Κυριακή πρωί και πήραμε και πάλι τους δρόμους. Προορισμός μας η Αρκαδία. Η διαδρομή υπέροχη, αν μάλιστα έχεις το χρόνο να πας από την παλιά εθνική οδό, βλέπεις μια φύση μαγευτική. Και φυσικά βλέπεις και περιοχές που δε γνώριζες, κάνεις και καμιά παράκαμψη και γνωρίζεις ακόμα περισσότερα μέρη.
Φτάνεις στον Πλάτανο μετά από 3 ώρες περίπου και διασχίζοντας τον Πάρνωνα. Μαγευτικά τοπία γεμάτα από το υγρό στοιχείο.
Στα τελευταία χιλιόμετρα πριν το χωριό είδαμε μικρούς καταρράκτες να κυλούν από τα πιο απίθανα σημεία του βουνού και λίγο πριν φτάσουμε κάναμε και τη βόλτα μας στο οικολογικό πάρκο του Πάρνωνα, στον υγρότοπο του Μουστού (θα δείτε ταμπέλα), (η παράκαμψη που λέγαμε).
Το ποτάμι κυλούσε ορμητικό και αν δεν ήταν χειμώνας ή αν είχαμε προνοήσει, θα μπορούσαμε να περπατήσουμε ένα κομμάτι μέσα από το ποτάμι για να φτάσουμε στους καταρράκτες που φαινόντουσαν αρκετά κοντά. Την απόλυτη ηρεμία της φύσης διέκοπτε ο ήχος του νερού που κυλούσε διάφανο πάνω σε λευκές πέτρες.
Στην είσοδο του χωριού μας περίμενε μια έκπληξη. Πάπιες που κολυμπούσαν σε μια μικρή τεχνητή λιμνούλα στην οποία κατέληγε ένας καταρράκτης. Περπατήσαμε στο απόλυτα ήσυχο χωριό, συναντήσαμε δυο ανθρώπους και ένα σκύλο που έγινε και ο συνοδός μας και εντυπωσιαστήκαμε. Κυρίως από τα νερά που κυλούσαν παντού, στα σοκάκια, στην πλατεία, σε βρύσες, στη νεροτριβή και φυσικά στις πηγές.
Μέσα σε μια σπηλιά το νερό έτρεχε από το πάνω μέρος, μέσα από σχισμές και από κει κυλούσε σε όλο το χωριό. Ήταν εντυπωσιακό.
Το χωριό έχει ξενώνα, καφενείο και νομίζω και μια ταβέρνα, τα οποία ήταν κλειστά, οπότε υποθέτω ότι λειτουργούν μάλλον σε γιορτές ή αργίες. Πάντως για τη βόλτα και μόνο, αξίζει να κάνεις τη διαδρομή.