Οι Παξοί ήταν ένα ταξίδι που συζητούσαμε χρόνια, αλλά ποτέ δεν ερχόταν η στιγμή να το κάνουμε. Φέτος λοιπόν ήταν η χρονιά μας, ή η χρονιά τους. Είπαμε να πάμε με οργανωμένη κρουαζιέρα, για να έχουμε τη δυνατότητα να δούμε τα νησιά γύρω γύρω και να απολαύσουμε τις παραλίες, στις οποίες δε θα είχαμε πρόσβαση αλλιώς.
Εντελώς τυχαία μάθαμε ότι τις μέρες που θα ήμασταν στην Κέρκυρα, ήταν και η παγκόσμια μέρα φάρων, που θα έδινε την ευκαιρία στο κοινό να επισκεφτούν 20 φάρους σε όλη την Ελλάδα που θα ήταν ανοιχτοί γι αυτό το λόγο. Ένας από τους φάρους αυτούς ήταν και των Παξών.
Επειδή η μέρα αυτή ήταν η επόμενη από τη μέρα που το μάθαμε, κάναμε αγώνα δρόμου (κάτι που μας συμβαίνει συνήθως), για να βρούμε κρουαζιέρα που να πηγαίνει στο μέρος που ήταν ο Φάρος, στη Λάκκα (οι περισσότερες πηγαίνουν στο Γάιο που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού). Και τα καταφέραμε.
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί και καθώς οι Παξοί βρίσκονται νότια της Κέρκυρας, η κρουαζιέρα και η ξενάγηση περιελάμβανε στοιχεία και για το νησί των Φαιάκων. Αφήνοντας πίσω την Κέρκυρα, φαίνονταν από μακριά οι Παξοί.
Οι Παξοί δημιουργήθηκαν, σύμφωνα με το μύθο, όταν ο Ποσειδώνας χτύπησε με την τρίαινά του τη νότια άκρη της Κέρκυρας, για να δημιουργήσει ένα μέρος όπου θα στέγαζε τον έρωτα του με τη νύμφη Αμφιτρίτη. Και πολύ καλά έκανε, γιατί δε νομίζω να έβρισκε πιο όμορφο μέρος και πιο ήσυχο απ αυτό.
Οι Παξοί είναι ο παράδεισος πάνω στη γη. Υπέροχα διάφανα νερά, λευκή άμμος, δέντρα που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα, μαγευτικά τοπία, ένα όνειρο. Η Λάκκα είναι είναι ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι, πανέμορφο, οργανωμένο τουριστικά, ακριβούτσικο μάλλον και πολύ πολύ ήσυχο. Ακόμα και με τον κόσμο που γέμιζε τα μαγαζιά και τα καραβάκια που έφερναν τους τουρίστες για κρουαζιέρες, ήταν τόσο ήσυχο που σε ηρεμούσε.
Ο φάρος στεκόταν στην κορυφή ενός λόφου, περίπου 1,5 χλμ μακριά από το λιμάνι και φτάσαμε σε 15 λεπτά περίπου (20 γιατί έκανε και ζέστη). Ήταν εντυπωσιακός και ένας από τους πιο όμορφους της Ελλάδας, απ ότι μας ενημέρωσε ο υπεύθυνος αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού. Κατασκευάστηκε το 1825 από τους Άγγλους, αλλά δεν είναι αυτός που βρίσκεται σήμερα στη Λάκκα. Το 1913 από άγνωστη αιτία ο βράχος στον οποίο βρισκόταν υποχώρησε δημιουργώντας μια χαράδρα 200 μέτρων, θάβοντας το φάρο και το κτήριο. Το μόνο που σώθηκε ήταν η εικόνα του Αγίου Νικολάου, που εικονίζεται σε νεαρή ηλικία και αυτό την κάνει ιδιαίτερα σπάνια. Ο φάρος ξαναχτίστηκε λίγο πιο μέσα και παραδόθηκε για χρήση το 1916.
Η κρουαζιέρα συνεχίστηκε και είδαμε τις γαλάζιες σπηλιές, που ονομάστηκαν έτσι για ευνόητους λόγους. Τα νερά είναι τόσο μπλε και το τοπίο τόσο εντυπωσιακό που σε καθηλώνει. Τα βράχια υψώνονται επιβλητικά και οι σπηλιές είναι τόσο βαθιές που τα καραβάκια της κρουαζιέρας μπαίνουν μέχρι μέσα.
Είδαμε ακόμα το υποβρύχιο, ένα βράχο ξαπλωμένο μέσα στη θάλασσα, που μοιάζει με υποβρύχιο που μόλις έχει ξεκινήσει την ανάδυση και οι Γερμανοί στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο το βομβάρδισαν, πιστεύοντας ότι ήταν αλήθεια υποβρύχιο.
Επίσης είδαμε το βράχο που μοιάζει σαν είσοδος αρχαίου ναού. Είναι απίστευτο το τι δημιουργεί η φύση!
Η κρουαζιέρα ολοκληρώθηκε με μια βουτιά σε μια από τις πιο γνωστές παραλίες των Αντίπαξων, την Παραβρίκα. Τα διάφανα νερά και η λευκή άμμος μας εντυπωσίασαν, οι σπηλιές και τα βράχια από τη μια μεριά και η αμμουδιά από την άλλη δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό.
Επιστρέψαμε με την υπόσχεση να ξαναπάμε του χρόνου για να μείνουμε όμως κιόλας, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε και τα ενδότερα των Παξών.