Ιουλιος 2021
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στην χαλάρωση. Ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, χρειάζεται και λίγη ανάπαυλα και ηρεμία, οπότε στο πρόγραμμα είχαμε σχεδιάσει μια επίσκεψη στα διάσημα λουτρά της Βουδαπέστης τα λουτρά Σετσένυ (Szechenyi Bath).
Ξεκινήσαμε λοιπόν με τα μπανιερά μας στο χέρι και αφού πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στο σταθμό της Πλατείας Ηρώων (Hősök tere), για να επισκεφθούμε και αυτό το αξιοθέατο. Η Πλατεία Ηρώων είναι μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες πλατείες της Βουδαπέστης.
Στη μέση της πλατείας Ηρώων δεσπόζει το μνημείο της Χιλιετίας (Millenniumi emlékmu), το οποίο χτίστηκε το 1896, για τον εορτασμό της επετείου των 1000 χρόνων από την κατάκτηση της Λεκάνης των Καρπαθίων από τους Μαγυάρους.
Το μνημείο αποτελείται από το άγαλμα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, που είναι το σύμβολο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, στην κορυφή μιας Κορινθιακής στήλης ύψους 36 περίπου μέτρων . Στην βάση του μνημείου ξεχωρίζουν οι 7 έφιπποι ανδριάντες, που αναπαριστούν τους Μαγυάρους πολεμιστές, οι οποίοι, με επικεφαλής τον πρίγκιπα Arpad, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή που σήμερα αποτελεί την Ουγγαρία.
Μπροστά από τη στήλη υπάρχει και το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη αφιερωμένο στους ανώνυμους ήρωες που πολέμησαν για την Ουγγαρία. Οι δύο μεγαλοπρεπείς κιονοστοιχίες αριστερά και δεξιά που πλαισιώνουν το μνημείο και σχηματίζουν ένα ημικύκλιο γύρω από την στήλη, αποτελούνται από τα αγάλματα των 14άρων από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της Ιστορίας της Ουγγαρίας, ξεκινώντας με τον Βασιλιά Στέφανο Α’ της Ουγγαρίας, ιδρυτή του Βασιλείου της Ουγγαρίας.
Δεξιά και αριστερά της πλατείας βρίσκονται δύο σημαντικά μουσεία τέχνης της πόλης. Το Μουσείο Καλών Τεχνών (Szépművészeti Múzeum), που εκτός από τη μόνιμη συλλογή, τη συγκεκριμένη περίοδο, φιλοξενούσε και μια έκθεση με τίτλο “από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι στον Μιρό” και ακριβώς απέναντι o εκθεσιακός χώρος σύγχρονης τέχνης Mucsarnok.
Όταν φτάσαμε στην πλατεία, ένας γερανός του Δήμου, που βρισκόταν εκεί μάλλον για συντήρηση ή καθαρισμό του μνημείου, μας χαλούσε τις φωτογραφίες, αλλά ήταν πολύ γρήγοροι στη δουλειά τους και έφυγαν σύντομα.
Η πλατεία βρίσκεται στην αρχή (ή το τέλος) της διάσημης λεωφόρου Αντράσυ (Andrassy), έναν από τους πιο όμορφους και εμπορικούς δρόμους της Βουδαπέστης, αλλά και Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (2002), που πλαισιώνεται από εντυπωσιακά κτίρια του 19ου αιώνα.
Τέλος από την πλατεία αυτή ξεκινά και το Πάρκο της Πόλης (Városliget). Το δημόσιο αυτό πάρκο περιέχει διάφορα μνημεία, Μουσεία, Ζωολογικό κήπο, το Κάστρο Βαϊνταχουνιάντ, τα διάσημα Ιαματικά Λουτρά Σέτσενι, που επισκεφθήκαμε, το πάρκο ψυχαγωγίας και άλλα πολλά.
Δημιουργήθηκε το 1896, έτος ορόσημο για τους Ούγγρους, λόγω της χιλιετίας από την ίδρυση της χώρας τους και εκτός από όλα τα άλλα, έχει και μια τεράστια λίμνη στη μέση, που το χειμώνα παγώνει και μετατρέπεται στο μεγαλύτερο παγοδρόμιο εξωτερικού χώρου για πατινάζ στην Κεντρική Ευρώπη.
Προχωρώντας μέσα στο πάρκο, φτάνουμε και στα λουτρά. Τα λουτρά στεγάζονται σε ένα τεράστιο παλάτι – συγκρότημα κτηρίων σε στυλ νεο μπαρόκ και κερδίζουν αμέσως τις εντυπώσεις.
Η Βουδαπέστη είναι μία από τις κυριότερες λουτροπόλεις της Ευρώπης και οι πλούσιες θερμές πηγές που αναβλύζουν από το έδαφος παράγουν περίπου 90 εκατομμύρια λίτρα μεταλλικού νερού ημερησίως, με ευεργετικές και θεραπευτικές ιδιότητες για τον ανθρώπινο οργανισμό, ιδίως για τους ρευματισμούς.
Μπαίνοντας από την κύρια είσοδο, μάθαμε ότι από εκεί μπαίνουν, όσοι έχουν βγάλει εισιτήριο on line, οπότε έπρεπε να πάμε από την πίσω μεριά, που βρίσκονταν τα εκδοτήρια, γιατί εμείς δεν είχαμε βγάλει εισιτήριο.
Τα συγκεκριμένα λουτρά είναι τα τα μεγαλύτερα, βαθύτερα και θερμότερα στην πόλη και κατά συνέπεια τα πιο διάσημα. Το εισιτήριο κοστίζει 17,40 και σου δίνει πρόσβαση στις 18 εξωτερικές και εσωτερικές πισίνες, εκτός από τις ατομικές, στα ντουζ, τα αποδυτήρια, τα ντουλαπάκια που κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν με τη χρήση του βραχιολιού που παίρνεις από την είσοδο, στη σάουνα, την πισίνα με το παγωμένο νερό και στον πάγο, που πέφτει άφθονος από μια κεραμική παροχή στον τοίχο. Μπορείς να προμηθευτείς μαγιό και σαγιονάρες από ένα κατάστημα που βρίσκεται στο χώρο της υποδοχής, όπως μπορείς να πάρεις το πιο ακριβό πακέτο, που σου δίνει πρόσβαση στις ατομικές πισίνες, τη σάουνα, το μασάζ, την αρωματοθεραπεία και την περιποίηση σώματος και προσώπου. Αυτό το εισιτήριο σου παρέχει μπουρνούζι και σαγιονάρες.
Το βραχιολάκι, που κλείδωνε τα ντουλαπάκια στα αποδυτήρια και στο χώρο των λουτρών και η καθαριότητα των χώρων, μας εντυπωσίασαν, όσο και οι ίδιες οι εγκαταστάσεις!
Οι εντυπώσεις από τα λουτρά είναι φανταστικές. Τα κτήρια, οι πισίνες και γενικά οι εγκαταστάσεις είναι υπέροχες και πεντακάθαρες. Υπάρχουν ξαπλώστρες γύρω από την τεράστια εξωτερική πισίνα για να ξεκουραστείς, να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τον καφέ ή τη μπύρα σου. Υπάρχει εστιατόριο όπου μπορείς να απολαύσεις το μεσημεριανό σου, γιατί πραγματικά αξίζει να πας και να καθίσεις εκεί όλη την ημέρα και νομίζω, όλοι αυτό κάνουν. Το πιο σημαντικό είναι, ότι εκτός από τα ντουλαπάκια στα αποδυτήρια, που κλειδώνουν με το βραχιολάκι, αντίστοιχα ντουλαπάκια, μικρότερου μεγέθους, υπάρχουν και γύρω από τις πισίνες, όπου μπορείς να αφήσεις το πορτοφόλι και το κινητό σου, όσο βρίσκεσαι στο νερό.
Το νερό στην εξωτερική πισίνα είναι σταθερά στους 38 βαθμούς και μπαίνοντας μέσα χαλαρώνεις απίστευτα. Γύρω γύρω στο εσωτερικό της πισίνας, υπάρχουν τρύπες απ όπου βγαίνει το νερό με πίεση και αν καθίσεις μπροστά νιώθεις ένα ελαφρύ μασάζ, καθώς και ένα άγαλμα με οπές, από όπου βγαίνει ορμητικό το ζεστό νερό και όπως κάθεσαι από κάτω το αισθάνεσαι σαν χέρια στους ώμους και στον αυχένα, που σε ξεκουράζουν και σου παίρνουν την ένταση. Εδώ δεν επιτρέπεται το κολύμπι, μόνο κάθεσαι και απολαμβάνεις. Κάποιοι είχαν την μπύρα ή τον καφέ τους ακουμπισμένα στο γείσο της πισίνας και απολάμβαναν το τερπνόν μετά του ωφελίμου!
Στη μέση της πισίνας υπάρχουν διάδρομοι, όπου μπορείς να κολυμπήσεις, αλλά πρέπει να φοράς σκουφάκι. Στην άλλη μεριά υπάρχει ένας οριοθετημένος κυκλικός χώρος με ένα διάδρομο περιμετρικά και καθίσματα στην εσωτερική του πλευρά. Κατά διαστήματα δημιουργείται ένα ρεύμα στον κυκλικό διάδρομο, που σε σπρώχνει με μια μέτρια ταχύτητα, να κάνεις γύρω γύρω. Μόλις σταματήσει το ρεύμα, μπαίνεις και κάθεσαι στα καθίσματα και απολαμβάνεις ένα τζακούζι, με το νερό να δημιουργεί μπουρμπουλήθρες γύρω σου. Αυτό μας ενθουσίασε.
Πολύ εντυπωσιακές ήταν και οι εσωτερικές πισίνες, όπου το νερό ήταν διαβαθμισμένο πιο κρύο. Ξεκινούσε από τους 38 βαθμούς όπως στις εξωτερικές και έφτανε στους 12, σε περίπου 8 πισίνες.
Η χρήση της σάουνας μετά από μια εντριβή με πάγο, ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Αντέξαμε περίπου 3-4 λεπτά στη σάουνα που ήταν στους 50 βαθμούς και μετά κάναμε μια βουτιά στην πισίνα με το κρύο νερό και έσφιξε όλο το κορμί!
Το καλύτερο όμως απ όλα ήταν το Beer Spa. Ατομικές ή δύο ατόμων “μπανιέρες”, που αντί για νερό, περιείχαν αφέψημα λυκίσκου. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον ο χώρος που έμοιαζε με χαμάμ του φαρ ουέστ, με τις ξύλινες μπανιέρες και δίπλα τις κάνουλες από όπου έτρεχε η μπύρα άφθονη και μπορούσες να πιεις όσο άντεχες. Το κόστος ήταν πολύ υψηλό (25 ευρώ το άτομο) και δεν ενδώσαμε σ αυτήν την απόλαυση, αλλά σαν εικόνα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Μια μπύρα όμως την ήπιαμε δίπλα στις πισίνες.
Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και έπεσαν λίγες ψιχάλες, αλλά όχι αρκετές για να μας χαλάσουν την εμπειρία των σπα. Ίσα ίσα που ήταν πιο ευχάριστα με τα σύννεφα, παρά με τον ήλιο να καίει. Δυστυχώς όμως δεν μπορούσαμε να μείνουμε εκεί όλη την ημέρα, γιατί υπήρχαν ακόμα πράγματα που θέλαμε να δούμε, οπότε κατά το απογευματάκι φύγαμε, με βαριά καρδιά.
Η εμπειρία ήταν τέλεια και το συστήνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους επισκεφτούν τη Βουδαπέστη.
Αφού επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να αφήσουμε την τσάντα μας με τις πετσέτες και τα μαγιό, πήραμε πάλι τους δρόμους και κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική αγορά της πόλης, που λόγω της ημέρας (Κυριακή) ήταν κλειστή. Η κίνηση ήταν ελάχιστη και ο κόσμος ακόμα πιο λίγος, αν και βρισκόμασταν σε πολύ τουριστικό σημείο. Καθίσαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο, το Fatál Étterem, σε μια περιοχή σαν το Μοναστηράκι το δικό μας και περιμέναμε ότι οι τιμές θα ήταν λίγο τσιμπημένες. Το φαγητό ήταν φανταστικό και οι μερίδες τεράστιες. Όπως και την προηγούμενη μέρα, παρόλο που ήμασταν πολύ πεινασμένοι, δεν καταφέραμε να φάμε όλο μας το φαγητό και αποχωρήσαμε πληρώνοντας 31 ευρώ (το τσιμπημένο που λέγαμε) και με το ταπεράκι μας! Ευτυχώς σε όλα μας τα καταλύματα είχε ψυγείο!
Περπατήσαμε λίγο στον πεζόδρομο και μετά κατευθυνθήκαμε προς τη Γέφυρα της Ελευθερίας (Szabadsag hid). Η συγκεκριμένη γέφυρα χτίστηκε ανάμεσα στο 1894 και 1896, με αφορμή τον εορτασμό της χιλιετίας από την άφιξη των Ούγγρων στη χώρα και έχει μήκος 333 μέτρων. Είναι μια πολύ όμορφη γέφυρα σε στυλ αρτ νουβό, που συγκεντρώνει τους νέους, καθώς ρομαντζάρουν πάνω από το ποτάμι, καθισμένοι στα σίδερα που την αποτελούν. Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να κάνω κι εγώ το ίδιο και να νιώσω για λίγο και πάλι κοπελίτσα!
Δεν χάσαμε βέβαια την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε και το τραμ. Ήταν πολύ χαριτωμένο και στενούλι και σε κάποιο άρθρο στο ίντερνετ, είχα διαβάσει ότι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις την πόλη είναι με το τραμ 2. Αυτό χρησιμοποιήσαμε κι εμείς, αλλά όχι για όλη τη διαδρομή. Όπως και να χει, είδαμε αρκετά πράγματα στη διαδρομή και περάσαμε και μία από τις γέφυρες του Δούναβη.
Αυτό που δεν μπορέσαμε να κάνουμε, ενώ το θέλαμε πάρα πολύ, ήταν μια κρουαζιέρα στο Δούναβη. Δυστυχώς, επειδή δεν είχαμε συγκεκριμένο πρόγραμμα επισκέψεων και ακολουθούσαμε την καρδιά μας στο τι θα δούμε από τα αξιοθέατα, δεν κλείναμε εισιτήρια από πριν, κάτι που έγινε αιτία να χάσουμε την κρουαζιέρα. Επιφυλασσόμαστε όμως να επιστρέψουμε κάποτε και να κάνουμε, όσα δεν προλάβαμε σε αυτήν την επίσκεψη!
Σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής περνώντας από τη σπηλιά του λόφου Γκέλερτ και τα λουτρά Rudas Gyógyfürdő és Uszoda. Και αφού η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στην ξεκούραση και τη χαλάρωση, ο καλύτερος τρόπος για να ολοκληρωθεί ήταν ένα ποτήρι κρασί στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου!
Η νύχτα ήταν επεισοδιακή καθώς γύρω στις 4 ξυπνήσαμε από έντονη φασαρία, για να διαπιστώσουμε ότι έβρεχε καταρρακτωδώς και έριχνε και χαλάζι. Το φαινόμενο για το οποίο μας είχαν ενημερώσει πριν τρεις μέρες μέσω του 112 στη Ρουμανία, μάλλον περνούσε από την Ουγγαρία, ελαφρώς εξασθενημένο. Ξαναπέσαμε για ύπνο, γιατί έπρεπε να ξεκουραστούμε.
Η επόμενη ήταν μέρα αναχώρησης. Όσο παίρναμε πρωινό, έβρεχε δυνατά και σχεδιάζαμε την έξοδο με τις βαλίτσες και χωρίς ομπρέλες. Ω! του θαύματος, όμως, μέχρι να ανέβουμε στο δωμάτιο να πάρουμε τα πράγματά μας, όχι μόνο είχε σταματήσει η βροχή, αλλά είχε βγάλει και ήλιο!
Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς, γιατί το πάρκινγκ ήταν δωρεάν μέχρι τις 8 το πρωί, οπότε φύγαμε από το ξενοδοχείο και κάναμε μια τελευταία βόλτα στην αγορά, που πια είχε ανοίξει, για να ψωνίσουμε αναμνηστικά και πάπρικα σε κάθε μορφή.
Παρκάραμε σε ένα δρόμο πολύ κοντά στην Κεντρική Αγορά (Nagy Vásárcsarnok) και για πρώτη φορά, από τη στιγμή που ξεκινήσαμε, χρειάστηκε να κάνουμε συνάλλαγμα, για να πάρουμε εισιτήριο για το παρκόμετρο. Ευτυχώς είχε πολύ κοντά μας ανταλλακτήριο και η προμήθειά του ήταν πολύ μικρή. Ως εκείνη τη στιγμή και στις τρεις χώρες, που είχαμε ταξιδέψει ήδη, χρησιμοποιούσαμε πιστωτική κάρτα και δεν είχαμε κάνει καθόλου συνάλλαγμα. Αλλάξαμε 20 ευρώ νομίζω, που ήταν και το ελάχιστο ποσό, που μπορούσαμε να αλλάξουμε, πληρώσαμε 1,30 στο παρκόμετρο και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στην κλειστή αγορά της πόλης.
Η αγορά είναι ένα αξιοθέατο από μόνη της. Στεγάζεται σε ένα κτήριο του 17ου αι. και είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και καθαρή. Έχει ισόγειο και 1ο όροφο και περιλαμβάνει καταστήματα τροφίμων, ποτών και αναμνηστικών, αλλά και καντίνες για φαγητό. Είναι πολύ όμορφη και εμείς περάσαμε τουλάχιστον 2 ώρες περιπλανώμενοι και κάνοντας ψώνια. Από εκεί πήραμε και το κρασί Egri Bikavér, το πιο γνωστό κρασί της Ουγγαρίας. Το όνομα του σημαίνει «αίμα του ταύρου», που υποδηλώνει και το βαθύ κόκκινο χρώμα του και παρασκευάζεται στην περιοχή γύρω από την πόλη Eger της Ουγγαρίας. Η χώρα άλλωστε φημίζεται για τα κρασιά της.
Φεύγοντας περάσαμε από το ταχυδρομείο, που βρισκόταν εκεί που παρκάραμε και στείλαμε μια κάρτα σε μια φίλη μας, που τις συλλέγει, αλλά δυστυχώς δεν την έλαβε ποτέ. Η υπάλληλος στο γκισέ, όταν της είπα για Ελλάδα, με ρώτησε “που είναι αυτό; στην Ευρώπη;”!!! Σοκαρίστηκα λίγο, αλλά το ξεπέρασα!
Πριν περάσουμε όμως στον επόμενο προορισμό θα ήθελα να αναφέρω μια διαπίστωση.
Η Βουδαπέστη σου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς. Η παρουσία της αστυνομίας είναι μάλλον ανύπαρκτη, το ίδιο και της τροχαίας. Άλλωστε οι Ούγγροι σέβονται με ευλάβεια τον κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, είναι υπομονετικοί οδηγοί, δεν κορνάρουν, δεν βρίζουν, δεν προσπερνούν επικίνδυνα και δεν παρκάρουν όπου τους βολεύει, παρά μόνο εκεί που προβλέπεται, όπως άλλωστε και στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία.
Μετά από την εμπειρία της πρωτεύουσας, πήραμε το δρόμο για το Κέστχελι (Keszthely), μία παραλίμνια πόλη της Ουγγαρίας, όπου θα κάναμε μια στάση για να ξεκουραστούμε, πηγαίνοντας προς Κροατία.
Το Κέστχελι είναι ένα τουριστικό θέρετρο δίπλα στη λίμνη Balaton, τη μεγαλύτερη λίμνη της Κεντρικής Ευρώπης, με μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ. Στο δρόμο προς τη λίμνη βλέπαμε βίλες και εξοχικές κατοικίες και ο δρόμος ήταν υπέροχος, μέσα στο πράσινο και τα δέντρα. Εκτός από τον ποδηλατόδρομο, που βλέπουμε σε όλες τις πόλεις, υπήρχε ποδηλατόδρομος και στον επαρχιακό δρόμο που οδηγούσε στην πόλη.
Όταν φτάσαμε στη λίμνη, είχε μόλις σταματήσει η βροχή και η εικόνα ήταν μαγευτική. Τα μαγαζιά μόλις άνοιγαν, γιατί είναι όλα υπαίθρια και το νερό της λίμνης ήταν τόσο ήρεμο, που σε υπνώτιζε. Σε ένα σημείο της όχθης έχουν φτιάξει ένα παραμυθένιο μώλο, σαν κάστρο, με γέφυρα πάνω από το νερό, φτιαγμένο όλο από ξύλο, με καμπίνες αλλάγματος, μια πολύ χαριτωμένη καφετέρια, που έχει τραπεζάκια σε ένα μπαλκόνι πάνω στη λίμνη και σκάλες για να κατέβεις, αν δε θες να βουτήξεις. Πάπιες, γλάροι και κύκνοι, μας έκαναν παρέα, καθώς κολυμπούσαν και βόλταραν χωρίς φόβο στο πλακόστρωτο γύρω από τη λίμνη. Ήταν μια πολύ τρυφερή εικόνα.
Μια τεράστια ρόδα – καρουζέλ, που σου δίνει την ευκαιρία να δεις τη θέα της λίμνης από ψηλά, κερδίζει τις εντυπώσεις. Ένα περίεργο ξενοδοχείο, που στα παράθυρα και τις πόρτες είχε πανό με ζωγραφισμένους ανθρώπους, ντυμένους με κοστούμια μιας άλλης εποχής, μας έκανε να αναρωτιόμαστε, αν κατοικείται. Τα αγαπημένα γράμματα με το όνομα της πόλης, με τους επισκέπτες να περιμένουν να φωτογραφηθούν γύρω τους, μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι πρόκειται για δημοφιλή τουριστικό προορισμό, τουλάχιστον για τους Ούγγρους. Στη λίμνη άλλωστε είδαμε πολλά water jets, καθώς και εγκαταστάσεις για διάφορα water sports.
Ένα τεράστιο πάρκο γύρω από τη λίμνη με άπλετο χώρο πράσινου και τα γνωστά, υπέροχα παρτέρια γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια, αγάλματα και πέργολες που σχηματίζουν διαδρόμους, παγκάκια, για να απολαύσει κάποιος το τοπίο, ένα πηδάλιο καραβιού, έργο τέχνης και μια στρογγυλή πέτρα, που δηλώνει τις αποστάσεις από το σημείο προς διάφορες πόλεις, ολοκληρώνουν την εικόνα. Στις καντίνες – εστιατόρια, που είναι παραταγμένες στο χώρο, μπορεί κάποιος να απολαύσει το φαγητό ή τον καφέ και το παγωτό του. Τέλος υπάρχουν τεράστιοι χώροι πάρκινγκ, λίγο πιο έξω από την είσοδο της λίμνης και σιδηροδρομικός σταθμός!
Περπατήσαμε, ψωνίσαμε, ήπιαμε καφεδάκι με θέα τη λίμνη, βγάλαμε φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο για τον επόμενο προορισμό μας, την Κροατία…
