Roadtrip στα Βαλκάνια – Βουλγαρία

Ταξίδια και ονείρατα, οι πιό μεγάλοι ευεργέτες στη ζωή μου…Ν. Καζαντζάκης

Ιουλιος 2021

Το ταξίδι με αυτοκίνητο ήταν ένα όνειρο, που γεννήθηκε από την αγάπη μας για τα ταξίδια και την ανάγκη να δούμε κάτι περισσότερο από μια μόνο πόλη κάθε φορά.

Είχαμε κάνει μια πρώτη δοκιμή, στην Ιταλία, νοικιάζοντας αυτοκίνητο και οργώνοντας το Βορρά, αλλά θέλαμε κάτι περισσότερο. Την ιδέα για τη διαδρομή στα Βαλκάνια μου την έδωσε μια φίλη από τη δουλειά, που έκανε ένα παρόμοιο roadtrip.

Και έτσι άρχισαν όλα!

Το σχέδιο ήταν το ταξίδι αυτό να γίνει το περσινό καλοκαίρι, αλλά η πανδημία και κάποια οικογενειακά θέματα, δε μας το επέτρεψαν. Η ιδέα όμως είχε καρφωθεί στο μυαλό μας και δεν είχαμε σκοπό να την εγκαταλείψουμε. Επειδή και φέτος τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά με τον κορωνοϊό και μέχρι το Μάιο ήμασταν ακόμα σε καραντίνα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά σχέδια. Επίσης άλλο πρόβλημα ήταν ο εμβολιασμός και αν θα προλαβαίναμε τις ημερομηνίες.

Όλος ο σχεδιασμός ξεκίνησε λοιπόν τον Ιούνιο και παρόλα αυτά, νομίζω ότι τα καταφέραμε πολύ καλά. Σχεδιάσαμε μια διαδρομή και υπολογίσαμε τα χιλιόμετρα και τους χρόνους, για να δούμε που θα διανυκτερεύουμε και κλείσαμε δωμάτια, σε όλες τις πόλεις, που θα κάναμε στάση. Το καλό ήταν ότι όλα τα καταλύματα που κλείσαμε είχαν δωρεάν ακύρωση, μέχρι και μια μέρα πριν φτάσουμε, οπότε, αν κάτι πήγαινε στραβά, δεν θα χάναμε τα χρήματά μας.

Το ταξίδι μας λοιπόν ξεκίνησε κάνοντας τη δεύτερη δόση του εμβολίου στη Λιβαδειά! (μόνο εκεί βρήκαμε διαθέσιμο ραντεβού, στην ημερομηνία που μας βόλευε!) και κάνοντας μια τετραήμερη στάση στην Κέρκυρα, στο χωριό μας!
Φεύγοντας από το νοσοκομείο της Λιβαδειάς, με φοβερή ζέστη, (αρχές Ιουλίου, βλέπετε) προσπαθούσαμε να βάλουμε στο χάρτη, με φωνητική αναζήτηση, το δρόμο προς την Κέρκυρα. Το κινητό όμως δεν ανταποκρινόταν και αρχίσαμε τα αστεία, “βάλε Αυστραλία, Ισλανδία, Βόρειο Πόλο” και γελούσαμε, όταν ένας ταξιτζής που στεκόταν κοντά και μας άκουγε, μας λέει “βάλε το πιο κρύο που θα βρεις”!

Το ταξίδι μας λοιπόν ξεκίνησε φεύγοντας από Κέρκυρα, οπότε θα πω ότι η αρχή του είναι στην Ηγουμενίτσα. Επειδή, δεν είχαν περάσει οι απαιτούμενες 14 μέρες από τη δεύτερη δόση του εμβολίου και δεν ήμασταν σίγουροι, τι θα ζητούσαν στα σύνορα, κάναμε ένα rapid test, σε ένα κέντρο, που είχε δημιουργηθεί, ακριβώς γι αυτό το λόγο, ευτυχώς πολύ κοντά στο λιμάνι, το οποίο σου έστελνε το αποτέλεσμα στο μέηλ σου, μέσα σε 6 ώρες το πολύ και στα αγγλικά. Πολύ βολικό, όλο αυτό για μας, γιατί θέλαμε γύρω στις 6 ώρες για να φτάσουμε στα σύνορα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν γύρω στις 11:30 από Ηγουμενίτσα, με ένα Nissan Micra του 2010, με προορισμό τα σύνορα με τη Βουλγαρία!Στην Ηγουμενίτσα βάλαμε βενζίνη με 1,72 ευρώ και έχει σημασία που το γράφω αυτό. Κρατείστε το, γιατί θα σας χρειαστεί παρακάτω!Ο δρόμος μέχρι τα σύνορα είναι πολύ ωραίος (Εγνατία οδός, γαρ) και φτάσαμε όπως τα είχαμε υπολογίσει! Στη διαδρομή μας ήρθαν στα μέηλ και τα αποτελέσματα των rapid test.Στον αρχικό σχεδιασμό ήταν να κάνουμε μια στάση, κάπου έξω από τις Σέρρες, αλλά η καθυστέρηση με τα τεστ, μας άλλαξε τα σχέδια. Φάγαμε κάτι πρόχειρο και συνεχίσαμε.

Φτάσαμε στα σύνορα στις 5 μμ περίπου. Εκεί βρήκαμε λίγο κίνηση, αλλά όταν ήρθε η σειρά μας έλεγξαν με μια ματιά τα αποτελέσματα του τεστ, σημείωσαν τις ταυτότητες μας και μας άφησαν να περάσουμε. Περνώντας τα σύνορα νιώσαμε πραγματικά, ότι το ταξίδι ξεκινά. Ήταν πολύ συγκινητικό, να γίνεται επιτέλους πραγματικότητα.

Η Βουλγαρία λοιπόν είναι η πρώτη χώρα που συναντήσαμε και ο προορισμός μας ήταν η Σόφια.

Λίγο πριν τα σύνορα βγάλαμε ηλεκτρονικά το vigniette, κάτι σαν τέλη κυκλοφορίας, που αντιστοιχεί παράλληλα και στα δικά μας διόδια. Σε κάποιες χώρες, αντί για τα διόδια, έχουν αυτά τα βινιέτι, που αγοράζεις μπαίνοντας στη χώρα και σου επιτρέπουν να κινηθείς στις εθνικές οδούς. Μπορείς να τα εκδώσεις ηλεκτρονικά ή να τα αγοράσεις στο πρώτο βενζινάδικο – minimarket που θα συναντήσεις. Υπάρχουν αυτά που ισχύουν για 7 ημέρες, 1 μήνα, 3 και 6 μήνες νομίζω. Στη Βουλγαρία, εκδώσαμε αυτό για 7 ημέρες και μας κόστισε 15 λέβα, ήτοι 7,68 ευρώ! Με αυτό διασχίσαμε όλη τη χώρα, από τη μία άκρη ως την άλλη. Πληροφοριακά αναφέρω, ότι τα διόδια για να πάμε από την Αθήνα στην Κέρκυρα, κοστίζουν 42,3 ευρώ!

Μετά τα σύνορα βάλαμε και βενζίνη με 1,13/λίτρο. Θυμάστε πιο πάνω, πόσο έκανε στην Ηγουμενίτσα; Τα βενζινάδικα είναι όλα self service, από ότι διαπιστώσαμε και στη συνέχεια. Βάζεις μόνος βενζίνη, καθαρίζεις και το παρμπρίζ αν θέλεις – έχει όλα τα σύνεργα, στα μεγαλύτερα, τουλάχιστον, βενζινάδικα – και μετά πηγαίνεις στο mini market που έχει, λες τον αριθμό της αντλίας και πληρώνεις.

Ο δρόμος προς την πρωτεύουσα ήταν εντυπωσιακός. Απέραντες πεδιάδες, φιδίσιος δρόμος και πολύ πράσινο. Τα χωριουδάκια που συναντήσαμε στο δρόμο μας, έδειχναν φτωχικά, τα περισσότερα σπίτια ήταν με τα τούβλα, ασοβάτιστα και φαίνονταν ότι κατοικούνταν, ήταν όμως όλα όμορφα οριοθετημένα και περιποιημένα. Υπήρχαν λουλούδια παντού, πεζοδρόμια και φυσικά διαβάσεις, που τις σέβονταν ευλαβικά όλοι οι οδηγοί.

Δεν ξέρω αν ήταν λόγω φτώχειας ή επειδή δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τις συνήθειές τους, αλλά στη Βουλγαρία κυκλοφορούν ακόμα κάρα με άλογα και υπάρχουν και οι ανάλογες πινακίδες. Συναντήσαμε μάλιστα στο δρόμο μας, αλλά δεν προλάβαμε να το φωτογραφίσουμε!

Η πόλη της Σόφιας είναι εντυπωσιακή και σε αντίθεση με την επαρχία της, δείχνει πολύ πλούσια. Μπαίνοντας αντικρίζεις τεράστια σε όγκο κτήρια, μοντέρνα χτισμένα με μέταλλο, γυαλί και τσιμέντο. Οι δρόμοι εντυπωσιακοί, φαρδιοί, με ξεκάθαρες διαγραμμίσεις και σήμανση, με γέφυρες, κάποιες από τις οποίες θύμιζαν το κομμουνιστικό παρελθόν και άλλες σύγχρονες και μοντέρνες.

Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν σε ένα προάστιο της Σόφιας και αρχικά κατευθυνθήκαμε εκεί για να αφήσουμε τα πράγματα και να σχεδιάσουμε τις κινήσεις μας.

Το προάστιο που μέναμε, το Συμεώνοβο, είναι πολύ όμορφο και από τις καλές περιοχές. Τα σπίτια ήταν εντυπωσιακά και μεγάλα, με υπέροχους κήπους και έντονα χρώματα. Το ξενοδοχείο, μάλλον πανσιόν, ήταν πολύ ωραίο, με έναν κήπο, γεμάτο λουλούδια και ένα υπέροχο μπαλκόνι έξω από το τεράστιο δωμάτιο. Το κόστος ήταν 28 ευρώ με πρωινό.

Ο Άντρο, ο ιδιοκτήτης, ήταν πολύ ευγενικός και κατατοπιστικός. Μας είπε που να πάμε και τι να δούμε και κυρίως που να παρκάρουμε. Αφού τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη. Ξεκινήσαμε κάνοντας ένα γύρο στην περιοχή που μέναμε και εντυπωσιαστήκαμε από το τοπίο και από ένα κτήριο, το snail house (σπίτι του σαλιγκαριού), με την περίεργη όψη.

Φτάσαμε στο κέντρο της Σόφιας, λίγο πριν νυχτώσει. Η πόλη είναι επιβλητική. Τεράστιες πλατείες και πάρκα, επιβλητικά κτήρια και εκκλησίες και όλα πολύ περιποιημένα και καθαρά. Η αλήθεια είναι ότι η καθαριότητα είναι το δυνατό τους σημείο. Τα πεζοδρόμια είναι πεντακάθαρα και οι ξέχειλοι κάδοι σκουπιδιών, είναι μια εικόνα που δε θα δεις πουθενά στην πόλη.

Η κίνηση ήταν περιορισμένη και βρήκαμε να παρκάρουμε δίπλα σχεδόν στην λεωφόρο Βίτοσα, τον πιο γνωστό πεζόδρομο της πόλης, κάτι σαν την Ερμού της Αθήνας! Πολλά μαγαζιά, για όλα τα βαλάντια, μπαρ και καφέ. Στη Βίτοσα ο κόσμος πηγαινοέρχεται, χαζεύει της βιτρίνες και περνάει την ώρα του. Μόλις άρχισε να νυχτώνει, φωτίστηκε πολύ όμορφα! Στο βάθος του δρόμου, φαίνεται επιβλητικό και το όρος Βίτοσα, από το οποίο έχει πάρει το όνομά της η λεωφόρος.

Από κει ξεκινήσαμε την εξερεύνηση της πόλης. Είχε ήδη σκοτεινιάσει, οπότε όλα τα αξιοθέατα τα είδαμε φωτισμένα.

Η πόλη είναι σχεδόν επίπεδη και σου δημιουργεί την αίσθηση του άνετου χώρου. Παρόλο που τα κτήρια και οι εκκλησίες είναι τεράστια σε όγκο, νιώθεις ότι είναι πολύ ταιριαστά, γιατί υπάρχει άπλετος χώρος.

Περνώντας μέσα από πάρκα και πλατείες, με συντριβάνια, έργα τέχνης και πάρα πολλά λουλούδια, φτάσαμε πρώτα στο ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, ένας εκπληκτικός ναός του 19^ου αιώνα, ο δεύτερος μεγαλύτερος καθεδρικός ναός των Βαλκανίων. Επιβλητικός και φωτισμένος, στο τέλος μιας λεωφόρου και ελεύθερος περιμετρικά, τραβάει τα βλέμματα αμέσως. Έχει 12 καμπάνες και σχεδόν καθόλου καθίσματα, επειδή θεωρούνταν ασέβεια το να κάθονται οι πιστοί στη λειτουργία. Δυστυχώς δεν επιτρέπεται η φωτογράφιση ή το βίντεο στο εσωτερικό του ναού.

Απέναντι είναι το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, με την άσβεστη φλόγα και τα λιοντάρια φύλακες, δεξιά και αριστερά.

Από την άλλη μεριά βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Σοφίας και η σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Βουλγαρία έχει επίσημη θρησκεία του κράτους, τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, οπότε οι εκκλησίες τους είναι παρόμοιες με τις δικές μας. Μάλλον πιο ογκώδεις και εντυπωσιακές!

Περπατώντας, συναντήσαμε το μάλλον λιτό, βασιλικό παλάτι, που λειτουργεί πια ως δικαστήριο, την Αγία Κυριακή που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή το βράδυ, φωτισμένη, το πρώην αρχηγείο του Κομμουνιστικού Κόμματος και φτάσαμε στο σταθμό μετρό Σέρντικα, όπου βρίσκεται και η αρχαία ρωμαϊκή ομώνυμη πόλη.

Στα ερείπια της πόλης αυτής βρίσκεται και η μικρή στρόγγυλη εκκλησία, η ροτόντα του Αγίου Γεωργίου, που είναι το παλαιότερο κτίριο στη Σόφια.  Χτίστηκε από τους ρωμαίους τον 4^ο αιώνα, όταν η Σόφια ήταν η ρωμαϊκή πόλη της Σέρντικα. Εκείνα τα χρόνια ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της αυτοκρατορίας και ήρθε στο φως, μόλις το 2010 μέσα από τις εργασίες, που γίνονταν για το μετρό (σας θυμίζει κάτι;).

Γύρω από το σταθμό και την αρχαία πόλη, βρίσκεται το προεδρικό μέγαρο, το υπουργείο Παιδείας και ένα πολυτελές ξενοδοχείο.

Εμβληματικό για την πρωτεύουσα είναι και το Εθνικό Θέατρο “Ιβάν Βάζοφ” με τον θαυμάσιο κήπο του, καθώς και το κτήριο της Βουλής. Κοντά του βρίσκεται και το κτήριο της Βουλγαρικής Ακαδημίας Επιστημών, που ιδρύθηκε το 1869 καθώς και το Πανεπιστήμιο της Σόφιας – το πρώτο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα στη Βουλγαρία, το οποίο χτίστηκε το 1925.

Η Σόφια έχει τεράστια πάρκα, με λίμνες και πολύ πράσινο, όπου μπορείς να ξεκουραστείς, να κάνεις βόλτα και να ηρεμήσεις. Δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο να τα απολαύσουμε, γιατί μείναμε μόνο ένα βράδυ, οπότε ουσιαστικά είχαμε μόνο μια μέρα για να δούμε όλη την πόλη.

Κάνοντας βόλτα στους δρόμους της πόλης και βλέποντας όλα τα υπέροχα, κτήρια, πάρκα, εκκλησίες και αγάλματα, πέρασε η ώρα και αρχίσαμε να πεινάμε. Στο ίντερνετ βρήκαμε μια ταβέρνα, που έλεγε ότι έχει παραδοσιακό βουλγάρικο φαγητό και αποφασίσαμε να τη δοκιμάσουμε. Αμ δε! Η ώρα ήταν ήδη 11 και τα εστιατόρια στη Σόφια, κλείνουν στις 11. Αφού ψάξαμε για άλλο εστιατόριο, και δεν ήμασταν οι μόνοι, γιατί στα ίδια μαγαζιά που ρωτούσαμε εμείς, ρωτούσε και μια οικογένεια με ένα παιδί, καταλήξαμε όλοι σε ένα και μοναδικό 24ωρο καφέ-εστιατόριο στη γνωστή λεωφόρο Βίτοσα και φάγαμε πίτσα, σαλάτα και φυσικά ήπιαμε μπύρα! Η ταβέρνα όμως που είχαμε δει στο ίντερνετ, ήταν υπέροχη, σαν χώρος, γιατί πήγαμε μέχρι εκεί, με μια πανέμορφη αυλή γεμάτη λουλούδια και ξύλινα τραπέζια, τύπου μπυραρίας! Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να πάμε κάποτε!

Μετά το φαγητό, περπατήσαμε λίγο ακόμα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.

Η επόμενη μέρα, ήταν και η μέρα αναχώρησης, οπότε μετά από το πρωινό, το οποίο λίγο μας απογοήτευσε γιατί ήταν κάπως φτωχό, παραδοσιακό βουλγάρικο πρωινό, μας είπε ο Άντρο και είχε μόνο 3 κομμάτια μπάνιτσα (παραδοσιακή τυρόπιτα με γιαούρτι) και καφέ, όπου το σχόλιο του Κώστα ήταν “δηλαδή να πούμε κι εμείς ελληνικό πρωινό και να προσφέρουμε έναν ελληνικό καφέ και δυο τσιγάρα” :), αλλά η βεράντα που φάγαμε ήταν πολύ όμορφη, πήραμε τις απαραίτητες πληροφορίες για το που να κινηθούμε και ξεκινήσαμε. Ο Άντρο μας ενημέρωσε και για την κατάσταση της χώρας σχετικά με τον κορωνοϊό. Η Βουλγαρία δεν τα είχε πάει καθόλου καλά στο πρώτο κύμα της πανδημίας και είχε αρκετούς νεκρούς. Παρόλα αυτά η ανταπόκριση στο εμβολιαστικό κίνημα, είναι πολύ χαμηλή κι αυτό, σύμφωνα με τον ξενοδόχο, οφείλεται στο ότι, όλοι σχεδόν έχουν νοσήσει, οπότε θεωρούν περιττό το να εμβολιαστούν.

Σύμφωνα λοιπόν με τις οδηγίες, δε είχε νόημα να κινηθούμε με το αυτοκίνητο μέσα στην πόλη, γιατί το παρκάρισμα είναι δύσκολο και τα πράγματα πολύ αυστηρά. Βόλευε να πάμε σε ένα από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, το Φαντάστικο (φαίνεται πολύ περίεργο γραμμένο στα σλαβικά), συγκεκριμένα, να παρκάρουμε εκεί δωρεάν για τις 2 πρώτες ώρες και με 0,80 ευρώ για κάθε μία ώρα μετά και να πάρουμε το μετρό, που έχει σταθμό ακριβώς απ έξω. Και αυτό κάναμε.

Αφού ψωνίσαμε από το εμπορικό κάτι καλώδια φόρτισης, γιατί ήταν πολύ φτηνά και μας έλειπαν, πήραμε το μετρό για να πάμε στο κέντρο και να δούμε την πόλη με το φως της μέρας.

Το μετρό τους είναι σχετικά μικρό, όπως το δικό μας, έχει τέσσερις γραμμές και είναι επίσης πολύ καινούριο, μοντέρνο και πεντακάθαρο. Το εισιτήριο κοστίζει 0,80 ευρώ και για κάποιο λόγο και στο πήγαινε και στο έλα, το ένα από τα δύο (στο έλα και τα δύο) δεν τα αναγνώριζε το μηχάνημα και μας άνοιγαν από το πλάι για να περάσουμε. Παρόλο που δεν μιλάνε αγγλικά, μόνο λίγο, αυτοί στα μαγαζιά με σουβενίρ, ήταν πολύ εξυπηρετικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν.

Στο φως της ημέρας η πόλη φαίνεται ακόμα πιο καθαρή και μεγάλη σε έκταση. Εντύπωση μας έκανε ο σεβασμός στο δημόσιο και κοινόχρηστο. Δεν είδαμε πουθενά παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στο πεζοδρόμιο ή διπλοπαρκαρισμένα, ούτε σταματημένα σε μέρος που δεν επιτρέπεται, με αλάρμ, δήθεν για λίγο, όπως συμβαίνει εδώ. Στις διαβάσεις ο πεζός δεν κοιτάζει καν αν έρχεται αυτοκίνητο, γιατί θεωρείται αυτονόητο ότι ο οδηγός θα σταματήσει. Οι δρόμοι ήταν πολύ φροντισμένοι, χωρίς λακκούβες, με ξεκάθαρες διαγραμμίσεις και παρόλο που οι Βούλγαροι είναι κάπως νευρικοί και γρήγοροι οδηγοί, σεβόντουσαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, τόσο μέσα στην πόλη, όσο και έξω από αυτήν.

Κατεβήκαμε λοιπόν στο σταθμό της Σέρντικα, για να τη δούμε με λεπτομέρεια. Η Σέρντικα ήταν η πόλη της Σόφιας, αυτό ήταν το πρώτο της όνομα, στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως, 8 δρόμους, μια βασιλική, 6 μεγάλα κτήρια και μια υπόγεια μεσαιωνική εκκλησία. Τα κτήρια είχαν εσωτερικές αυλές, μωσαϊκά, τουαλέτες, σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης. Όλα χτισμένα την περίοδο από τον 4ο έως τον 6ο αι. μ.Χ. Έχουν βρεθεί και κάποια μέρη που χρονολογούνται από τον 1ο-3ο αι. μ.Χ.

Δίπλα στα ερείπια της Σέρντικα και κάτω από το επίπεδο του δρόμου, βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, που είναι η προστάτιδα του Βουλγάρικου λαού. Η θέση της εξηγείται από το γεγονός ότι χτίστηκε τον 14ο αι., όταν η Σόφια βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή.Για το λόγο αυτό δεν έχει κανένα παράθυρο, παρά μόνο ένα φεγγίτη. Εδώ βρίσκεται θαμμένος ο εθνικός ήρωας των Βουλγάρων Βασίλ Λέφσκι.

Μετά επισκεφθήκαμε το ναό της Αγίας Κυριακής, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο σταθμό. Εντυπωσιακή, όπως όλες, με μεγάλη ιστορία καταστροφών και επανοικοδομήσεων με τελευταία το 1925. Από την άλλη μεριά βρίσκεται το μοναδικό σε λειτουργία τζαμί στη Σόφια, το Μπάνια Μπάσι.

Επόμενη στάση τα Κεντρικά Ορυκτά Λουτρά. Όπως πολλές πόλεις της ανατολικής Ευρώπης, έτσι και η Σόφια είναι χτισμένη πάνω από ιαματικές πηγές. Το κτίριο με τη χαρακτηριστική κίτρινη και κόκκινη νεοβυζαντινή αρχιτεκτονική σήμερα αντί για ιαματικά λουτρά, στεγάζει το Μουσείο Ιστορίας, το οποίο περιέχει μια σημαντική συλλογή εκθεμάτων από τους προ-ρωμαϊκούς χρόνους. Οι κήποι έξω από το κτίριο είναι υπέροχοι και το συντριβάνι έχει ζεστό ιαματικό νερό.

Το τραμ, που είχε και παλιούς και νέους συρμούς ήταν ιδιαίτερο και μας τράβηξε το ενδιαφέρον, όπως επίσης και ένας άστεγος που ήταν περιτριγυρισμένος από περιστέρια. Γενικά πάντως νομίζω ήταν ο μόνος άστεγος που συναντήσαμε στην πόλη.

Εντύπωση μας έκαναν και τα περίπτερα – ψιλικατζίδικα, που ήταν ημιυπόγεια και πρέπει να γονατίσεις για να ψωνίσεις!

Πριν αναχωρήσουμε πήγαμε για καφεδάκι στη γνωστή λεωφόρο. Στη Σόφια ήπιαμε φραπέ, μάλλον λόγω της γειτνίασης με την Ελλάδα και των πολλών Ελλήνων φοιτητών και επισκεπτών, που τον διαχώριζαν σε white (λευκό) και black (μαύρο), δηλαδή με γάλα και χωρίς γάλα! Ήταν και ο τελευταίος καλός κρύος καφές που ήπιαμε στο ταξίδι.

Οι άνθρωποι γενικά είναι αγέλαστοι, αλλά ευγενικοί. Η κοπέλα που μας σέρβιρε μας έμαθε το ευχαριστώ (βλαγκοντάρια) και το καλημέρα (ντόμπρο ούλτρο). Ας με συγχωρήσουν όσοι ξέρουν βουλγάρικα, αν τα λέω λάθος, αλλά έτσι τα κατάλαβα!

Αυτό που νιώσαμε πάντως ήταν ασφάλεια, σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλες ευρωπαϊκές πόλεις που έχουμε επισκεφθεί. Παρόλο που η αστυνόμευση ήταν περιορισμένη, ή τόσο διακριτική που δεν την προσέξαμε, δεν αισθανθήκαμε πουθενά να κινδυνεύουμε, αλλά ούτε και φόβο για κλοπές. Στη Ρώμη, π.χ, είχα νιώσει μια αγωνία, γιατί έβλεπα παντού, εκτός από την αστυνομία και στρατιώτες οπλισμένους, σε κεντρικά και τουριστικά μέρη.

Φεύγοντας από τη Σόφια είδαμε τα γνωστά πολυόροφα εργατικά μπλοκ κατοικιών, κληρονομιά του κομμουνιστικού καθεστώτος. Τα δέντρα που τα περιέβαλαν, καθώς και οι μεγάλες πρασιές, που τα χώριζαν από τη λεωφόρο, τα έκανε να δείχνουν πιο ευχάριστα.

Πριν φύγουμε όμως από τη Βουλγαρία, κάναμε άλλη μια στάση. Στην επαρχία και έξω από το χωριό Καρλούκοβο, υπάρχει ένα σπήλαιο, που ονομάζεται Prohodna. Ένα φυσικό άνοιγμα σε βράχο, που έχει δύο εισόδους, με φυσικό φωτισμό, χάρη στα μεγάλα ανοίγματα που έχει στην οροφή τα οποία αν κάποιος τα κοιτάξει από κάτω μοιάζουν με τεράστια αμυγδαλωτά μάτια.

Η διαδρομή μέχρι εκεί δεν μας προετοίμαζε γι αυτό που θα βλέπαμε. Ο δρόμος, σαν την παλιά εθνική οδό, τη δική μας, διέσχιζε μια απέραντι πεδιάδα και παρόλο που πλησιάζαμε στο σπήλαιο, δε φαινόταν κάποιο ύψωμα ή βράχος, που να προδίδει την ύπαρξη κάποιας σπηλιάς.

Στην πορεία, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και το πέταγμα ενός πελαργού, που είχε κατέβει στην άκρη του δρόμου για να πιει νερό. Γενικά είδαμε πολλές φωλιές πελαργών στις λάμπες των δρόμων και τα ίδια τα πουλιά φυσικά.

Τελικά, αφού φτάσαμε στο σημείο, που υπήρχε σήμανση, ότι εκεί βρίσκεται η Προχόντνα, παρκάραμε και κατηφορήσαμε προς τα εκεί που φαινόταν να πηγαίνει ο δρόμος. Φτάσαμε σ ένα σημείο που υπήρχαν δυο πάγκοι μικροπωλητών, με τοπικά προϊόντα και σουβενίρ και αμέσως μετά μια πέτρινη σκάλα, όμορφα διαμορφωμένη που κατέβαινε στη σπηλιά.

Ο χώρος είναι εντυπωσιακός και τεράστιος. Στο επάνω μέρος της σπηλιάς βρίσκονται τα δυο ανοίγματα, τα οποία πραγματικά μοιάζουν με μάτια που σε παρακολουθούν και σε συνδυασμό με την όψη του βράχου, που θυμίζει πρόσωπο, αλλά και το φως της ημέρας που περνάει από κει, νιώθεις ότι είναι “τα μάτια του Θεού”. Πολύ όμορφη εμπειρία!

Η Βουλγαρία μας εξέπληξε ευχάριστα με την εικόνα της και τις χαμηλές τιμές της. Η αγοραστική δύναμη του ευρώ, είναι διπλάσια εκεί σε σχέση με την Ελλάδα. Είναι ένας κοντινός προορισμός και νομίζω πως αξίζει να την επισκεφθεί κάποιος.

Όσον αφορά το θέμα του κορωνοϊού, ήταν πολύ σχολαστικοί στο θέμα με τις μάσκες, σε εσωτερικούς χώρους, στα καταστήματα και στο μετρό, ενώ έξω φορούσαν μόνο όπου υπήρχε πολύς κόσμος, αν και νομίζω πως οι περισσότεροι που το έκαναν ήταν τουρίστες. Όλοι οι εργαζόμενοι, όμως, στο ξενοδοχείο, στα εστιατόρια και καφέ και στα καταστήματα, φορούσαν τις μάσκες τους.

Μετά από αυτό συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς τα σύνορα με τη Ρουμανία, που ήταν ο επόμενος μας προορισμός.