Η Ρώμη ήταν το δεύτερο ταξίδι που κάναμε οικογενειακώς και η πρώτη φορά που κάναμε πρωτοχρονιά μακριά από το σπίτι μας.
Η Ρώμη είναι ακριβώς αυτό που λένε, η αιώνια πόλη. Σε μαγνητίζει και σε παρασύρει στο ρυθμό της, ο οποίος είναι ζωντανός και δυναμικός, αλλά ταυτόχρονα χαλαρός και ευχάριστος.
Η πόλη είναι μια ομορφιά, γεμάτη συντριβάνια και πάρκα, εκκλησίες και μνημεία, αρχαία ερείπια και μοντέρνα κτήρια και φυσικά πολλά μαγαζιά.
Μέναμε σ ένα σπίτι απέναντι ακριβώς από την Trastevere, την πιο “in” περιοχή της πόλης, σαν το δικό μας Ψυρρή. Μια περιοχή γεμάτη μπαράκια, μπυραρίες και φαγάδικα για κάθε γούστο, από καντίνες με panini και πίτσα στο χέρι, μέχρι ακριβά εστιατόρια. Εκεί περνούσαμε τα βράδια μας.
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας ήταν το Βατικανό και η Βασιλική του Αγίου Πέτρου, που έχει χτιστεί πάνω στο χώρο ταφής του Αγίου.
Το Βατικανό είναι ένα ανεξάρτητο κρατίδιο και η καρδιά της καθολικής εκκλησίας. Μέσα σ αυτό βρίσκεται ένα σύμπλεγμα μουσείων που σίγουρα αξίζει να επισκεφτεί κάποιος. Εδώ φιλοξενούνται υπέροχες συλλογές έργων τέχνης, από τις οποίες αναμφίβολα ξεχωρίζει η λαμπρή Καπέλα Σιξτίνα, με την εντυπωσιακή οροφή που φιλοτεχνήθηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο, ο Διάδρομος των Γεωγραφικών Χαρτών, οι τέσσερις αίθουσες του Ραφαήλ, η Πινακοθήκη (ξεχωρίζουν τα έργα του Τιτσιάνο και του Καραβάτζιο), οι ρωμαϊκές συλλογές, το γλυπτό του Λαοκόοντα και πολλά πολλά άλλα ενδιαφέροντα και ιστορικά εκθέματα.
Ο ναός του Αγίου Πέτρου είναι επιβλητικός γεμάτος έργα τέχνης και αγάλματα. Η δε πλατεία μπροστά από το ναό είναι τεράστια και επιβλητική. Επειδή ήμασταν εκεί την πρωτοχρονιά, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε τον πάπα να απευθύνει το μήνυμα του νέου έτους, από το μπαλκόνι του Βατικανού. Περιττό να πω ότι η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο και γινόταν έλεγχος στην είσοδο της από την αστυνομία.
Τόσο στο μουσείο όσο και στην εκκλησία υπάρχει έλεγχος, όπως στα αεροδρόμια.
Το πιο γνωστό αξιοθέατο, μετά το Βατικανό νομίζω είναι η φοντάνα ντι Τρέβι. Το διάσημο συντριβάνι, στέκει αγέρωχο μέσα στα στενοσόκακα της πόλης, πράγμα που το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό. Φυσικά ρίξαμε και μεις το νόμισμά μας, που σημαίνει ότι θα ξαναπάμε. Το να βγάλεις τα παπούτσια σου και να βάλεις τα πόδια σου στο νερό, όπως η θρυλική Ανίτα Έκμπεργκ στο “Ντόλτσε Βίτα” ή η δική μας Αλίκη, δεν παίζει πια, λόγω της αστυνόμευσης, αλλά και του πλήθους που βρίσκεται εκεί όλες τις ώρες της ημέρας.
Ένα άλλο σημαντικό αξιοθέατο είναι το Πάνθεον, ένας ναός 2000 ετών, αφιερωμένος σε όλους τους θεούς. Θεωρείται αρχιτεκτονικό θαύμα, γιατί η μόνη πηγή φωτός είναι ένα κυκλικό άνοιγμα στη μέση του θόλου του, το μάτι του θεού.
Όταν βρέχει, το νερό απορροφάται από 22 μικροσκοπικές τρύπες, στο μαρμάρινο πάτωμα.
Εντυπωσιακές ήταν και οι πλατείες, όλες με συντριβάνια, κάποια πιο διακριτικά, όπως στην πιάτσα ντι Σπάνια και κάποια άλλα επιβλητικά που προκαλούν δέος, όπως της πιάτσα Ναβόνα, όπου δεσπόζουν τρία σιντριβάνια, με τη διάσημη Fontana dei Quattro Fiumi (σιντριβάνι των τεσσάρων ποταμών), δημιουργία του Μπερνίνι που συμβολίζει τους μεγάλους ποταμούς (Γάγγη, Νείλο, Δούναβη, Ρίο ντελλα Πλάτα) να ξεχωρίζει.
Στην πιάτσα ντι Σπάνια, βρίσκονται και τα περίφημα σκαλιά, σημείο συνάντησης των Ρωμαίων αλλά και των τουριστών.
Και φυσικά από κει ξεκινάει και ο πιο ακριβός δρόμος της πόλης η Via dei Condotti, με τα μαγαζιά των μεγάλων σχεδιαστών, ιταλών και μη.
Η πιάτσα ντελ Πόπολο, όπου βρίσκονται τα πιο ακριβά καφέ της Ρώμης (λίγο οξύμωρο, στην πλατεία του λαού, να πληρώνεις τον καφέ πανάκριβα, αλλά τι να πεις;) και φυσικά ήπιαμε και μεις καφέ και σκεπαστήκαμε με τις κουβερτούλες που έχουν στα καθίσματα, για το κρύο. Γιατί οι περισσότεροι κάθονται έξω, ακόμα και όταν κάνει πολύ κρύο, τόσο για να βλέπουν τη θέα, όσο και για να καπνίζουν, γιατί στην αιώνια πόλη, απαγορεύεται το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους.
Η πιάτσα Βενέτσια είναι επίσης εντυπωσιακή και έχεις την καλύτερη θέα της από το Βιττοριάνο, το κτήριο τούρτα (όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι και το αντιπαθούν). Εκεί βρίσκεται και το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη με την αιώνια φλόγα.
Η πλατεία Δημοκρατίας με την κρήνη των Ναϊάδων, που προήλθε από τη μεγάλη εξέδρα των λουτρών του Διοκλητιανού.
Οι αρχαιολογικοί χώροι όπως το πασίγνωστο Κολοσσαίο, που εντυπωσιάζει με το μέγεθος του και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται (πολύ καλή, αν και λεηλατήθηκε το μεσαίωνα), η Ρωμαϊκή Αγορά, ο Παλατίνος Λόφος, η Αγορά του Τραϊανού και τα λουτρά Καρακάλα κ.λ.π, παρόλο που είναι σε ερείπια, σου δίνουν μια πολύ καλή ιδέα για τη μεγαλοπρέπεια της πόλης.
Εξίσου σημαντικές είναι και οι εκκλησίες, που βρίσκονται παντού. Η Σάντα Μαρία ντι Τραστέβερε, με τα υπέροχα ψηφιδωτά, η Σάντα Μαρία Ματζόρε, η μεγαλύτερη Βασιλική αφιερωμένη στην Παναγία, η Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία, καθώς και οι δίδυμες εκκλησίες.
Η ωραιότερη θέα στην πόλη πάντως είναι από το καστέλ ντι σαν Άντζελο. Ένα πολύ όμορφο κάστρο, αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά και ιστορικά κτίρια της Αιώνιας Πόλης. Η πιο γνωστή του χρήση ήταν ως καταφύγιο του Ποντίφικα σε περιπτώσεις κινδύνου καθώς ένας μυστικός διάδρομος συνδέει το κτίριο με το Βατικανό. Πολύ όμορφη είναι και η γέφυρα που βρίσκεται μπροστά του και είναι διακοσμημένη με υπέροχα αγάλματα. Επάνω στο κάστρο έχει και ένα καφενεδάκι, πολύ συμπαθητικό.
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ αναλυτικά σε όλα τα μνημεία και αξιοθέατα που είδαμε γιατί λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους. Μπορώ όμως να πω για το Ρωμαίο στρατιώτη που είδαμε σε κάποιο αξιοθέατο, να μιλάει στο κινητό τηλέφωνο. Ήταν κάπως αστείο.
Αυτό που επίσης εντυπωσιάζει στην πόλη, όπως είπα και στην αρχή είναι τα πάρκα της. Το πιο μεγάλο και σημαντικό είναι της βίλας Μποργκέζε. Μια έκταση απίστευτης ηρεμίας με διάσπαρτα αγάλματα, που περιλαμβάνει ζωολογικό πάρκο, αρένα για ιππικές επιδείξεις, αναπαραστάσεις αρχαίων ναών και μία τεχνηή λίμνη. Το πάρκο φιλοξενεί επίσης την πιο ένδοξη γκαλερί της Ρώμης και ένα ναό του Ασκληπιού σε ιωνικό ρυθμό. Υπέροχο μέρος για βόλτα είτε με τα πόδια είτε με ποδήλατο.
Πολύ ωραία βόλτα, ήταν και αυτή στον Τίβερη. Εκτός από τις γέφυρες που υπάρχουν σε διάφορα σημεία, μπορεί κάποιος να κατέβει στην όχθη και να περπατήσει κατά μήκος.
Και φυσικά ο λόφος του Τζανίκολο, απ όπου μπορείς να δεις το μεγαλείο της πόλης, με το μνημείο του Γκαριμπάλντι και το εντυπωσιακό συντριβάνι.
Το bocca de la verita (το στόμα της αλήθειας), δεν έλεγε τίποτα, οπότε δεν μπήκαμε καν να το δούμε, είχε και ουρά και εισιτήριο νομίζω. Όποιος ενδιαφέρεται πάντως, μπορεί να βάλει το χέρι του μέσα στο στόμα και αν λέει αλήθεια, θα μπορέσει να το ξαναβγάλει ολόκληρο 🙂
Και φτάσαμε στο φαγητό. Η αλήθεια είναι ότι από τις χώρες που έχουμε ταξιδέψει, στην Ιταλία έχουμε φάει από τα καλύτερα φαγητά. Οι γεύσεις τους είναι πολύ κοντά στις δικές μας, τα ζυμαρικά τους εξαιρετικά, οι δε πίτσες υπέροχες. Με πολύ λεπτή ζύμη και λίγα υλικά, πάντα με κάποιο λαχανικό (πιπεριά, κρεμμύδι, αγκινάρα-το αγαπημένο τους- κ.α) και πεντανόστιμη σάλτσα. Φάγαμε σε εστιατόριο, σε ταβέρνα, σε καντίνα και παντού ήταν πολύ νόστιμα. Εκείνο που δυστυχώς δε δοκιμάσαμε -όχι σ αυτό το ταξίδι τουλάχιστον- ήταν οι προσουτερίες. Μαγαζιά που είχαν ποικιλίες με αλλαντικά και τυριά, όπου μπορούσες να πιεις το κρασί ή τη μπύρα σου. Ήπιαμε επίσης υπέροχα κρασιά, για κάθε γούστο και πορτοφόλι. Και φυσικά φάγαμε το τέλειο παγωτό (gelato) στο Frigidarium, κοντά στην πιάτσα Ναβόνα. Μέσα στο καταχείμωνο, μια ατέλειωτη ουρά, που πραγματικά άξιζε τον κόπο να περιμένεις.
Μία ακόμα γευστική εμπειρία, ήταν αυτή του panetone, του πρωτοχρονιάτικου παραδοσιακού γλυκού της Ιταλίας. Δυστυχώς δεν ήταν μόνο γευστική. Αφού βρισκόμασταν στην πατρίδα του εν λόγω γλυκού, θεωρήσαμε ότι οφείλαμε να το δοκιμάσουμε. Επισκεφτήκαμε λοιπόν έναν παραδοσιακό φούρνο και μελετούσαμε τις επιλογές μας. Υπήρχε σε δύο γευστικές εκδοχές, με αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς, που είναι και το αυθεντικό και με σοκολάτα, που είναι η πιο μοντέρνα εκδοχή. Επίσης υπήρχε σε μεγέθη του ενός, δύο, τριών και πέντε κιλών. Αποφασίσαμε να πάρουμε το παραδοσιακό των τριών κιλών, αφού θα μέναμε 5 μέρες και μπορούσαμε να το τρώμε στο πρωινό, ή ακόμα και να παίρναμε μαζί μας στις βόλτες μας, σαν σνακ. Φτάνουμε στο ταμείο και η τιμή ήταν ένα σοκ των 87 ευρώ. Φυσικά αλλάξαμε την επιλογή μας, αλλά αργότερα που το μελετήσαμε, μάθαμε ότι για να φτιαχτεί αυτό το γλυκό, έχει μια διαδικασία που σίγουρα δικαιολογεί την τιμή του. Εκείνο όμως που πρέπει να πούμε, είναι ότι πραγματικά άξιζε τα λεφτά του. Είναι πεντανόστιμο.
Μια ιδιαίτερη εμπειρία ήταν η Πρωτοχρονιά στη Ρώμη. Για εμάς που συνήθως κάναμε πρωτοχρονιά σε σπίτι (είτε το δικό μας, είτε φίλων και συγγενών), το πλήθος του κόσμου που συναντήσαμε στους δρόμους ήταν αναπάντεχο. Όλοι οι Ρωμαίοι, αλλά και οι τουρίστες, οι περισσότεροι με τις σαμπάνιες τους και τα ποτήρια τους στο χέρι (υπήρχαν πλανόδιοι πωλητές που πουλούσαν πλαστικά κολωνάτα ποτήρια και σαμπάνιες σε ατομική συσκευασία) κατευθύνονταν σε κεντρικά σημεία της πόλης για να αλλάξουν χρόνο. Στις δώδεκα ξεκινούσαν τα βεγγαλικά, που ήταν πολλά και παντού και όλοι αγκαλιάζονταν, άνοιγαν τις σαμπάνιες και έπιναν, ανταλλάσσοντας ευχές. Ήταν πολύ εορταστικό και συγκινητικό. Εμείς επιλέξαμε το Κολοσσαίο, αλλά γινόταν σε πολλά σημεία και μάλιστα στις γέφυρες του Τίβερη, είχαν στηθεί εξέδρες για συναυλίες.
Την επόμενη μέρα, που ήταν πρωτοχρονιά και Κυριακή, όλα τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και ένα πλήθος κόσμου κυκλοφορούσε και ψώνιζε. Φυσικά κάναμε κι εμείς το ίδιο.
Σαν επίλογο θα αναφέρω, ότι πολύ μεγάλη εντύπωση, ειδικά σε ένα μέλος της οικογένειας, έκαναν τα πεύκα της πόλης. Είναι ένα είδος που κάνει πολύ ψηλό κορμό και είναι φουντωτό στην κορυφή, διαφορετικό από τα πεύκα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.
