Ραπεντώσα

Ο καταρράκτης της Ραπεντώσας είναι ένα μέρος, που αγνοούσαμε την ύπαρξή του, παρόλο που ο Κώστας ζούσε στην ευρύτερη περιοχή, αρκετά χρόνια και οι δυο μας έχουμε κάνει άπειρες βόλτες σ αυτά τα μέρη.

Τυχαία είδα κάποιες φωτογραφίες στο ίντερνετ και στην αρχή έπεσα στο ίδιο σφάλμα με τον περισσότερο κόσμο, νομίζοντας ότι πρόκειται για τον καταρράκτη που βρίσκεται στο Ντράφι. Όταν λοιπόν ξεκαθάρισα ότι πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό και μάλλον πιο εντυπωσιακό, σχεδίαζα την επίσκεψη μας εκεί. Η καραντίνα καθυστέρησε τη βόλτα, αλλά μια ωραία και ηλιόλουστη Κυριακή ξεκινήσαμε για την εκδρομή.

Ανεβήκαμε την Πεντέλη με κατεύθυνση προς τη Νέα Μάκρη και αφού περάσαμε τη διασταύρωση του Άγιου Πέτρου, ακολουθήσαμε τις ταμπέλες προς τη φάρμα Moo. Αφού περάσαμε τη φάρμα (κάτι που επίσης μας έκανε μεγάλη εντύπωση, ειδικά όταν έψαξα και έμαθα περί τίνος πρόκειται) ακολουθήσαμε το χωματόδρομο προς το φράγμα, ο οποίος είναι στρωμένος και το αυτοκίνητο κινείται άνετα. Στην αρχή πήραμε έναν άλλο χωματόδρομο, που μας έδειξε ένας περαστικός, ότι καταλήγει στον καταρράκτη και αργότερα διάβασα ότι φτάνει πιο κοντά σ αυτόν, αλλά ήταν πολύ κακοτράχαλος για να τον περάσουμε με συμβατικό αμάξι και επιπλέον φτάσαμε σε κάποιο σημείο που δεν μπορούσαμε να περάσουμε γιατί ήταν κατεστραμμένος. Γυρίσαμε πίσω στη φάρμα λοιπόν και ακολουθήσαμε τον πιο στρωτό δρόμο. Δυο νεαροί που συναντήσαμε παρακάτω μας είπαν πως μπορούσαμε να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό.

Αφού φτάσαμε στο φράγμα, το οποίο είναι εντυπωσιακό, δεδομένου του ότι, δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξή του,παρκάραμε το αυτοκίνητο και βολτάραμε τριγύρω. Μας έκανε εντύπωση το ότι δεν είχε σταγόνα νερό από καμία πλευρά.

Απ ότι μάθαμε εκ των υστέρων, κατασκευάστηκε από την ΕΥΔΑΠ το 2004 με σκοπό να συγκεντρώνει τα νερά των τριών ρεμάτων (Ντάρδιζας, Βαθιάς Χούνης και Ραπεντώσας), αποτρέποντας έτσι τις πλημμύρες στο Μαραθώνα, όπου κατέληγαν μετά από έντονες βροχοπτώσεις και έχει μήκος 145μ και ύψος 39μ,.

Ραπεντώσα, λέγεται η περιοχή (ανώμαλη κοιλάδα) στη ΒΑ πλευρά της Πεντέλης που διασχίζεται από τρία μεγάλα ρέματα, το ομώνυμο της Ραπεντώσας , την βαθιά Χούνη και το ρέμα Βάγια Νταρδίζα. Η ονομασία Ραπεντώσα είναι αρβανίτικη και σημαίνει «τόπος των γουρουνιών».

Βρίσκουμε το μονοπάτι (ας πούμε δηλαδή μονοπάτι) που μας είπαν οι νεαροί, δίπλα από το φράγμα, και κατεβαίνουμε στην κοίτη. Βλέπουμε το μεγάλο τσιμεντένιο πηγάδι και στο βάθος έναν μικρό καταρράκτη που το νερό του χάνεται κάτω από το έδαφος.

Συνεχίζουμε στο δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας και σε λίγο συναντάμε ένα ρυάκι, που το ακολουθούμε προχωρώντας, αντίθετα προς τη φορά του.

Συναντάμε ένα παλιό γεφύρι, από το οποίο έχουν απομείνει πια μόνο οι κολώνες του δεξιά και αριστερά.

Όσο περπατάμε άλλοτε μέσα στο ρέμα, άλλοτε στις όχθες του, το τοπίο γίνεται όλο και πιο μαγευτικό, δέντρα, φυτά, βατραχάκια και πουλιά, είναι τα μόνα που συναντάμε. Μάλλον όχι τα μόνα, γιατί στην πορεία μας συναντήσαμε και δυο φίδια, σε διαφορετικά σημεία το καθένα.

Το περπάτημα δίπλα ή πάνω από το νερό σε κάποια σημεία, πατώντας σε πέτρες ή κορμούς, αλλά και στο μονοπατάκι που βρίσκεται παράλληλα στο ρέμα, είναι μαγικό. Σε κάποια κομμάτια το νερό είναι πιο βαθύ και αναγκαζόμαστε να περάσουμε στο μονοπάτι, κάποιες φορές σκαρφαλώνοντας.

Υπάρχει μάλιστα ένα σημείο, που δημιουργείται μια αρκετά βαθιά λιμνούλα, όπου μπορείς να κάνεις σίγουρα μπάνιο. Η λιμνούλα δημιουργείται από έναν μικρό καταρράκτη, από τους δυο τρεις που συναντάς στην πορεία σου. Το νερό είναι τρεχούμενο και δείχνει πεντακάθαρο, αλλά σύμφωνα με άρθρα, δεν πρέπει να θεωρηθεί πόσιμο.

Σε γενικές γραμμές, η διαδρομή είναι μέτριας δυσκολίας και η απόσταση υπολογίζουμε ότι είναι γύρω στα 3 χιλιόμετρα, αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο. Όχι μόνο για τον καταρράκτη που βρίσκεται στο τέρμα της, αλλά και για την ίδια τη διαδρομή.

Σε όλο το μήκος του ρέματος, ακόμα και στα σημεία που χρειάζεται να το διασχίσει κάποιος για να περάσει στην απέναντι όχθη, υπάρχουν περάσματα και δεν χρειάζεται να πατήσεις μέσα στο νερό. Φυσικά αυτό δεν ισχύει για μένα, που έφτασα στο τέρμα και με τα δυο παπούτσια γεμάτα νερό.

Το τέρμα της διαδρομής, τον καταρράκτη δηλαδή, το βλέπεις τελευταία στιγμή. Δεν φαίνεται όπως βαδίζεις μέσα στο δάσος, παρά στην τελευταία στροφή και αφού βρίσκεσαι 30 μέτρα μακριά. Είναι αρκετά ψηλός και επιβλητικός. Έχει ύψος περίπου 10μ και στη βάση έχει δημιουργήσει μικρή ρηχή λιμνούλα, που την χαίρονται εκατοντάδες γυρίνοι. Το νερό δεν είναι πάρα πολύ, αν σκεφτείς ότι είναι αρχές Μαΐου, δεν είμαστε δηλαδή σε περίοδο ξηρασίας. Συνήθως βέβαια ανάλογα με την εποχή η ποσότητα του νερού που κυλά στο ρέμα και στον καταρράκτη αυξομειώνεται.

Δίπλα στον καταρράκτη υπάρχει μια κούνια φτιαγμένη από ένα χοντρό κλαδί και δυο σχοινιά, καθώς και ένας μεγάλος κορμός, στον οποίο μπορείς να ξαποστάσεις. Πίσω από τον βράχο που βρίσκεται απέναντι από τον καταρράκτη, υπάρχει μονοπάτι που σε ανεβάζει πιο ψηλά και μπορείς να δεις το τοπίο από άλλη γωνία.

Το τοπίο είναι πολύ όμορφο και σου δημιουργεί μια αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης. Είμαστε πολύ τυχεροί και είμαστε τελείως μόνοι μας, ώστε να απολαύσουμε την ησυχία και τους ήχους του νερού και της φύσης. Ξεκουραζόμαστε, κάνουμε κούνια, βάζουμε τα πόδια μας στο νερό και μπαίνουμε πίσω από τον καταρράκτη, για να νιώσουμε τις σταγόνες του νερού που πετάγονται, να μας δροσίζουν. Απολαμβάνουμε την εικόνα και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Φεύγοντας συναντήσαμε ένα ζευγάρι με το παιδάκι τους να κατευθύνονται προς τον καταρράκτη που αφήσαμε πίσω μας.

Όταν συζητήσαμε τη βόλτα μας αυτή, με φίλο που μένει στην περιοχή, δεν το πίστευε ότι δεν συναντήσαμε σχεδόν κανέναν, γιατί η περιοχή συνήθως είναι γεμάτη κόσμο. Αυτό το διάβασα κι εγώ στο ίντερνετ, όταν έψαχνα πληροφορίες για το φράγμα. Επίσης υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι που οδηγούν στον καταρράκτη.

Εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν μια ταμπέλα που είχε βάλει κάποια φυσιολατρική ομάδα, η οποία ενημέρωνε τους επισκέπτες, ότι πριν ένα μήνα περίπου μάζεψαν όλα τα σκουπίδια από την περιοχή και παρακαλούσαν να φροντίζουμε φεύγοντας να μην αφήνουμε απορρίματα. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που ο περισσότερος κόσμος δεν το σκέφτεται και αυτό δείχνει ότι δεν εκτιμά το μεγαλείο της φύσης.

Κλείνοντας λοιπόν, θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε κι εμείς, όταν επισκεφθείτε τη συγκεκριμένη τοποθεσία (αλλά και οποιαδήποτε άλλη), φροντίστε να μην αφήσετε πίσω σας τίποτα, που να θυμίζει την επίσκεψή σας.

Σας ευχαριστούμε!