Ένας από τους καλύτερους μήνες για εκδρομές, είναι ο Σεπτέμβριος. Η ζέστη είναι λιγότερη, ο πολύς κόσμος έχει πια ολοκληρώσει τις διακοπές του και μετά το άνοιγμα των σχολείων, όλο και λιγότεροι βγαίνουν τα σαββατοκύριακα.Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε στις αρχές του Σεπτέμβρη, για ένα διήμερο στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο.
Ο δρόμος μέχρι την Καλαμάτα είναι πολύ άνετος και φτάνεις γρήγορα στον προορισμό σου. Από εκεί κινηθήκαμε προς Πύλο. Οι ελαιώνες μας συνεπήραν δημιουργώντας ένα μονότονο τοπίο. Περνώντας μέσα από την επαρχία, πέσαμε πάνω σε μια ταμπέλα που έλεγε Πολυλίμνιο, καταρράκτες και έδειχνε αριστερά!
Επειδή μας αρέσει να βγαίνουμε από το δρόμο, όταν κάτι μας φαίνεται ενδιαφέρον, έτσι και αυτή τη φορά, χωρίς καν να μιλήσουμε, σκεφτήκαμε κι οι δυο το ίδιο. Και πήραμε το δρόμο προς το Πολυλίμνιο. Σε μια αναζήτηση στο ίντερνετ, διάβασα ότι είναι μια περιοχή με μικρές λίμνες και καταρράκτες που πραγματικά αξίζει να επισκεφτείς και να μη σταθείς στην πρώτη λίμνη που θα συναντήσεις. Αυτό μας κέντρισε ακόμα περισσότερο την περιέργεια.
Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο όπου υπήρχε ένα άνοιγμα που χρησιμοποιείται για πάρκινγκ και μια καφετέρια, τύπου καταφύγιο. Από κει και πέρα συνεχίζεις με τα πόδια. Κατηφορίσαμε λοιπόν στο χωματόδρομο και περίπου 300 μέτρα πιο κάτω συναντήσαμε μια ωραία πέτρινη βρύση και χώρο με σκιά που μπορείς να ξεκουραστείς. Από κει και μετά ακολουθείς το μονοπάτι μέχρι που φτάνεις στο ποτάμι. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη, μέσα στο πράσινο και ο ήχος του νερού που ακουγόταν στο βάθος, σε προσκαλούσε να το ακολουθήσεις.
Φτάσαμε στην πρώτη λιμνούλα, που σχηματιζόταν από τα νερά ενός μικρού καταρράκτη. Ήδη κάποιοι κολυμπούσαν εκεί. Ακολουθώντας τις συμβουλές του ίντερνετ, αλλά και τη φυσική μας παρόρμηση για εξερεύνηση, συνεχίσαμε στο μονοπάτι. Κάθε τόσο συναντούσαμε λιμνούλες και μικρούς καταρράκτες, μέσα σε ένα υπέροχο φυσικό τοπίο, που σε χαλάρωνε και εννοείται ότι σε προκαλούσε να κολυμπήσεις.
Στην πορεία προς τη μεγαλύτερη λίμνη, το ενδεχόμενο της κολύμβησης ήταν πολύ δελεαστικό, αλλά και ανέφικτο, γιατί δεν είχαμε τα απαραίτητα. Συνεχίσαμε λοιπόν την πορεία μας, φτάνοντας, μέσα από ξύλινες γέφυρες, βράχους και καταπράσινα μονοπάτια, στη λίμνη Κάδη, που είναι και η πιο μεγάλη του συμπλέγματος. Απ ότι μας είπαν, υπήρχαν άλλες δυο λίμνες πιο πάνω, αλλά η ανάβαση απαιτούσε, τουλάχιστον αθλητικά παπούτσια, που δεν είχαμε, οπότε σταθήκαμε λίγο εκεί.
Η λίμνη ήταν αρκετά μεγάλη, για να ευχαριστηθείς κολύμπι και είχε σημεία με ψηλούς βράχους, για να κάνουν βουτιές οι πιο θαρραλέοι. Οι ψηλοί βράχοι, δημιουργούσαν πιο θεαματικούς καταρράχτες. Είχε όμως πολύ κόσμο και μετά από λίγο, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε και να σταθούμε σε κάποια από τις πιο μικρές, αλλά πιο ήσυχες λίμνες.
Στο κατέβασμα λοιπόν, σταθήκαμε αρκετά τυχεροί και σε μια παράκαμψη που κάναμε (η παρόρμηση για εξερεύνηση που λέγαμε), βρήκαμε μια υπέροχη λιμνούλα, όπου δεν ήταν κανείς. Φυσικά εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία για μια βουτιά. Το νερό ήταν αρκετά κρύο, όπως έπρεπε δηλαδή, για τη ζέστη που έκανε και για το δρόμο που είχαμε κάνει. Το απολαύσαμε με το παραπάνω και είχαμε και τον καταρράχτη που λειτουργούσε σαν ντουζ.
Αφού λοιπόν απολαύσαμε το τοπίο και δροσιστήκαμε με το μπάνιο, πήραμε το δρόμο για τον αρχικό μας προορισμό, που ήταν η Βοϊδοκοιλιά.
Η Βοϊδοκοιλιά, είναι μια υπέροχη παραλία σε σχήμα απόλυτου ημικύκλιου, με βράχους στις δύο του άκρες, που δημιουργεί έναν ιδιαίτερο κόλπο και δίνει την αίσθηση ότι έχει πύλες, που σε προστατεύουν από το ανοιχτό πέλαγος. Τα νερά είναι γαλαζοπράσινα και η άμμος χρυσή και παχιά, που σου δημιουργεί μια αίσθηση βουλιάγματος ακόμα και μέσα στο νερό.
Φτάνοντας βλέπεις πρώτα το ποτάμι, που φτάνει μέχρι τη θάλασσα και τον υδροβιότοπο της Γιάλοβας, που χωρίζεται από την παραλία με αμμόλοφους. Αν έχεις τη δυνατότητα να ανέβεις ψηλά στο βράχο του παλαιόκαστρου, μπορείς να απολαύσεις μια υπέροχη θέα των τριών νερών. Εμείς πήγαμε απόγευμα και δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο. Την επόμενη φορά.
Αφού απολαύσαμε το μπάνιο μας και κάναμε μια μικρή βόλτα στη λίμνη, πήραμε το δρόμο για τη Φοινικούντα, όπου θα διανυκτερεύαμε.
Περνώντας από τον οικισμό της Γιάλοβας, αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση για φαγητό και νομίζω ότι ήταν απ τις καλύτερες ιδέες. Ο οικισμός της Γιάλοβας, είναι μικρός αλλά ιδιαίτερα χαριτωμένος. Έχει έναν υπέροχο πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο, με πολύ φινετσάτα μαγαζιά, για όλα τα γούστα. Και φυσικά μια πολύ όμορφη παραλία.
Μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα παραλιακά, αλλά και από τον κεντρικό δρόμο, όπου μας τράβηξε το ενδιαφέρον ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο μάλλον εργοστάσιο, με κτήρια σε παρακμή, που καταλάμβανε μια αρκετά μεγάλη έκταση. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι πρόκειται για τον παλιό τελωνειακό σταθμό της Πύλου.
Επόμενη στάση Φοινικούντα. Πηγαίνοντας στη βάση μας, περάσαμε από την Πύλο και καθώς είχε πέσει πια ο ήλιος, εντυπωσιαστήκαμε από την πόλη και σκεφτήκαμε να πάμε εκεί για ένα ποτό.
Φτάνοντας όμως στη Φοινικούντα και διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο, πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο, ενθουσιαστήκαμε από το μέρος και τα μαγαζιά και αλλάξαμε γνώμη. Και πολύ καλά κάναμε, γιατί το βράδυ ήταν μαγευτικό στην παραλία. Επειδή είναι περιοχή οικογενειακών κυρίως διακοπών, τα μπαράκια της είναι ήσυχα με ωραίες μουσικές. Η Φοινικούντα πήρε το όνομά της από το φοινικούν (ερυθρό) χρώμα ενός όστρακου.
Το επόμενο πρωί βολτάραμε στην περιοχή και μας εντυπωσίασε η φινέτσα και η ομοιογένεια των καταστημάτων και των σπιτιών. Ήταν όλα τόσο περιποιημένα, καλοβαλμένα και ταιριαστά μεταξύ τους, που σε χαλάρωναν. Ενώ το καθένα είχε το χαρακτήρα του, ήταν όλα φτιαγμένα με γούστο και χωρίς ιδιαίτερες αποκλίσεις στο στυλ.
Η παραλία της είναι πολύ όμορφη με άμμο και υπέροχη θέα στον κόλπο της Μεσσήνης. Το πιο όμορφο απ όλα όμως, νομίζω ήταν οι βουκαμβίλιες που αγκάλιαζαν σπίτια και μαγαζιά.
Συνεχίζεται…
Φανταστικό μέρος! Θα το έχω υπόψιν! Αλλά εκείνο το μπάνιο σας στη μικρή μοναχική λιμνούλα, χωρίς τα απαραίτητα, απογείωσε τη φαντασία μου!! 😂😂😂 Μπορώ να το μοιραστώ στο fb? (Όχι το σχόλιο, το άρθρο 🙃🙂😉)
Είναι όντως φανταστικό το μέρος. Και για την φαντασία σου, ναι, ήταν όπως το σκέφτηκες! Μοιράσου το ελεύθερα!