Οκτώβριος 2022
Καθώς πλησίαζε το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου, αποφασίσαμε να εκδράμουμε, σε μια πόλη, που ενώ είχαμε περάσει πολλές φορές, δεν την είχαμε ποτέ επισκεφθεί.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την Παρασκευή το πρωί για τη Ναύπακτο, παίρνοντας την παλιά εθνική οδό, προς Θήβα. Αποφασίσαμε να πάμε από Στερεά Ελλάδα, γιατί μας αρέσει η διαδρομή και από την παλιά εθνική μπορείς πιο εύκολα να απολαύσεις το τοπίο και να κάνεις και παρακάμψεις έκπληξη.
Αυτή τη φορά κρατήσαμε το αρχικό σχέδιο και εκτός από μια μικρή έξοδο στο Γαλαξίδι, όπου σταθήκαμε για λίγο, κατευθυνθήκαμε προς το στόχο μας.
Φτάνοντας στην Ναύπακτο, ο αρχικός μας προορισμός ήταν το ενετικό κάστρο, που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Από εκεί, είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την πόλη σε όλο της το μεγαλείο, καθώς απλώνεται σε ημικύκλιο, γύρω από το λιμανάκι, που προστατεύεται από τα παλιά τείχη, αλλά και τη γέφυρα Ρίου Αντιρίου, που φαίνεται καθαρά, στα δυτικά.
Οι οχυρώσεις της πόλης ξεκινούν από το λόφο στα βορειοδυτικά και καταλήγουν στο λιμάνι. Είναι το αποτέλεσμα πολλών διαφορετικών κατασκευαστικών φάσεων, από την αρχαιότητα έως και την τουρκοκρατία. Παρά τη φθορά του χρόνου, διατηρούνται σε καλή κατάσταση.
Η μορφή που είχε η οχύρωση, κατά τους αρχαίους χρόνους, δεν είναι γνωστή. Είναι βέβαιο ότι υπήρχαν τα τείχη, υπολείμματα των οποίων βρίσκονται και σήμερα κατά τη μεριά της θάλασσας και στη δυτική πλευρά. Το πιθανότερο είναι το κάστρο να μην είχε τη σημερινή του μορφή με τα πέντε διαζώματα. Αυτή τη μορφή την έλαβε κυρίως κατά τη βενετική κυριαρχία. Από την πόλη πέρασαν διάφοροι λαοί, όπως Άγγλοι, Ενετοί, Τούρκοι, αλλά και πειρατές και όλοι άφησαν τη σφραγίδα τους στη σημερινή εικόνα του κάστρου.
Αρχικά το κατείχαν οι Λοκροί. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο ήταν η σημαντικότερη ναυτική βάση των Αθηναίων. Το 191 π.Χ. κατελήφθη από τους Ρωμαίους, το 553 μ.Χ. η Ναύπακτος καταστράφηκε από σεισμό, ενώ ως το 1204 βρισκόταν υπό την βυζαντινή κυριαρχία (με την ονομασία «Έπαχτος»), προτού παραχωρηθεί στους Ενετούς. Το 1210 ο Μιχαήλ Άγγελος Κομνηνός την περιέλαβε στις κτήσεις του Δεσποτάτου της Ηπείρου, το 1294 δόθηκε προίκα στο Φίλιππο Ανδηγαυό (πρίγκιπα του Τάραντος) και το 1360 καταλήφθηκε από τον Αλβανό ηγεμόνα Γκίνο Μπούα Σπάτα.
Από το 1407 έως το 1829 εναλλάσσονταν οι Οθωμανοί με τους Ενετούς στην κυριαρχία της πόλης, οπότε και απελευθερώθηκε οριστικά από τους Τούρκους, από τον Ανδρέα Μιαούλη. Φεύγοντας οι κατακτητές, άφησαν πίσω τους ελάχιστες οικογένειες Ελλήνων οι οποίες, μάλιστα, ήρθαν σε αντιπαράθεση με τις Σουλιώτικες οικογένειες (Μποτσαραίοι, Τζαβελαίοι κλπ), στις οποίες το νεοσύστατο ελληνικό κράτος είχε παραχωρήσει τα τουρκικά αρχοντικά, ως αντιστάθμισμα για την προσφορά τους στον Αγώνα.
Το κάστρο στην κορυφή του λόφου περικλείεται από κυκλικό τείχος διαμέτρου 100 μέτρων. Δύο βραχίονες που ακολουθούν την κλίση του εδάφους κατεβαίνουν ο ένας ανατολικά και ο άλλος δυτικά, συγκλίνοντας και καταλήγουν σε 2 πύργους, που οριοθετούν την είσοδο του μικρού λιμανιού. Τέσσερα εγκάρσια τείχη ενώνουν αυτούς τους δύο βραχίονες, σχηματίζοντας από την κορυφή έως τη θάλασσα πέντε αμυντικές ζώνες ή διαζώματα, οι οποίοι μειώνονται σε έκταση όσο πλησιάζουν την κορυφή και ο καθένας είναι ένα ανεξάρτητο φρούριο.
Η επίσκεψη στο κάστρο είναι δωρεάν, λόγω της ημέρας, αλλιώς έχει είσοδο 4 ευρώ και υπάρχει αρκετά άνετο πάρκινγκ. Η διαδρομή τόσο για να φτάσεις στο κάστρο, όσο και μέσα σ αυτό είναι μαγευτική. Μέσα στο πράσινο και με θέα το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, σε προκαλεί να καθίσεις και να απολαύσεις την ηρεμία.
Αφού πάρουμε μια γενναία δόση χαλάρωσης, κατηφορίζουμε προς την πόλη και τη θάλασσα, για να βρούμε το σπίτι, που έχουμε κλείσει μέσω airbnb. Είναι ένα δρόμο πριν την παραλία και αρκετά κοντά στο κέντρο της πόλης, που είναι το λιμάνι. Μας κόστισε 106 ευρώ για δύο βράδια και ήταν από τα λίγα, που είχαν μείνει ελεύθερα για το τριήμερο. Ένας πολύ συμπαθητικός χώρος, πλήρως εξοπλισμένος και πολύ κοντά σε όσα θέλαμε να δούμε.
Λεπτομέρειες από το σπίτι που μείναμε!
Γενικά η Ναύπακτος είναι μια σχετικά μικρή πόλη, χτισμένη γύρω από τον κόλπο και με ελαφρώς αμφιθεατρική οικοδόμηση, σε έναν καταπράσινο και πευκόφυτο λόφο. Περιποιημένη, με χαμηλή δόμηση και με όμορφα παλιά σπίτια, που έχουν ανακαινισθεί με σεβασμό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Το όνομά της προέρχεται από τις λέξεις Ναυς και πήγνυμι, που σημαίνουν πλοίο και κατασκευάζω, δηλαδή ναυπηγείο.
Η παραλία της είναι τεράστια και εκτείνεται δεξιά και αριστερά από το μικρό λιμάνι, που είναι το κυρίως κέντρο διασκέδασης. Στον παραλιακό δρόμο, μπορεί κάποιος να κάνει τη βόλτα του άνετα, στο φαρδύ διαμορφωμένο πεζοδρόμιο, με ποδηλατόδρομο, που δυστυχώς, κανείς δε σέβεται και να απολαύσει τον καφέ του ή το φαγητό του, στα μαγαζιά που βρίσκονται εκεί.
Στην άκρη του λιμανιού βρίσκεται το Φετιχιέ τζαμί, ένα οθωμανικό τζαμί των τελών του 15ου αι., που έχτισε ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Β´, αμέσως μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Βενετούς το 1499, και αποτελούσε το κεντρικό τζαμί της πόλης κατά την Οθωμανική περίοδο. Το κτήριο έχει ανακαινιστεί και πλέον λειτουργεί ως χώρος εκθέσεων.
Μία βόλτα στο Στενοπάζαρο, το γραφικό αυτό πλακόστρωτο σοκάκι με τα διώροφα παραδοσιακά κτίρια που βρίσκεται κοντά στο λιμάνι, είναι απαραίτητη. Εδώ που άλλοτε βρισκόταν η κεντρική αγορά της πόλης σήμερα υπάρχουν καλαίσθητα καφέ και εμπορικά καταστήματα, που δίνουν ζωντάνια στην περιοχή.
Η βιτρίνα που μας εντυπωσίασε στο Στενοπάζαρο!
Ο καιρός ήταν υπέροχος και τις τρεις μέρες που μείναμε στην πόλη, οπότε απολαύσαμε τον ήλιο και τη θέα, καθώς μπορούσαμε να καθίσουμε έξω, όλες τις ώρες.
Το απόγευμα κάναμε μια βόλτα στην παλιά πόλη, προς το Ρολόι και το αρχοντικό του Μπότσαρη, που τα επισκεφθήκαμε την επόμενη μέρα και περιπλανηθήκαμε στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια, με τις λουλουδιασμένες αυλές, που σκαρφαλώνουν το λόφο.
Καθώς βράδιαζε, κατεβήκαμε στην παραλία και ακολουθήσαμε τα τείχη, προς το λιμανάκι. Είδαμε το άγαλμα του Μιγκέλ Θερβάντες, για τον οποίο οι Ναυπακτιώτες, τρέφουν μεγάλο θαυμασμό, αφού πολέμησε και τραυματίστηκε βαριά (στο στήθος και στο αριστερό του χέρι, το οποίο έκτοτε έμεινε παράλυτο), στη γνωστή ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), ανάμεσα στους Οθωμανούς και τη συμμαχία των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, με νίκη των δεύτερων. Εκτός από το άγαλμα του συγγραφέα του “Δον Κιχώτη” υπάρχουν και αρκετές επιγραφές που τιμούν όσους πολέμησαν στην κρίσιμη ναυμαχία.
Οι κάτοικοι της Ναυπάκτου τιμούν τους Ισπανούς!
Στο τελείωμα των τειχών και δίπλα στην ελληνική σημαία, στέκεται το άγαλμα του Γιώργη Ανεμογιάννη, από τους Παξούς. Ο ήρωας της επανάστασης του 1821, οδήγησε το φλεγόμενο πλοίο του, με κίνδυνο της ζωής του, στο λιμάνι της Ναυπάκτου, προκαλώντας σημαντικές ζημιές στον τουρκικό στόλο. Συνελήφθη από τους Τούρκους και τιμωρήθηκε παραδειγματικά.
Η βόλτα μας ολοκληρώθηκε στον πεζόδρομο, όπου βρίσκονται πολλά εστιατόρια, ταβέρνες και μεζεδοπωλεία και καθώς ήταν ώρα φαγητού, καθίσαμε στο “Ευ οίνος” και απολαύσαμε πολύ ωραίους μεζέδες, με έντονες γεύσεις ανατολής, σε μία καλαίσθητα ζωγραφισμένη αυλή. Με 3 χορταστικά πιάτα, μια πλούσια σαλάτα και δύο τοπικές μπύρες (οι οποίες δεν μας ενθουσίασαν ιδιαίτερα), πληρώσαμε 38 ευρώ. Το βράδυ μας ολοκληρώθηκε με ένα ποτήρι κρασί, ντόπιου οινοποιείου, σε ένα από τα παραθαλάσσια μπαράκια.
Το φαγητό ήταν πολύ καλό!
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με καφεδάκι στην είσοδο του λιμανιού, πλάι στη θάλασσα και το άγαλμα του Θερβάντες. Μια βόλτα στην πόλη με το φως της ημέρας ήταν απαραίτητη, οπότε ακολουθήσαμε τη γραμμή των τειχών, για να βρούμε το διάσημο ρολόι της πόλης.
Το Ρολόι της Ναυπάκτου είναι το νεότερο μνημείο της πόλης, αφού χτίστηκε το 1914 από τον Μητροπολίτη Σεραφείμ Δομβοϊτη επάνω στο βυζαντινό κάστρο. Πρόκειται για ένα τετράγωνο πύργο από πέτρα πελεκητή και στο εσωτερικό του τμήμα βρίσκεται η καμπάνα του ρολογιού. Ο ήχος της- που οι ντόπιοι αποκαλούν και Σεραφείμ προς τιμή του εμπνευστή του- ακούγεται στο ακριβώς κάθε ώρας. Η διαδρομή προς το ρολόι είναι υπέροχη, αν και ανηφορική και η θέα σε αποζημιώνει.
Το επιβλητικό ρολόι και το ανηφορικό μονοπάτι, για να φτάσουμε εκεί!
Στη συνέχεια, μέσα από τα πλακόστρωτα δρομάκια, με τα πετρόκτιστα σπίτια, τα χρωματιστά παραθυρόφυλλα και τις καταπράσινες αυλές, κατηφορίζουμε προς το αρχοντικό του Νότη Μπότσαρη.
Ένα επιβλητικό κτίσμα, που εντυπωσιάζει τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά κτίσματα που βρίσκεται εντός των τειχών του ιστορικού, ενετικού κάστρου της Ναυπάκτου. Αποτελείται από δύο κτίρια, τα οποία, σύμφωνα με τους ιστορικούς, κτίστηκαν σε διαφορετικές εποχές. Αυτό που εφάπτεται στο φρούριο κτίστηκε το 15ο αιώνα, ενώ το άλλο το 16ο αιώνα. Για την κατασκευή του εργάστηκαν τεχνίτες από τη Βενετία και τη Φλωρεντία. Τα δύο αυτά κτίρια τα χώριζε ο δρόμος, που οδηγούσε στη Σιδηρόπορτα και στο Τζαμί, ενώ αργότερα συνδέθηκαν μεταξύ τους με μικρό κτίσμα πάνω σε λιθόκτιστα τόξα έτσι ώστε να μην αποκοπεί ο δρόμος.
Η είσοδος του αρχοντικού και η σύνδεση των δύο κτηρίων!
Στον κήπο του αρχοντικού σώζονται τα ερείπια κτίσματος του 14ου αιώνα, αποτελούμενα από λιθόκτιστα τόξα, μεσαιωνικού ρυθμού. Στο σημείο αυτό πρέπει να ήταν κτισμένη η Καθολική Αρχιεπισκοπή και τα σωζόμενα τόξα θα πρέπει να ήταν μέρος του λαμπρού κτιρίου όπου στεγαζόταν.
Χρησιμοποιήθηκε ως έδρα του εκάστοτε Τούρκου διοικητή, καθώς είναι καλά προστατευμένο, δίπλα στα τείχη και την πύλη, με κατευθείαν πρόσβαση στην ακρόπολη. Μετά την απελευθέρωση της πόλης πέρασε στα χέρια του Αυγουστίνου Καποδίστρια και στη συνέχεια πουλήθηκε στον Νότη Μπότσαρη για 3.600 δραχμές. Σήμερα στους προσεγμένους χώρους του στεγάζεται μόνιμη έκθεση για τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571). Ισπανικές πανοπλίες, σημαίες και λάβαρα των χωρών που συμμετείχαν αλλά και αντίγραφα έργων γνωστών ζωγράφων που εκτίθενται σε μουσεία της Ευρώπης και έχουν σαν θέμα τη Ναυμαχία, σχεδιαστικές αναπαραστάσεις της ναυμαχίας και μινιατούρες πλοίων της εποχής. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Εκτός όμως από το εσωτερικού του αρχοντικού, που είναι εντυπωσιακό, εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο περίβολος. Στην τεράστια αυλή, που πια χρησιμοποιείται για εκδηλώσεις, μπορεί ο επισκέπτης, να κάνει τη βόλτα του και να απολαύσει τις πετρόκτιστες καμάρες, τον καλαίσθητο κήπο και τη σκιά των υπέροχων δέντρων.
Αφού ολοκληρώσουμε τη βόλτα μας στην παλιά πόλη, παίρνουμε το δρόμο για ένα χωριό λίγο πιο έξω, το Θέρμο και τη λίμνη Τριχωνίδα, τη μεγαλύτερη και κατά πολλούς γραφικότερη λίμνη της Ελλάδας. Στο δρόμο μας διασχίζουμε τη γέφυρα Μπανιά, μια σιδερένια παλαιού τύπου γέφυρα, που κάνει ένα εκκωφαντικό θόρυβο, καθώς την διασχίζεις με το αυτοκίνητο και το γραφικό πέτρινο γεφύρι της Αρτοτίβας στον Εύηνο.
Η διαδρομή είναι φανταστική, ακολουθώντας το φιδίσιο δρόμο, που κατεβαίνει προς τις όχθες της λίμνης, μέσα από την δεντρόφυτη πλαγιά και τα φθινοπωρινά χρώματα.
Στις όχθες της λίμνης, κάνουμε την πρώτη μας στάση και απολαμβάνουμε τη σκιά από τις ιτιές και τα πλατάνια, καθώς γέρνουν πάνω από τα ήρεμα νερά της. Εδώ οι ψαράδες βγαίνουν κάθε πρωί για να ψαρέψουν τη πιο νόστιμη αθερίνα και βρίσκουν καταφύγιο πολλά είδη ψαριών και πουλιών, μερικά από το οποία είναι σπάνια. Τα κατάφυτα μονοπάτια, αλλά και ο δρόμος δίπλα στη λίμνη, προσφέρονται για ειδυλλιακούς περιπάτους. Η λίμνη περιλαμβάνεται στις περιοχές NATURA 2000.
Αφού χαλαρώνουμε για λίγο στην ηρεμία της φύσης προχωράμε προς το χωριό του Θέρμου, με μια ενδιάμεση στάση στο μνημείο των πεσόντων αεροπόρων, ένα εντυπωσιακό ανάθυμα, που περιλαμβάνει ένα μαχητικό αεροσκάφος και τις μπρούτζινες προτομές, των πιλότων της περιοχής, που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος. Το μνημείο κατασκευάστηκε το 2017.
Τέλος, λίγο έξω από το χωριό του Θέρμου βρίσκονται οι πηγές τις Αγίας Σοφίας, με τα τρεχούμενα νερά, τα καταπράσινα μονοπάτια, το χώρο ανάπαυσης και παιδική χαρά. Ένα τεράστιο πάρκινγκ, κάνει την επίσκεψη στις πηγές, πολύ εύκολη.
Οι πηγές της Αγίας Σοφίας!
Από κει, κατευθυνόμαστε στο Θέρμο. Στην κεντρική του πλατεία, που ονομάζεται Κοσμά του Αιτωλού, με τα αιωνόβια πλατάνια και τα τρεχούμενα νερά, συγκεντρώνεται όλη η κίνηση και η ζωή αυτού του τόπου. Καφενεία, ταβέρνες, μαγαζιά και δημόσιες υπηρεσίες, καθώς και το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, όλα είναι συγκεντρωμένα εδώ, ενώ οι γειτονιές ανηφορίζουν από τη μια κι από την άλλη πλευρά. Εδώ απολαύσαμε το μεσημεριανό μας, υπέροχο κατσικάκι λεμονάτο, μπιφτέκια μαμαδίστικα, χόρτα του βουνού, σαγανάκι με ντόπιο τυρί και ντόπιο κρασί με μόλις 28 ευρώ.
Φεύγοντας από το χωριό και λίγα χιλιόμετρα μακριά, επισκεπτόμαστε το αρχαίο Θέρμο, έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς αποτέλεσε την έδρα της Αιτωλικής Συμπολιτείας, της πρώτης δημοκρατίας στον κόσμο που στηρίχθηκε στις θεμελιακές αρχές της ισοπολιτείας και της ισονομίας, αρχές οι οποίες μέχρι και σήμερα παραμένουν ακατάλυτες στα δημοκρατικά κράτη της Ευρώπης και ειδικότερο στα ομόσπονδα κράτη. Αποτελούνταν από δύο μεγάλες στοές, το ναό του Θέρμιου Απόλλωνα (7ος αι. π.χ.) και το Βουλευτήριο. Το 218 π.Χ. οι Μακεδόνες, έκαψαν το Θέρμο, για να ανταποδώσουν όσα είχαν κάνει οι Αιτωλοί στη Δωδώνη και στο ιερό του Δίου. Έναν μόνο τοίχο λέγεται ότι άφησε όρθιο ο Φίλιππος και πάνω εκεί έγραψε: «Θυμηθείτε το Δίον…».
Στην επιστροφή κάναμε μια παράκαμψη, για να επισκεφτούμε την Κρεμαστή Συρματογέφυρα Σίμου, μια ιδιαίτερη γέφυρα, τόσο εντυπωσιακή όσο και τρομακτική, καθώς κρέμεται πάνω από τον Εύηνο, με σύρματα (εξ ου και το όνομα) και τάβλες και θέλει λίγο τσαγανό, για να αποφασίσεις να τη διασχίσεις. Αντίστοιχα, υπάρχει και κατασκευή με καλάθι και τροχαλία, μάλλον για να μεταφέρονται φορτία ή άτομα, που δεν μπορούσαν να διασχίσουν τη γέφυρα. Το τοπίο είναι πανέμορφο και ιδανικό για πεζοπορία. Εμείς φτάσαμε την ώρα που έδυε ο ήλιος και είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα ειδυλλιακό τοπίο και ένα φωτισμό, που έκανε τη γέφυρα να μοιάζει ακόμα πιο ζοφερή! Αν ερχόμασταν νωρίτερα, θα είχαμε την ευκαιρία να πιούμε ένα καφέ, στο μοναδικό και πολύ χαριτωμένο καφενείο, που υπάρχει εδώ ή ακόμα και να φάμε στην επίσης μοναδική ταβέρνα. Την άλλη φορά!
Το βράδυ, που επιστρέψαμε πια στην πόλη της Ναυπάκτου, είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε την εμποροπανήγυρη και το λούνα παρκ, που, απ ότι μάθαμε, βρίσκεται σε έναν χώρο ειδικά διαμορφωμένο, στην ανατολική πλευρά της περιοχής, για το μήνα Οκτώβριο, κατά τη διάρκεια του οποίου, γίνονται διάφορες εκδηλώσεις, λόγω της επετείου, από τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (7 Οκτωβρίου 1571). Δεν ψωνίσαμε κάτι, αλλά δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και στον πειρασμό των λουκουμάδων!
Διασχίζοντας τον παραλιακό δρόμο προς το πανηγύρι, που είναι ομολογουμένως, αρκετά μεγάλο σε έκταση, σκεπασμένο και εντυπωσιακό, βρεθήκαμε μπροστά σε μια έκπληξη, που επίσης συμβαίνει τον Οκτώβριο, λόγω της επετείου.
Οι ταβέρνες, που βρίσκονται κατά μήκος του δρόμου, έχουν βγάλει μεγάλες ή μικρότερες ψησταριές, έξω στο πεζοδρόμιο και ψήνουν γουρουνόπουλα. Οι επισκέπτες μπορούν να καθίσουν στα τραπεζάκια, να απολαύσουν το φαγητό τους ή να πάρουν το κρέας σε πακέτο και να το φάνε στο σπίτι τους. Ήταν ιδιαίτερο ως θέαμα! Η υπέροχη μέρα μας έκλεισε με ένα ποτό στην παραλία.
Η επόμενη μέρα, που ήταν μέρα αναχώρησης, ξεκίνησε με έναν καφέ κάτω από το κάστρο, απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα της πόλης, κυριολεκτικά, στα πόδια μας και μια τελευταία βόλτα, στην ανατολική πλευρά, για να δούμε τις πάπιες, που φιλοξενούνται σε μια τεχνητή λιμνούλα, στις εκβολές του ποταμού, στην παραλία της Ναυπάκτου. Αφού παίξαμε φωτογραφίζοντας τη γέφυρα Ρίου – Αντιρίου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, που περιελάμβανε την επίσκεψη σε ένα υπέροχο μέρος.
Στο δρόμο ανάμεσα στη Ναύπακτο και το Γαλαξίδι, υπάρχει ένα χωριό, που λέγεται Χάνια. Ένα ήσυχο ψαροχώρι, με δυο τρεις ταβέρνες και δύο λιμανάκια, απ΄ όπου φεύγουν τα καϊκάκια για τα Τριζόνια.
Τα Τριζόνια είναι ένα καταπράσινο νησάκι του Κορινθιακού, όπου μπορείς να πας με το καϊκάκι σε 5-10 λεπτά και με εισιτήριο 2 ευρώ. Το νησί, που είναι το μοναδικό κατοικημένο του κόλπου, δεν έχει αυτοκίνητα πράγμα που το κάνει ακόμη περισσότερο γοητευτικό καθώς απολαμβάνεις την ομορφιά του χωρίς τους ήχους της πόλης. Στην πραγματικότητα απαγορεύεται η κυκλοφορία τροχοφόρων και έτσι παιδιά και σκυλιά παίζουν ελεύθερα, ενώ οι γάτες μαζεύονται στις ψαρόβαρκες και στις ελάχιστες ταβέρνες για το μεζέ τους.
Εκτός από το φυσικό λιμάνι, όπου αγκυροβολούν καΐκια και ψαρόβαρκες, υπάρχει άλλο ένα, στην πίσω μεριά του οικισμού, που αποτελεί μαρίνα για γιοτ και σκάφη αναψυχής. Ο οικισμός, που απλώνεται σε μια μύτη του νησιού, είναι πολύ περιποιημένος και αρκετά μεγάλος, αν σκεφτεί κανείς, ότι οι μόνιμοι κάτοικοι είναι μόλις 50.
Στο λιμάνι υπάρχουν τρεις ταβέρνες και δυο καφετέριες και εκεί που τελειώνουν οι ταβέρνες και υπάρχει ένα beach bar πολύ εντυπωσιακό, αλλά ευτυχώς για μας κλειστό (γιατί υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη ησυχία) βρίσκεται η μία από τις τρεις προσβάσιμες παραλίες του νησιού.
Στη βόλτα που κάναμε, γύρω από τον οικισμό, περάσαμε από το πολύ όμορφα διαμορφωμένο πλακόστρωτο στο πίσω λιμάνι, σε ένα μονοπάτι, που μας οδήγησε σε μια μίνι και μάλλον μυστική παραλία και από κει σε ένα χωμάτινο μονοπάτι, που μας έβγαλε από την άλλη πλευρά του οικισμού.
Το νησί έχει μήκος γύρω στα 3 χιλιόμετρα και μπορεί κανείς να το περπατήσει, καθώς έχει διαμορφωμένα μονοπάτια και υπέροχες διαδρομές, μέσα στο πράσινο και με θέα πάντα στη θάλασσα. Μάλιστα στην ιστορία του τόπου περιλαμβάνεται και το ενδιαφέρον του Αριστοτέλη Ωνάση να αγοράσει κάποτε τα Τριζόνια, πριν τελικά «συμβιβαστεί» με τον Σκορπιό.
Αφού κάναμε τη βόλτα μας και χορτάσαμε πράσινο και γαλάζιο, έπρεπε να χορτάσουμε και την πείνα μας. Επιλέξαμε το Πόρτο Τριζόνια και δεν το μετανιώσαμε καθόλου. Φάγαμε τα θαλασσινά μας, για τα οποία φημίζεται (αυτό το είδα μετά στο ίντερνετ), πληρώσαμε 32 ευρώ και αφού ολοκληρώσαμε το γεύμα μας, με το γλυκό που μας κέρασαν, συνεχίσαμε τη βόλτα μας, από την άλλη πλευρά του λιμανιού.
Στο νησί είδαμε κάποια ενοικιαζόμενα δωμάτια και ένα ξενοδοχείο, το οποίο, μάλλον λόγω της εποχής, δεν λειτουργούσε.
Καθώς ο ήλιος άρχισε να πέφτει, αφού είχε αλλάξει κι η ώρα τα ξημερώματα, πήραμε το τελευταίο καϊκάκι της επιστροφής (εμείς και κάποιοι εργαζόμενοι στην καφετέρια, που μόλις είχε κλείσει) και περάσαμε στην ηπειρωτική Ελλάδα, για να ολοκληρώσουμε την εκδρομή μας, με έναν καφέ στο Γαλαξίδι.
