Ιουλιος 2021
Περπατώντας στην όχθη του Δούναβη, από την πλευρά της Βούδα, αυτή τη φορά, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη θέα του Κοινοβουλίου, σε όλο του το μεγαλείο. Έχουν δίκιο που λένε ότι από την πλατεία Batthyany έχεις την καλύτερη οπτική προς το μεγαλοπρεπές κτήριο. Εδώ βρίσκονται εντυπωσιακές εκκλησίες, όπως αυτή της Αγίας Άννας.
Στο δρόμο μας βλέπαμε λεπτομέρειες, από επιγραφές και πόρτες σπιτιών, μέχρι αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων και χάρτες για τη διαδρομή του τουριστικού λεωφορείου. Είναι ωραίο να περπατάς σε μια πόλη. Έχεις την ευκαιρία να τη γνωρίσεις σε βάθος, να παρατηρήσεις και γιατί όχι, να συναναστραφείς τους ντόπιους και να προσέξεις πράγματα, που δεν θα έβλεπες καν με το αυτοκίνητο.
Υπέροχες λεπτομέρειες, από την πόλη!
Διαπιστώσαμε ότι η Βουδαπέστη είναι μια πολύ ήσυχη πόλη, παρόλο τον κόσμο που έχει και αυτό κάνει τις σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων (όπου εμφανίστηκαν), να ακούγονται εκκωφαντικά! Πραγματικά, όπως σχολιάσαμε, ξυπνάνε και πεθαμένους!
Αφού περπατήσαμε αρκετά κατά μήκος της όχθης, ανηφορίσαμε προς το λόφο που βρίσκεται ο Προμαχώνας των Ψαράδων (Halászbástya).
Ο Προμαχώνας χτίστηκε το 1905, κυρίως για διακοσμητικούς σκοπούς και βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον Ναό του Ματθαίου, στην περιοχή του κάστρου, προσφέροντας θαυμάσια πανοραμική θέα στην πόλη της Βουδαπέστης. Το όνομα χρονολογείται από το Μεσαίωνα και δόθηκε για να τιμήσει τους αλιείς που ζούσαν και πουλούσαν τα ψάρια τους εκεί. Συνδυάζει το νεογοτθικό και το νεορωμαϊκό ρυθμό με πολλαπλούς πυργίσκους, 7 συγκεκριμένα , με τον καθένα να συμβολίζει μία από τις 7 φυλές των Μαγυάρων, που εγκαταστάθηκαν στη χώρα το 896. Το οικοδόμημα μοιάζει σαν βγαλμένο από παραμύθια και συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό επισκεπτών.
Κατά η διάρκεια της μέρας η είσοδος χρεώνεται, αλλά εμείς πήγαμε απόγευμα και δεν πληρώσαμε τίποτα.
Δίπλα ακριβώς βρίσκεται ο ναός του Αγίου Ματθαίου, ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα, που προκαλεί το ενδιαφέρον με την αρχιτεκτονική του και την ιδιαίτερη σκεπή που έχει. Ιδρύθηκε το 1015, με το όνομα “η Εκκλησία της Παναγίας” και αφού καταστράφηκε διαδοχικά από τους Μογγόλους και τους Τούρκους, ανοικοδομήθηκε το 1896. Η Εκκλησία πήρε το σημερινό όνομα της από το Βασιλιά Ματθαίο, που κυβέρνησε από 1458-1490, γνωστός ως προστάτης των τεχνών και της διαφώτισης, ενώ είχε σημαντική συμβολή στην αναδιοργάνωση του Ουγγρικού κράτους.
Στο χώρο γύρω από την εκκλησία και τον Προμαχώνα, υπάρχει ένα καφέ που μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου και τη θέα. Εκεί είδαμε και μία απομίμηση της πρώτης κινηματογραφικής μηχανής, και το άγαλμα της Αγίας Τριάδας. Όλη αυτή η περιοχή καθώς και ο δρόμος που ενώνει τον Προμαχώνα με το κάστρο είναι υπέροχα!
Η πρώτη κινηματογραφική μηχανή και το άγαλμα της Αγίας Τριάδας!
Έτσι φτάσαμε στο κάστρο της Βούδας (Budavári Palota), που περιλαμβάνει ένα παλάτι με 203 δωμάτια (όπου όμως ποτέ δεν έμεινε κάποιος μονάρχης…), όπου σήμερα στεγάζεται η Εθνική Πινακοθήκη και το Μουσείο Ιστορίας της Βουδαπέστης, την προεδρική κατοικία (το Alexander Palace), που κάποτε ήταν το παλιό μοναστήρι της Καρμελίτα και τέλος το άγαλμα του μυθικού όρνεου Turúl.
Τα θεμέλια του τέθηκαν τον 13ο αιώνα και αφού πέρασε δια πυρός και σιδήρου, με καταστροφές, ανοικοδομήσεις, επεκτάσεις και προσθήκες, πήρε τη σημερινή του μορφή το 1950, διατηρώντας όμως το αρχικό αρχιτεκτονικό του σχέδιο. Το όλο συγκρότημα του Κάστρου του Λόφου, αναγνωρίζεται ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Κάτω από το κάστρο βρίσκεται και ο Λαβύρινθος, το μέρος όπου φημολογείται ότι ζούσε φυλακισμένος o Βλαντ Τσέπες (κόμης Δράκουλας), που όμως ήταν κλειστός όταν φτάσαμε.
Κάπου εκεί βρίσκεται και το σπίτι που έζησε ο μάγος Χουντίνι. Ρίξαμε μια κλεφτή ματιά μέσα στην αυλή, την ώρα που άνοιξε η πόρτα για να μπει ένας διανομέας και είδαμε έναν ωραίο κήπο.
Ο χώρος του κάστρου είναι καταπληκτικός. Επιβλητικά κτήρια, εντυπωσιακά γλυπτά, μεγαλειώδη συντριβάνια, κήποι με υπέροχα λουλούδια και μια θέα που σου κόβει την ανάσα.
Μία εντυπωσιακή γέφυρα σε οδηγεί σε ένα από τα άκρα του κάστρου, πίσω από ένα άγαλμα και κατεβαίνοντας συνειδητοποιείς ότι δίπλα στις σκάλες υπάρχει ένα υπαίθριο θεατράκι!
Μια εκκλησία με υπέροχο διάκοσμο και μια τεράστια σε μήκος λιμουζίνα, τραβούν την προσοχή μας, όταν φτάνουμε στο δρόμο! Συνεχίζουμε την πορεία μας θαυμάζοντας τα σπίτια και τα εστιατόρια, που είναι πανέμορφα σ αυτήν την περιοχή, συναντάμε ένα εντυπωσιακό ξενοδοχείο
Στο δρόμο μας συναντήσαμε ένα ιδιαίτερο μνημείο, στην είσοδο εντός κτηρίου. Το Várkert Bazár είναι ένας χώρος, όπου η ιστορία συναντά την τέχνη, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του. Στο εξωτερικό του υπήρχαν τεράστια αγάλματα στρατιωτών πάνω σε αναχώματα, που αναπαριστούσαν σκηνές από μάχες. Ήταν απίστευτα εντυπωσιακό. Το μόνο που καταλάβαμε ήταν ότι πρόκειται για κάποια έκθεση που γίνεται αναφορικά με τον Α παγκόσμιο πόλεμο! Κι αυτό γιατί ήταν τα μόνα που έγραφε στις αφίσες, στα αγγλικά!
Προχωρήσαμε αρκετά για να φτάσουμε στους πρόποδες του λόφου Γκέλερτ, όπου αποφασίσαμε να μην ανέβουμε, αφού είχαμε ήδη δει την πόλη από ψηλά και περάσαμε πάλι στην πλευρά της Πέστης, από τη γέφυρα της Ελισάβετ, η οποία φέρει το όνομα της αγαπημένης βασίλισσας των Ούγγρων και αυτοκράτειρας της Αυστρίας, της γνωστής Σίσσυ. Κατασκευάστηκε μεταξύ του 1897 και του 1903 και έχει στοιχεία Αρτ Νουβό. Καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο (όπως και όλες οι γέφυρες της Βουδαπέστης) και αντικαταστάθηκε από μια καινούρια που κατασκευάστηκε μεταξύ 1960 και 1964.
Στο δρόμο της επιστροφής είδαμε υπέροχα αγάλματα, πλατείες και μαγαζιά που μας εντυπωσίασαν.
Σιγά σιγά φτάσαμε στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου (St. Istvan Basilica), μία από τις ομορφότερες εκκλησίες της χώρας, αφιερωμένη στον Άγιο Στέφανο, τον Στέφανο Α΄ της Ουγγαρίας (969-1038) τον πρώτο Χριστιανό Βασιλιά της Ουγγαρίας και ιδρυτή του Ουγγρικού κράτους. Η εκκλησία βρίσκεται σε μια τεράστια πλατεία, γεμάτη εστιατόρια και μπαρ και κατά συνέπεια πάρα πολύ κόσμο.
Ήπιαμε έναν απαίσιο κρύο καφέ εγώ και μια μπύρα ο Κώστας και γνωριστήκαμε με το γκαρσόνι, που μόλις έμαθε ότι είμαστε Έλληνες ενθουσιάστηκε, γιατί είχε ζήσει και δουλέψει για 3 χρόνια στην Κύπρο και μιλούσε αρκετά καλά ελληνικά. Αστειευτήκαμε με το γεγονός ότι όταν προσπαθούσαμε να μάθουμε καμιά λέξη στην τοπική γλώσσα και άκουγαν ότι είμαστε Έλληνες, μας μιλούσαν ελληνικά και έτσι δε μάθαμε τίποτα!
Η επόμενη γευστική εμπειρία μας, όμως ήταν πολύ γλυκιά και ιδιαίτερη. Ένα μικρό μαγαζάκι που πουλάει παγωτά, τα οποία σερβίρει σε σχήμα τριαντάφυλλου. Το Gelarto Rosa, είναι ένα μέρος που πρέπει να επισκεφτεί, όποιος πάει στη Βουδαπέστη. Το παγωτό, που σε προτρέπουν να το πάρεις με τουλάχιστον δυο γεύσεις, για να φαίνεται πιο εντυπωσιακό το τριαντάφυλλο, είναι εκτός από πολύ όμορφο και πάρα πολύ γευστικό. Μας θύμισε τα υπέροχα παγωτά που τρώγαμε στην Ιταλία!
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και φυσικά πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, έπρεπε να πιούμε μια μπύρα. Στο δρόμο μας συναντήσαμε ένα πολύ συμπαθητικό μαγαζί με τραπεζάκια έξω, αλλά επειδή δεν έπαιρνε κάρτα, συνεχίσαμε την αναζήτησή μας, ευτυχώς όμως δεν χρειάστηκε να πάμε μακριά. Λίγο πιο πέρα, βρήκαμε ένα μικρό μπαράκι και καθίσαμε, χωρίς πολύ σκέψη. Στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι πρόκειται μάλλον για φοιτητικό στέκι, γιατί ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 20, οπότε τον ανεβάσαμε λίγο και οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές. Είχε όμως ντόπια μπύρα και εμείς θέλαμε να χαλαρώσουμε λίγο, πριν πάμε για ύπνο. Μετά από αυτό επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
Συνεχίζεται…