Παρίσι (μέρος 1ο)

“Το μόνο πράγμα που σε κάνει πλουσιότερο, ξοδεύοντας, είναι τα ταξίδια”

Το Παρίσι ήταν το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό, σαν οικογένεια. Ήταν κάτι που ο ένας από μας το ήθελε πολύ, και ο άλλος το έκανε να συμβεί. Συλλογική προσπάθεια, δηλαδή.Έγινε πριν αρκετά χρόνια, και εν τω μεταξύ, έχουμε κάνει κι άλλα ταξίδια, αλλά αυτό θα έχει πάντα μια ξεχωριστή σημασία για μας, ελπίζω και για τα παιδιά μας. Ξεκινήσαμε μετά την πρωτοχρονιά, με χειμωνιάτικο καιρό, αλλά ευτυχώς χωρίς βροχή. Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα, ειδικά ο μικρός, μια και ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε αεροπλάνο και η πρώτη φορά που ταξίδευε εκτός Ελλάδας. Το ταξίδι με το αεροπλάνο ήταν διασκεδαστικό και το αεροδρόμιο του Παρισιού, εντυπωσιακό και αχανές.

Το ταξί που χρησιμοποιήσαμε για να πάμε στο κέντρο, ήταν μάλλον κακή ιδέα, γιατί κόστισε πολύ περισσότερο απ ότι είχαμε υπολογίσει, αλλά είχαμε την ευκαιρία να δούμε τα προάστια της πόλης.

Φτάσαμε στο Μαραί, την περιοχή που μείναμε (από τις καλύτερες, γιατί ήταν ακριβώς στο κέντρο και πολύ κοντά στα περισσότερα αξιοθέατα), απόγευμα προς βράδυ.

Το διαμέρισμα που μείναμε ήταν σε μια πολυκατοικία και η διαδρομή από την είσοδο, ανεβαίνοντας τα σκαλιά, μέχρι το σπίτι, σε έκανε να νοιώθεις ότι πρωταγωνιστείς σε φιλμ νουάρ. Είχε αυτή την αίσθηση και την αρχιτεκτονική.

Στην ίδια πολυκατοικία έμενε και ο κυρ-Βαγγέλης (αστείο!)

Η πρώτη μας έξοδος λοιπόν ήταν νυχτερινή. Παρόλο που είχαμε μελετήσει το χάρτη και τα αξιοθέατα που θέλαμε να δούμε, διαπιστώσαμε με έκπληξη, ότι όλα ήταν πιο κοντά απ ότι φανταζόμασταν.

Το κέντρο του Παρισιού ήταν πολύ ζωντανό και λόγω των γιορτών, ήταν στολισμένο και φωταγωγημένο. Ήταν πράγματι πολύ όμορφο. Το κρύο ήταν ανεκτό.

Περπατήσαμε προς τον Σηκουάνα και περάσαμε απέναντι, χρησιμοποιώντας μια από τις πολλές γέφυρες που υπάρχουν. Είδαμε το τούνελ όπου σκοτώθηκε η πριγκήπισσα Νταϊάνα και βγάλαμε τις πρώτες μας φωτογραφίες. Τα φώτα του πύργου του Άιφελ, πράγματι μπορείς να τα δεις από όλη την πόλη, όπως διαπιστώσαμε τις μέρες που μείναμε εκεί. Περπατήσαμε αρκετά και πήραμε μια δυνατή πρώτη γεύση από αυτό που θα ακολουθούσε.

Την επόμενη μέρα ξεκίνησε η περιήγησή μας. Το Παρίσι είναι η μόνη πόλη, στην οποία χρησιμοποιήσαμε το hop on, hop off λεωφορείο. Είναι ένα πολύ χρήσιμο τουριστικό λεωφορείο, το οποίο ακολουθεί μια κυκλική πορεία μέσα στην πόλη, περνώντας από όλα τα τουριστικά αξιοθέατα και κάνοντας στάση στα πιο σημαντικά.

Ο τουρίστας (εμείς δηλαδή) μπορεί να ανεβαίνει και να κατεβαίνει όπου θέλει και όσες φορές θέλει, ξεκινώντας από τις 9 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα. Δεν είναι φτηνό, αλλά είναι πολύ εξυπηρετικό και πραγματικά γλιτώνεις πολύ άσκοπο περπάτημα και εισιτήρια για μετρό ή λεωφορεία. Επίσης σου δίνουν ακουστικά που συνδέονται στα καθίσματα και μπορείς να ακούσεις και πληροφορίες για ότι βλέπεις.

Έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλά γνωστά μνημεία. Κατεβαίναμε όπου θέλαμε, μέναμε όση ώρα θέλαμε και μετά συνεχίζαμε.

Το Παρίσι είναι η μοναδική πόλη της Ευρώπης, που χτίστηκε για να γίνει πρωτεύουσα, γι αυτό είναι πολύ ωραία δομημένη, με φαρδείς δρόμους, για να περνούν τα αγήματα που συνόδευαν το βασιλιά. Τα ομοιόμορφα, αλλά όχι ίδια, κτήρια με τις μαύρες στέγες ήταν εντυπωσιακά.

Τα αξιοθέατα είναι πάρα πολλά και φυσικά θα ξεκινήσω από τον πύργο του Άιφελ, που είναι το σήμα κατατεθέν του Παρισιού. 324μ ύψους, σου δίνουν την αίσθηση, όταν φτάσεις στο τρίτο και τελευταίο πάτωμα, ότι είσαι στα σύννεφα. Η θέα σου κόβει την ανάσα. Το Παρίσι φαίνεται υπέροχο από ψηλά και όσο σε σαγηνεύει, άλλο τόσο σε τρομάζει, ειδικά αν έχεις ανέβει σούρουπο, με δυνατό αέρα και ψιλόβροχο, όπως εμείς. Χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Γκούσταβ Άιφελ για την Παγκόσμια Έκθεση του 1889, με σκοπό να μείνει για 20 χρόνια, αλλά τελικά έγινε το σύμβολο του Παρισιού και παρέμεινε. Έχει τρία επίπεδα που μπορείς να επισκεφτείς, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι το ανώτερο, όπου υπάρχει αναπαράσταση του γραφείου του Άιφελ και κέρινα ομοιώματα του ίδιου και του Τόμας Έντισον. Για να ανέβεις υπάρχει φυσικά ασανσέρ αλλά και σκάλες, που όμως φτάνουν ως το δεύτερο επίπεδο. Οι δύο από τους τέσσερις της παρέας μας, ήταν πρόθυμοι να ανέβουν από τις σκάλες, αλλά οι άλλοι δύο ήταν ανένδοτοι.

Αρχικά είχε δεχτεί πολλά επικριτικά σχόλια. Ενδεικτικά, ο μυθιστοριογράφος Γκυ ντε Μωπασσάν έλεγε ότι έτρωγε το μεσημεριανό του γεύμα στο εστιατόριο του Πύργου κάθε μέρα, γιατί ήταν το μοναδικό μέρος στο Παρίσι, από όπου κάποιος δεν μπορούσε να τον δει (σσ, τον πύργο) .

Ανάμεσα στον πύργο και το Σηκουάνα, βρίσκεται το Τροκαντερό. Στο πάρκο αυτό, βρίσκεται το αποκαλούμενο συντριβάνι της Βαρσοβίας, με 12 υδάτινες “κιονοστοιχίες” που φτάνουν τα 12 μέτρα στο τελικό τους ύψος, 24 μικρότερα συντριβάνια που το νερό τους φτάνει τα 4 μέτρα σε ύψος και 10 υδάτινες αψίδες.

Η Αψίδα του Θριάμβου είναι επίσης εντυπωσιακή, όχι μόνο η ίδια, αλλά και το σημείο στο οποίο βρίσκεται. Σε μια κυκλική πλατεία, απ όπου ξεκινούν 12 λεωφόροι (μοναδικό στον κόσμο) και με το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, που στη βάση της έχει τη φλόγα που άναψε για πρώτη φορά το 1921, στη μνήμη των πεσόντων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χτίστηκε το 1806 για τη νίκη του Ναπολέοντα στο Αούστερλιτς.

Εδώ ανεβήκαμε με τα πόδια και πιστέψτε με, ήταν αρκετά ψηλά. Η θέα ήταν πραγματικά υπέροχη.

Από κει ξεκινά και η πιο διάσημη και ακριβή λεωφόρος της πόλης η Champs-Elysees, με τα καταστήματα των πιο γνωστών σχεδιαστών μόδας και το πιο διάσημο καφέ του Παρισιού, που ήταν και εξακολουθεί να είναι στέκι των διανοούμενων και των διάσημων.

Η λεωφόρος καταλήγει στην Place de la Concorde, τη μεγαλύτερη πλατεία του Παρισιού. Στις οκτώ άκρες της έχουν τοποθετηθεί ισάριθμα αγάλματα που συμβολίζουν γαλλικές πόλεις. Στο κέντρο υψώνεται ο οβελίσκος του Λούξορ, πλαισιωμένος από δύο συντριβάνια. Συνδέεται με την απέναντι όχθη του Σηκουάνα με την αψιδωτή γέφυρα Κονκόρντ.

Η πλατεία Βαντόμ (Place Vendome) που θεωρείται μια από τις πολυτελέστερες πλατείες παγκοσμίως, κατασκευάστηκε το 1702 και στο κέντρο της στήθηκε από τον Ναπολέοντα η στήλη του Austerlitz, για τη νίκη του στην ομώνυμη μάχη το 1805.

Η Παναγία των Παρισίων, η εμβληματική εκκλησία, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Βίκτωρα Ουγκό για να γράψει το ομώνυμο μυθιστόρημά του, είναι η επόμενη στάση μας. Εντυπωσιακή εσωτερικά, επιβλητική εξωτερικά σε μαγνητίζει. Είχαμε την ευκαιρία και το κουράγιο, να ανέβουμε μέχρι το καμπαναριό, πράγμα δύσκολο, γιατί ανεβαίνεις πάρα πολλά σκαλιά, από μια πολύ στενή σκάλα. Το θέαμα που αντικρίζεις βέβαια, αξίζει τον κόπο. Τα περίτεχνα γκαργκόιλς σου προκαλούν δέος και σαν εικόνα αλλά και ως καλλιτέχνημα. Η δε θέα της πόλης που αντικρίζεις είναι μαγευτική.

Δυστυχώς η πρόσφατη φωτιά κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος της.

Ένα εντυπωσιακό αξιοθέατο, όχι πολύ γνωστό στον κόσμο, είναι οι κατακόμβες. Αφού περιμέναμε 4 ώρες στην ουρά, καταφέραμε να μπούμε λίγο πριν κλείσουν. Οι κατακόμβες απαρτίζονται από ένα σύνολο υπόγειων οστεοφυλακίων, που φυλάσσουν αιώνια τις σωρούς περισσοτέρων από έξι εκατομμυρίων ανθρώπων, σε ένα μικρό τμήμα ενός δικτύου σήραγγας, που κατασκευάστηκε, για να εδραιώσει τα αρχαία ορυχεία ασβεστόλιθου της ιστορικής πόλης του Παρισιού. Η έλλειψη χώρου στα νεκροταφεία της πόλης, τον 17ο αιώνα, που οι νεκροί ήταν πάρα πολλοί, δημιούργησαν την ανάγκη να χρησιμοποιηθούν οι ήδη υπάρχουσες στοές για τη φύλαξη των οστών.

Επειδή αυτό ήταν το πρώτο μας οικογενειακό ταξίδι στο εξωτερικό, θα μας συγχωρήσετε την κακή ποιότητα ή σε κάποια αξιοθέατα και την παντελή έλλειψη φωτογραφιών. Μας είχε συνεπάρει τόσο πολύ, όλο αυτό και ήμασταν σε μία διαρκή εξερεύνηση και συζήτηση, που δεν ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με τη φωτογραφία.

Επίσης, επειδή όσα είδαμε ήταν πάρα πολλά και δε θέλουμε να σας κουράσουμε, θέλουμε όμως να κρατήσουμε ζωντανό το ενδιαφέρον σας, θα σας τα διηγηθούμε σε δύο μέρη.

Συνεχίζεται…