτα κόσμο, περίμεναν στη σειρά για έλεγχο και τους γύριζαν πίσω αν δεν είχαν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή ράπιντ τεστ από δημόσιο φορέα. Δεν δέχονταν χαρτιά από ιδιωτικά μικροβιολογικά εργαστήρια και φυσικά γινόταν ένας χαμός και μια φασαρία, από τον κόσμο που ήθελε να περάσει!

Περνώντας στην ελληνική πλευρά, μας ρώτησαν μόνο αν έχουμε στις αποσκευές τσιγάρα ή ποτά και μας άφησαν να περάσουμε. Ήμασταν πια και επίσημα στην Ελλάδα και η ώρα ήταν ήδη 12!

Το πρώτο πράγμα που κάναμε, μόλις μπήκαμε Ελλάδα και έπιασε το κινητό ελληνική σύνδεση, ήταν φυσικά να πάρουμε τηλέφωνο το ξενοδοχείο, που θα μέναμε στα Ιωάννινα για να ειδοποιήσουμε ότι θα φτάσουμε πολύ αργά! Ένας λόγος βέβαια, που θέλαμε να μιλήσουμε με το ξενοδοχείο, ήταν για να μάθουμε αν είναι ανοιχτό το μπαρ στην πισίνα, γιατί, από την ώρα που ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε, ονειρευόμασταν ποτάρες δίπλα στην πισίνα, λόγω και των γενεθλίων!

Το ξενοδοχείο βέβαια, σιγά μην έμενε ανοιχτό μέχρι τη μία η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, επειδή θέλαμε εμείς. Μας άφησαν το κλειδί του δωματίου στην είσοδο και μας καληνύχτισαν ευγενικά. Οπότε, αποφασίσαμε να μπούμε στα Γιάννενα και να πιούμε το πολυπόθητο ποτό. Αφού δοκιμάσαμε σε όλα τα παραλίμνια μπαράκια και όλα έκλειναν εκείνη την ώρα, μπήκαμε στο κέντρο της πόλης, όπου γινόταν χαμός. Κόσμος παντού, μαγαζιά με τέρμα τη μουσική, που οι ρυθμοί και τα λόγια μπερδεύονταν και τελικά άκουγες μόνο μια φασαρία και απίστευτη κίνηση, σαν να ήταν μεσημέρι.

Παρκάραμε και κάναμε μια βόλτα, για να δούμε τις επιλογές μας και καταλήξαμε σε ένα ακριανό, που είχε και την πιο χαμηλή μουσική, το λιγότερο κόσμο (μόνο καθιστούς, βασικά) και απείχε κάπως από τα άλλα, ώστε να μην ακούμε τόσο έντονα τη δική τους μουσική. Ήπιαμε από δύο τέλεια ποτά, τα είχαμε τόση ανάγκη άλλωστε, αφού ήμασταν όλη μέρα στο δρόμο και περάσαμε ουσιαστικά 5 χώρες με την Ελλάδα!

Αναπολήσαμε λίγο τις προηγούμενες μέρες, αναρωτηθήκαμε πόσο γρήγορα πέρασαν αυτές οι δυο βδομάδες και πως κάναμε όλο αυτό το ταξίδι, χωρίς σχεδόν καθόλου προβλήματα. Η βραδιά μας τελείωσε πολύ όμορφα και χαλαρωτικά και φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας νιώσαμε μια ακόμα ευχαρίστηση, καθώς ο χώρος ήταν υπέροχος! Ένα ξενοδοχείο λίγο έξω από τα Γιάννενα, στην κατεύθυνση προς Αθήνα, που παρόλο που βρίσκεται πάνω στην εθνική, έχει πολύ ησυχία!

Το επόμενο πρωί η έκπληξη έγινε ακόμα πιο όμορφη. Η τραπεζαρία για το πρωινό, με την ελιά στο αίθριο, ο υπέροχος και πλούσιος μπουφές, αλλά και το τελευταίο καφεδάκι με τις βουτιές στην πισίνα, μας έδωσαν την ενέργεια που χρειαζόμασταν για να ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας.

Γεμάτοι όμορφες εικόνες ξεκινήσαμε για την Αθήνα. Φυσικά δεν είχαμε σκοπό να ολοκληρώσουμε το ταξίδι τόσο γρήγορα. Θέλαμε να το παρατείνουμε, όσο γινόταν περισσότερο. Έτσι κάναμε μια βόλτα από την Ερατεινή, όπου φάγαμε μεσημεριανό, περάσαμε από την Κάτω Βασιλική και φωτογραφίσαμε το παγκάκι – αντίγραφο της γέφυρας του Ρίου και σταματήσαμε στην Ιτέα για καφέ και παγωτό.

Το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε φτάνοντας στο σπίτι μας στις 10 το βράδυ, μετά από μια μέρα πλούσια σε εικόνες και συναισθήματα, που είχαν συσσωρευθεί τις τελευταίες δυο εβδομάδες! Ένα υπέροχο ταξίδι – εμπειρία ολοκληρώθηκε και νιώθαμε περήφανοι και ευτυχισμένοι, που τα καταφέραμε και περάσαμε καταπληκτικά.

Είναι τόσα πολλά αυτά που ζήσαμε και είδαμε και θα μπορούσα να μιλάω ασταμάτητα. Κάποια μου έρχονται στο μυαλό καθώς γράφω και άλλα τα θυμάμαι αφού έχω ολοκληρώσει τα άρθρα. Όσα προλαβαίνω, τα συμπληρώνω πριν τη δημοσίευση, αλλά φοβάμαι ότι αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ.

Είδαμε πάρα πολλά μέρη και αξιοθέατα και φυσικά υπάρχουν άλλα τόσα, που δεν καταφέραμε να δούμε. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι, ότι απολαύσαμε την κάθε στιγμή. Νιώσαμε τον παλμό της κάθε χώρας, γιατί περπατήσαμε στις γειτονιές, μιλήσαμε με τους ντόπιους, δοκιμάσαμε τα φαγητά και τα ποτά κάθε τόπου και μπορεί να μην είδαμε όλα τα αξιοθέατα των τουριστικών οδηγών, αλλά όσα επισκεφθήκαμε, τους δώσαμε το χρόνο που τους άξιζαν. Και φυσικά, το πιο σημαντικό, διασχίσαμε την κάθε χώρα, από άκρη σε άκρη. Ήταν μια εμπειρία μοναδική και φυσικά αξέχαστη!

Παρατηρήσεις και συμβουλές προς πιθανούς road tripers:

7 χώρες (στις 4 μείναμε και στις 3 περαστικοί), 4.500 χλμ (6000 χλμ. συμπεριλαμβανομένης και της Κέρκυρας), 15 ημέρες, 14 διανυκτερεύσεις σε 9 διαφορετικά μέρη (6 ξενοδοχεία με πρωινό και 3 airbnb), συνολικού κόστους 500 ευρώ περίπου, 320-330 ευρώ βενζίνες και τέλος 77 ευρώ σε διόδια και βινιέτι (τέλη κυκλοφορίας, αντίστοιχα των διοδίων, που έχουν κάποιες χώρες), τα περισσότερα σημειωτέον, στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο συνολικός απολογισμός του ταξιδιού!

Σε όλες τις χώρες που μείναμε υπήρχε μεγάλος σεβασμός στο δημόσιο και κοινόχρηστο χώρο και ακόμα μεγαλύτερος στον πολίτη. Όλοι τηρούσαν με ευλάβεια τον ΚΟΚ, σταματούσαν στις διαβάσεις για τους πεζούς, πάρκαραν πάντα στις διαγραμμισμένες θέσεις και μόνο σ αυτές και φυσικά ούτε λόγος για αμάξια πάνω στα πεζοδρόμια (εκτός από εκεί που υπήρχε διαγράμμιση και επιτρεπόταν). Παντού άνετα πεζοδρόμια και στο μεγαλύτερο μέρος ποδηλατόδρομοι.

Οι διαγραμμίσεις και τα όρια στους δρόμους, μέσα και έξω από τις πόλεις, ήταν ξεκάθαρα και σε λογικά πλαίσια. Ακόμα και στη Βουλγαρία, που οι οδηγοί είναι κάπως πιο νευρικοί, τηρούσαν άψογα τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.

Ο κόσμος είναι μάλλον αγέλαστος, αλλά λόγω ιδιοσυγκρασίας και όχι από αγένεια. Παντού ήταν πολύ ευγενικοί και εξυπηρετικοί, παρόλο που δεν μιλούν αγγλικά, αλλά πάντα μετρημένοι και συνήθως ανέκφραστοι, με λίγες εξαιρέσεις.

Τα ΜΜΜ είναι παντού γρήγορα και αξιόπιστα και οι πόλεις είναι διαμορφωμένες έτσι ώστε να είναι πολύ φιλικές προς τους πεζούς. Φαρδιά πεζοδρόμια, χωρίς εμπόδια, ράμπες και φανάρια με λογική σειρά (άναβαν παράλληλα και για τις δύο κατευθύνσεις, ώστε να μην εγκλωβίζεται ο πεζός στη νησίδα), πολλά και μεγάλα πάρκα για ξεκούραση και χαλάρωση.

Περπατήστε όσο μπορείτε περισσότερο. Μόνο με το περπάτημα γνωρίζεις πραγματικά μια πόλη. Κινείσαι σε δρόμους και στενά, μέσα από πάρκα και πεζόδρομους και ανακαλύπτεις λεπτομέρειες, που δεν μπορείς να δεις με το αυτοκίνητο ή τα μέσα μεταφοράς.

Χρησιμοποιήστε πιστωτική ή χρεωστική κάρτα, που δεν κρατάει προμήθεια στην αλλαγή νομίσματος και αποφύγετε όσο μπορείτε, το συνάλλαγμα. Εμείς χρησιμοποιήσαμε τη Revolut, που είναι χρεωστική και έτσι τη γεμίζαμε κάθε τόσο, ώστε να μην έχει πολλά χρήματα μέσα. Δεν κρατάει καθόλου προμήθεια στο συνάλλαγμα, μπορείς να τη γεμίζεις από τη δική σου τράπεζα χωρίς χρέωση (μέσω της cash card δεν κρατάει καθόλου προμήθεια), από το κινητό σου τηλέφωνο, αν έχεις phone banking και σου στέλνει άμεσα στο κινητό ενημέρωση για τη συναλλαγή που έκανες. Όπου χρειαστεί να κάνετε συνάλλαγμα, συμβουλευτείτε το ίντερνετ για ανταλλακτήρια με τη μικρότερη δυνατή προμήθεια!

Το νου σας στα data και στην ασφάλεια αυτοκινήτου. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει σε χώρες που δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χρέωση για τα data μπορεί να είναι πολύ μεγάλη, ανάλογα με την εταιρία κινητής τηλεφωνίας, που διαθέτετε και η τυπική ασφάλεια αυτοκινήτου δεν σας καλύπτει καθόλου, εκτός αν έχετε φροντίσει από πριν να προσαρμόσετε το συμβόλαιό σας. Στο δικό μας ταξίδι, οι χώρες που δεν μας κάλυπτε η ασφάλεια και που τα data χρεώνονταν έξτρα από το πακέτο μας ήταν οι, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο και Αλβανία!

Δοκιμάστε τοπικά φαγητά και ποτά και αποφύγετε τα τουριστικά εστιατόρια. Εμπιστευθείτε το ένστικτό σας ή συμβουλευτείτε το ίντερνετ. Είναι πολύ βοηθητικό, γιατί μπορεί να σας δώσει πληροφορίες για την ποιότητα του φαγητού, την εμφάνιση του χώρου, αλλά και του κόστους κάθε γεύματος. Και φυσικά αποφύγετε να πιείτε κρύο καφέ 🙂

Σε όλες τις χώρες, στις πρωτεύουσες συναντήσαμε τουλάχιστον ένα ελληνικό εστιατόριο, κυρίως σουβλατζίδικο! Εμείς, όπως προείπα, προτιμήσαμε την τοπική κουζίνα της εκάστοτε χώρας, καθώς αυτά τα βρίσκουμε και εδώ στην Ελλάδα!

Στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία η αγοραστική δύναμη του ευρώ, είναι σχεδόν διπλάσια σε σχέση με την Ελλάδα, ενώ στην Ουγγαρία είναι περίπου 30% πιο οικονομικά σε σχέση με μας. Στην Κροατία είναι περίπου, όπως εδώ, αλλά ακόμα και στο Ντουμπρόβνικ, που είναι το πιο τουριστικό μέρος, οι τιμές είναι όπως στην Αθήνα και όχι όπως π.χ στη Μύκονο!

Σε όλα τα μέρη που πήγαμε είχαν ντόπιες μπύρες, πολύ ωραίες και οικονομικές. Στην Ουγγαρία και την Κροατία έχει και πολύ ωραία κρασιά. Δοκιμάστε τα!

Μην αναλώνεστε στα αξιοθέατα των τουριστικών οδηγών. Σίγουρα θα δείτε κάποια από αυτά, αλλά ειδικά σε ένα road trip, που δεν θα μένετε πολύ σε κάθε πόλη, σημασία έχει να απολαύσετε την αύρα της και να νιώσετε τον παλμό της. Πάρτε λίγο χρόνο να καθίσετε στο πάρκο ή στη στάση του λεωφορείου και να παρατηρήσετε τους περαστικούς και την κίνηση. Ξαπλώστε στο γκαζόν, όπως οι ντόπιοι και χαζέψτε τον ουρανό. Δείτε τις βιτρίνες και μπείτε στο σούπερ μάρκετ (έτσι κι αλλιώς, για να πάρετε νερά και σνακ για το δρόμο!). Πιείτε ένα καφέ, ένα ποτό και φάτε ένα παγωτό χαζεύοντας ένα αξιοθέατο, αντί να το επισκεφθείτε, για να δείτε το εσωτερικό του.

Κάντε ένα πλάνο (που να είναι ευέλικτο όμως) και θέστε προτεραιότητες. Αλλάξτε το πρόγραμμα, προκειμένου να δείτε κάτι, που δεν είχατε υπολογίσει και απολαύστε τη στιγμή, αντί να τραβάτε συνέχεια φωτογραφίες και βίντεο.

Έχετε υπόψη σας, ότι είναι σημαντικό, να είναι τουλάχιστον δύο οι οδηγοί, για να μπορεί ο ένας να ξεκουράζεται όταν οδηγεί ο άλλος. Σε ένα road trip, τα χιλιόμετρα είναι πολλά και είναι πολύ κουραστικό για έναν άνθρωπο να βρίσκεται συνέχεια στο τιμόνι.

Τελευταίο και πιο σημαντικό, σχεδιάστε και πραγματοποιείστε το ταξίδι σας με καλή παρέα. Όπου και να πάτε, ότι και να σας τύχει στο δρόμο, όσο δύσκολο ή κουραστικό κι αν γίνει το ταξίδι, με καλή παρέα, όλα φαίνονται πιο όμορφα και πιο εύκολα!

“Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία για αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει απασχολημένος!”
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ