Ιουλιος 2021
Ο απόλυτος προορισμός ή αλλιώς ο παράδεισος πάνω στη γη. Αυτό είναι το Εθνικό Πάρκο Λίμνης Πλίτβιτσε (Nacionalni park Plitvička jezera ).
Φύγαμε από τη Ριέκα το πρωί και ο προορισμός μας ήταν περίπου δυο ώρες μακριά. Όμως κάτι κάναμε λάθος και μας πήρε λίγο παραπάνω να φτάσουμε τελικά στην είσοδο του πάρκου. Για την ακρίβεια, υπάρχουν δύο ή μπορεί και περισσότερες είσοδοι, και εμείς χάσαμε την πρώτη, οπότε συνεχίσαμε για την επόμενη. Αυτό βέβαια το καταλάβαμε μετά. Όπως και να χει, η διαδρομή ήταν καταπληκτική. Μέσα από έναν υπέροχο επαρχιακό δρόμο, που διέσχιζε ένα ατέλειωτο δάσος, με πανύψηλα δέντρα, δε βιαζόμασταν να φτάσουμε. Στην πορεία συναντήσαμε χωριά, όμορφα τακτοποιημένα, ξύλινα εντυπωσιακά σαλέ και πανδοχεία, εστιατόρια και καφέ, όλα πανέμορφα και ταιριαστά με το περιβάλλον. Και φυσικά σταματήσαμε για πρωινό και καφέ.
Στο δρόμο μας εντυπωσίαζαν τα πάντα, το υπέροχο σκηνικό και το αλπικό τοπίο, ακόμα και οι ταμπέλες, που προειδοποιούσαν για τα ελάφια, που μπορεί να εμφανιστούν. Ένα απέραντο δάσος από οξιές, έλατα, σημύδες και σφένδαμους που μέσα του ζουν καφέ αρκούδες, λύκοι, αγριόγατες, λύγκες, αετοί και κουκουβάγιες!
Μετά από μια διαδρομή τουλάχιστον 3 ωρών, που πραγματικά δεν καταλάβαμε πως πέρασαν, φτάσαμε στο πάρκινγκ της 2ης εισόδου. Ήταν ήδη μεσημέρι και ο απέραντος χώρος παρκαρίσματος ήταν γεμάτος. Πήραμε το χαρτάκι από το ταμείο του πάρκινγκ και βρήκαμε μια θέση στο βάθος, βάθος όμως, όπου αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, αν είναι καλή ιδέα να συνυπάρξουμε με όλο αυτό το πλήθος. Επειδή όμως ήταν ανοιχτός χώρος και απέραντος, όπως φαινόταν, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Άλλωστε είχαμε κάνει και τόσο δρόμο και όλοι οι τουριστικοί οδηγοί, μιλούσαν για ένα μέρος, που δεν έπρεπε να χάσεις!
Πριν καν μπούμε στο πάρκο, εντυπωσιαστήκαμε από την οργάνωση και τη φροντίδα της περιοχής. Δίπλα στην είσοδο του πάρκινγκ υπήρχε εστιατόριο και καφέ και για να φτάσεις στην χώρο υποδοχής του πάρκου και τα εκδοτήρια, που βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου, περνούσες μια ξύλινη γέφυρα, πολύ χαριτωμένη. Το εισιτήριο κόστιζε 27 ευρώ, αλλά ήμασταν προετοιμασμένοι γι΄αυτό και σίγουρα άξιζε μέχρι τελευταίου λεπτού, τα χρήματα που δώσαμε.
Ήταν ήδη 2 το μεσημέρι και μας είπαν ότι εισιτήρια κόβουν μέχρι τις 5 μμ, οπότε υποθέσαμε ότι το πάρκο είναι ανοιχτό μέχρι εκείνη την ώρα, αλλά τελικά κλείνει στις 8μμ, γιατί σίγουρα θέλεις να μείνεις τουλάχιστον τρεις ώρες εκεί μέσα. Εγώ προσωπικά μπορούσα να μείνω και τρεις μέρες! Πήραμε λοιπόν τα εισιτήριά μας και ξεκινήσαμε για το πιο όμορφο μέρος που έχουμε δει ποτέ.
Για την ιστορία, και πριν διηγηθώ τη δική μας εμπειρία, πρέπει να πω ότι, το εθνικό πάρκο λιμνών του Πλίτβιτσε είναι ένα από τα παλαιότερα εθνικά πάρκα στην νοτιοανατολική Ευρώπη και το μεγαλύτερο στην Κροατία. Κατοικείται εδώ και χιλιάδες χρόνια, από διάφορους λαούς και πέρασε από την κατοχή των Οθωμανών, των Ούγγρων και των Αυστριακών, πριν περάσει στη δικαιοδοσία της Γιουγκοσλαβίας και τέλος της Κροατίας. Βρίσκεται στην κεντρική Κροατία, κοντά στα σύνορα με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και έχει έκταση 296,85 χλμ². Το 1893, ο Γκούσταβ Γιάνετσεκ δημιούργησε την Ένωση για την Προστασία και Φροντίδα των Λιμνών του Πλίτβιτσε, ενώ έφτιαξε μονοπάτια και θέσεις ανάπαυσης, αλλά ως εθνικό πάρκο ιδρύθηκε το 1949, ενώ από το 1979 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Το 1991 στην περιοχή άρχισε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Κροατών και Σέρβων για εδαφική επικράτηση, ώσπου το 1995 καταλήφθηκε από τους Κροάτες και τελείωσε ο πόλεμος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η UNESCΟ είχε βάλει το Πάρκο στον κατάλογο των μνημείων σε κίνδυνο. Η Κροατική κυβέρνηση όμως διαβλέποντας πόσο σπουδαίο τουριστικό αξιοθέατο ήταν, καθάρισε την περιοχή άμεσα από τις νάρκες. Έτσι τον Δεκέμβριο του 1998 η UNESCO ανακήρυξε την περιοχή ελεύθερη ναρκών και την έβγαλε από τη λίστα των περιοχών σε κίνδυνο.
Το πάρκο περιλαμβάνει 16 λίμνες, σε διαφορετικά επίπεδα, οι οποίες συνδέονται με μια σειρά καταρρακτών, καθώς και αρκετές σπηλιές, που δημιουργήθηκαν από τις αποσαθρώσεις του εδάφους.
Από την πρώτη στιγμή το τοπίο μας καθήλωσε και νομίζω πως ότι και να γράψω γι αυτό το φανταστικό μέρος, είναι λίγο. Μπαίνοντας στο χώρο του πάρκου, βλέπαμε στο βάθος έναν ψηλό καταρράκτη και μια λίμνη. Με αυτήν την εικόνα ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε ένα πλακόστρωτο μονοπάτι, με ξύλινες κουπαστές, που διέγραφε ένα φιδάκι στο καταπράσινο τοπίο.
Τώρα βλέπαμε πια καθαρά μια μεγάλη λίμνη, που το νερό της ανανεωνόταν συνεχώς από έναν πανύψηλο καταρράκτη. Ήμασταν στον πιο εντυπωσιακό καταρράκτη. Εδώ έχει δημιουργηθεί ένα πλάτωμα, ώστε να έχει την ευκαιρία ο επισκέπτης, να καθίσει λίγο και να φωτογραφίσει την υπέροχη εικόνα. Πηγαίνοντας στην άκρη, στο πεζούλι για να ποζάρεις, νιώθεις το νερό να σε δροσίζει, καθώς το ύψος από όπου πέφτει είναι τόσο μεγάλο, που πετάγεται σε μεγάλη απόσταση. Εκεί ήταν και ο περισσότερος κόσμος που είδαμε. Από κει και πέρα, συναντούσαμε όλο και λιγότερους στην πορεία μας.
Όλες οι διαδρομές είναι πολύ προσεγμένες, με μονοπάτια από πέτρα ή ξύλο και όπου ήταν χωμάτινα, είχαν σκαλιά (γιατί ο δρόμος ήταν ανηφορικός ή κατηφορικός, ανάλογα από που είχες ξεκινήσει), ξύλινες ή μεταλλικές γέφυρες, ανάλογα το μήκος και κουπαστές, όπου ήταν αναγκαίο.
Κάτω από τις γέφυρες και ανάμεσα από τις σανίδες, ή δίπλα στα μονοπάτια, έβλεπες το νερό να περνάει με ορμή και να κατευθύνεται στην επόμενη λίμνη. Τα νερά των λιμνών, αντίθετα ήταν τόσο ήρεμα και κάθε μία σχεδόν είχε διαφορετικό χρώμα, από ανοιχτό πράσινο μέχρι σκούρο μπλε, παντού όμως ήταν πεντακάθαρα και διάφανα και μπορούσες να δεις ψάρια, πάπιες και βατραχάκια να κολυμπούν και να πηδούν. Τα χρώματα (σύμφωνα με τις πηγές μου!) οφείλονται στα μεταλλικά στοιχεία, τους οργανισμούς και τα ορυκτά που μεταφέρονται από τους ποταμούς και τα υπόγεια ρεύματα.
Η διαδρομή ήταν μαγευτική. Παντού γύρω μας βλάστηση και νερά! Νερά που έρχονταν από παντού. Από τις κορυφές των βράχων, από σχισμές ανάμεσα στις πέτρες, κάτω από τα πόδια μας στις γέφυρες και δίπλα μας μέσα από τα φυτά! Και ο ήχος του, καθώς έτρεχε παντού γύρω μας ήταν σαν μουσική.
Σε κάθε λίμνη υπήρχε πινακίδα, που ανέφερε το βάθος, την έκταση της και το υψόμετρο στο οποίο βρισκόμασταν. Στο πλάι της υπήρχε μονοπάτι και σε κάποια σημεία ξύλινα παγκάκια, όπου μπορούσες να ξεκουραστείς. Μόνο σε μία λίμνη είδαμε να κάνει ένα ζευγάρι μπάνιο, αν και δε νομίζω πως επιτρεπόταν. Δεδομένου μάλιστα του ότι τα νερά είναι διαρκώς σε κίνηση, λόγω των καταρρακτών, είναι μάλλον επικίνδυνο. Τα παιδιά πάντως που βούτηξαν, βρίσκονταν κοντά στην όχθη και μακριά από τα σημεία που έπεφτε το νερό, οπότε θα πω ότι δεν κινδύνευσαν.
Το εντυπωσιακό ήταν, ότι παρόλο που δεν υπήρχε φύλαξη, όχι εμφανής τουλάχιστον, όλοι οι επισκέπτες, σέβονταν ευλαβικά τόσο το χώρο, όσο και την ηρεμία των άλλων.
Εκτός όμως από τα άφθονα νερά, μαγευτικά ήταν και τα πανύψηλα δέντρα που σκίαζαν όλα τα μονοπάτια. Καθώς προχωρούσαμε και αλλάζαμε επίπεδα, απολαύσαμε αυτό το απέραντο πράσινο, εντυπωσιαστήκαμε από τις πανέμορφες λίμνες που η μία χύνεται μέσα στην άλλη και θαυμάσαμε τους πολυάριθμους μικρούς ή μεγάλους καταρράκτες. Μια παλέτα από χρώματα σε όλους τους τόνους του τυρκουάζ, του γαλάζιου και του πράσινου ήταν αυτό που αντικρίζαμε. Βλέπαμε τις λίμνες που άλλαζαν το χρώμα τους ανάλογα με το φως του ήλιου και την ώρα της ημέρας.
Αφού είχαμε περπατήσει αρκετά, φτάσαμε σε ένα χώρο ξεκούρασης. Είχε εστιατόριο, καφέ και παγωτατζίδικο και μια άπλα με τραπεζάκια πικ νικ, τα περισσότερα χωρίς στέγαστρο και φυσικά τουαλέτες. Ξεκουραστήκαμε κι εμείς, απολαύσαμε το παγωτό μας και συνειδητοποιήσαμε, ότι περπατούσαμε τρεις ώρες σχεδόν, χωρίς σταματημό, αλλά δε νοιώθαμε καθόλου κουρασμένοι. Το τοπίο μας είχε απορροφήσει! Παρατηρώντας γύρω μας, είδαμε κόσμο να περιμένει σε μια προβλήτα και κάναμε μια βόλτα να δούμε περί τίνος πρόκειται. Υπάρχουν λοιπόν πλοιάρια (λιμνόπλοια τα λέω εγώ!) που σε μεταφέρουν από τη μία άκρη μιας μεγάλης λίμνης, στην άλλη. Ρωτήσαμε αν χρειάζεται έξτρα εισιτήριο για το λιμνόπλοιο, μας είπαν πως περιλαμβάνεται στο εισιτήριο, που πληρώσαμε μπαίνοντας και έτσι σταθήκαμε κι εμείς στην ουρά, για να ταξιδέψουμε στην απέναντι όχθη.
Η εμπειρία ήταν, τι άλλο; μοναδική! Το ταξιδάκι κράτησε περίπου δέκα λεπτά, όπου δεν τηρήθηκαν ακριβώς όλοι οι κανόνες ασφαλείας (ήταν πολύ αυστηροί με τις μάσκες, παρόλο που ήταν ανοιχτό το πλοιάριο, αλλά δεν υπήρχαν κενά στα καθίσματα), αλλά ήταν τόσο όμορφο να βλέπεις τους καταρράκτες από πολύ κοντά και παράλληλα να γλιστράς στο νερό!
Αποβιβαστήκαμε στην απέναντι όχθη και συνεχίσαμε την υπέροχη βόλτα, με τον καιρό να είναι με το μέρος μας. Ωραία λιακάδα, απολαυστική, καθώς κινούμασταν σε μέρη σκιερά και δίπλα σε δροσερά νερά!
Ακολουθώντας τις πινακίδες, που μας οδηγούσαν στα μονοπάτια, φτάσαμε στο σημείο συνάντησης, από όπου, σύμφωνα με τους πίνακες, θα παίρναμε το μίνι λεωφορείο του πάρκου, για να επιστρέψουμε σε μία από τις εισόδους. Από κει υπήρχε άλλο λεωφορείο, που κατευθύνεται στα δύο μεγάλα πάρκινγκ.
Όταν όμως φτάσαμε στη στάση, βρεθήκαμε μπροστά σε μια έκπληξη, εμείς και 6-7 άτομα ακόμα. Σύμφωνα με ένα χαρτί, που ήταν κολλημένο στον πίνακα, το λεωφορείο δεν εκτελούσε δρομολόγια, γιατί γίνονταν έργα στο δρόμο που ακολουθούσε. Αυτή βέβαια, την πληροφορία δεν μας την έδωσε κανείς και έτσι βρεθήκαμε όλοι εμείς, να αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε, καθώς ήταν ήδη 7:30 η ώρα και το πάρκο έκλεινε στις 8.
Ένας Γερμανός, που δεν μιλούσε αγγλικά, μας έδωσε να καταλάβουμε, ότι ήταν καλύτερα να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο που ήρθαμε, γιατί ήταν λιγότερα χιλιόμετρα, μόνο 5, αντί για 8, που θα ήταν, αν ακολουθούσαμε το δρόμο του λεωφορείου. Ξεκινήσαμε λοιπόν να κατηφορίζουμε τον δρόμο που ανεβήκαμε. Σε κάποια διχάλα του δρόμου, όμως, εμείς, που είμαστε μικροί εξερευνητές, όπως λέει και μια φίλη μου, στρίψαμε, για να δούμε ένα κομμάτι, που δεν είχαμε δει ανεβαίνοντας. Οι άλλοι συνέχισαν το δρόμο της αρετής και της νόησης! :).
Η παράκαμψη που κάναμε, μπορεί να σήμαινε ότι θα περνούσαμε το βράδυ μας στο πάρκο, γιατί δεν θα προλαβαίναμε τις πόρτες ανοιχτές και δε νομίζω, ότι μπορούν να ελέγξουν όλο το χώρο, για ξεχασμένους τουρίστες! Παρόλα αυτά, απολαύσαμε κάθε στιγμή και αποζημιωθήκαμε για την απερισκεψία μας! όταν το μονοπάτι που ακολουθήσαμε έκανε το γύρο ενός κυκλικού βράχου, με καταρράκτες γύρω γύρω, που είχαμε δει νωρίτερα από κάτω.
Μετά από λίγο φτάσαμε στην προβλήτα με τα λιμνόπλοια να είναι όλα μαζεμένα στην απέναντι όχθη και να μη φαίνεται κανείς στον ορίζοντα. Ευτυχώς δεν ήμασταν μόνοι, ήταν άλλα δυο άτομα, που έφτασαν την ίδια ώρα με μας.
Αφού η ώρα ήταν ακόμα 8 παρά πέντε και στον πίνακα έλεγε ότι τα λιμνόπλοια σταματούν στις 8, περιμέναμε υπομονετικά, αν και η αγωνία μεγάλωνε, γιατί δεν βλέπαμε καμία κίνηση από απέναντι. Κάποια στιγμή, είδαμε κάποιον να εμφανίζεται, οπότε αρχίσαμε να κουνάμε τα χέρια, για να βεβαιωθούμε ότι θα μας δει. Μας είδε και έφυγε και εκεί αγχωθήκαμε λίγο, αλλά επέστρεψε με κάποιον άλλο και βάλανε μπροστά το πλοιάριο για να έρθουν να μας μαζέψουν (βρίζοντας υποθέτω, για τους ενοχλητικούς τουρίστες, που ξέμειναν στην ερημιά!).
Καθώς ξεκίνησε το πλοιάριο για να έρθει σε μας, η κίνηση του νερού το τράβηξε προς τα κάτω, αλλά το επανέφεραν και σε λίγο μας μάζευαν, χωρίς να μας πουν ούτε μια λέξη. Ακολουθώντας το παράδειγμά τους, κάναμε κι εμείς το ίδιο. Φτάνοντας στην προβλήτα, είχαμε πάλι λίγο δρόμο να κάνουμε μέχρι την έξοδο, αλλά τουλάχιστον, τώρα πια είμασταν κάπως περισσότεροι, γιατί βρήκαμε κι άλλη μια παρέα, που είχε ξεμείνει. Φτάσαμε στην είσοδο και ρωτήσαμε πότε φεύγει το λεωφορείο για το πάρκινγκ 2, όπου είχαμε παρκάρει. Δυστυχώς όμως, απ ότι μας πληροφόρησε η κοπέλα, το τελευταίο λεωφορείο είχε ήδη αναχωρήσει στις 7,30. Ήταν πια 8,30.
Η ίδια κοπέλα μας είπε να πάρουμε το μονοπάτι έξω από το πάρκο και σε 3,5 χιλιόμετρα περίπου θα φτάναμε στο πολυπόθητο πάρκινγκ. Ξεκινήσαμε λοιπόν να ολοκληρώσουμε τη βόλτα, που πια εξελισσόταν σε περιπέτεια!
Το μονοπάτι ήταν συγκλονιστικό! Ένας στενός επαρχιακός δρόμος, εντελώς έρημος, με πανύψηλα δέντρα τριγύρω και μια ατμόσφαιρα κινηματογραφική. Στην αρχή κινούμασταν παράλληλα με τον αυτοκινητόδρομο και στο βάθος ακούγαμε το θόρυβο, που έκαναν τα λίγα αυτοκίνητα που περνούσαν, προχωρώντας όμως, μεγάλωνε η απόσταση και χανόταν σιγά σιγά ο θόρυβος. Ακούγαμε μόνο το θρόισμα των φύλλων, από το απαλό αεράκι και τον ήχο των πουλιών.
Καθώς περνούσε η ώρα και έπεφτε ο ήλιος, είχα αρχίσει να αγχώνομαι. Ήμασταν σε έναν έρημο δρόμο, μόνοι μας, σε μια ξένη χώρα, χωρίς κανείς να ξέρει που βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή και σκοτείνιαζε. Νομίζω πως αυτό που με φόβιζε, ήταν μη συναντηθούμε με καμιά αρκούδα, ή κανένα άγριο σκυλί.
Παρόλα αυτά, απολαμβάναμε τη βόλτα και την ησυχία. Μετά από μισή με μια ώρα, φτάνουμε σε έναν σταθμό, που ενώ έμοιαζε, δεν μας θύμιζε όμως, αυτόν από τον οποίο ξεκινήσαμε. Βρήκαμε όμως κάποιον εκεί, που μας πληροφόρησε, ότι για το πάρκινγκ 2, έπρεπε να συνεχίσουμε στο μονοπάτι για άλλο 1,5 με 2 χλμ. Άντε λοιπόν πάλι να πάρουμε το δρόμο, ο οποίος όμως γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρων. Από εκείνο το σταθμό και μέχρι το δικό μας, κινούμασταν παράλληλα με τις λίμνες και βλέπαμε από ψηλά, όσα είχαμε δει τις προηγούμενες ώρες, από κοντά. Παρόλο που περπατούσαμε ήδη 7 ώρες σχεδόν και αγωνιούσαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, αυτό δεν μας εμπόδισε να σταματάμε κάθε τόσο ή να κατεβαίνουμε διάφορα σκαλάκια για να βλέπουμε τη θέα και να βγάζουμε φωτογραφίες, κάνοντας παρακάμψεις και καθυστερώντας όλο και περισσότερο, την άφιξή μας στο ζητούμενο.
Όλα όμως τελειώνουν κάποτε κι έτσι κι εμείς φτάσαμε στον προορισμό μας. Περνώντας τη γέφυρα πάνω από τον αυτοκινητόδρομο, αποχαιρετίσαμε με μεγάλη λύπη τον παράδεισο, στον οποίο βρισκόμασταν τις προηγούμενες ώρες. Στο πάρκινγκ, που όταν φτάσαμε ήταν γεμάτο αυτοκίνητα, τώρα δεν υπήρχε ψυχή και μόνο το γκισέ των εισιτηρίων ήταν ανοιχτό. Την ώρα που πληρώναμε, έφυγε το τελευταίο, πριν από μας αυτοκίνητο. Πληρώσαμε 9,3 ευρώ για 7 ώρες, που αφήσαμε το αμάξι, το οποίο στεκόταν μόνο του μέσα σε μια απέραντη αλάνα.
Φεύγοντας συναντήσαμε για πρώτη φορά στο ταξίδι μας, τροχαία, σε μια διασταύρωση και την καλύτερη έκπληξη, ένα ζωντανό ελάφι, που πέρασε από μπροστά μας και χάθηκε στο δάσος. Σε όλη τη διαδρομή πηγαίνοντας στο πάρκο, βλέπαμε τις πινακίδες, προσοχή ελάφια και τώρα είδαμε και το αληθινό. Ήταν ο πιο όμορφος τρόπος για να ολοκληρωθεί η εκδρομή μας. Μια εκδρομή που μας γέμισε συναισθήματα και εικόνες υπέροχες και μοναδικές! Και φυσικά υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο να ξανάρθουμε.
Επόμενη στάση το Σπλιτ!
Συνεχίζεται…