Και επειδή όπως έλεγε και η Αμαλίια, στο γνωστό σήριαλ, αν δεν κάνεις και λίγο πλάκα, η αιωνιότητα δεν περνάει με τίποτα, η επόμενη στάση μας ήταν τα Φιλιατρά!
Τα Φιλιατρά είναι μια όμορφη κωμόπολη στο νομό Μεσσηνίας, όπου έχουν παρατηρηθεί ίχνη ζωής από τη Λίθινη Εποχή, με ωραία ρυμοτομία, φαρδείς δρόμους, μια μεγάλη πλατεία με το δημαρχείο και το ρολόι και μια μεταλλική υδρόγειο σφαίρα, έξω από το γυμνάσιο της πόλης.
Πέρα όμως από αυτά τα κοινότυπα χαρακτηριστικά, έχει και κάποιες ιδιαιτερότητες! Και εδώ είναι η πλάκα!
Η πρώτη και πιο γνωστή είναι ο πύργος του Άιφελ. Όχι, δεν αποφάσισε ο γνωστός πύργος, να αλλάξει τόπο διαμονής, απλά πρόκειται για ένα ομοίωμα μικρών διαστάσεων, το οποίο τοποθετήθηκε το 1960, με δαπάνη του γιατρού Χαράλαμπου Φουρναράκη ή Χάρυ Φουρνιέ. Το ομοίωμα, βρίσκεται στην είσοδο της πόλης, σε μια πλατεία, είναι πολύ όμορφα συντηρημένο και πλαισιωμένο με λουλούδια και γκαζόν. Αυτός ο ιμιτασιόν πύργος, έχει γίνει πόλος έλξης για πολλούς επισκέπτες και μεις ήμασταν δύο από αυτούς.
Οι επόμενες δύο ιδιαιτερότητες έχουν να κάνουν με την οικονομική άνθιση, στην οποία βρισκόταν η πόλη κατά τον 19ο αιώνα και την εποχή της «κοινωνίας της σταφίδας». Το σιντριβάνι και το ρολόι της πόλης κατασκευάστηκαν με έξοδα των ίδιων των Φιλιατρινών, με παραγγελίες που έγιναν στην Φλωρεντία και στο Μιλάνο αντίστοιχα.
Το συντριβάνι που φτιάχτηκε το 1871, κοσμείται στην κορυφή του, από μια γυναικεία μορφή που φέρει στο κεφάλι της καλάθι με άνθη. Γύρω από τη βάση παρατάσσονται τέσσερις παιδικές μορφές με χαρακτηριστικά θεοτήτων, ενώ περιμετρικά του μεσαίου επιπέδου υπάρχουν τερατόμορφοι εκτοξευτήρες νερού. Δυστυχώς το έχουν λίγο παραμελημένο, τρέχει ελάχιστο νερό και χάνεται το μεγαλείο του.
Το δε ρολόι κατασκευάστηκε το 1883, είναι τριώροφο, ύψους 20 μέτρων κι έχει 63 εσωτερικά σκαλιά.
Αλλά οι ιδιαιτερότητες δεν σταματούν εδώ. Ο ίδιος Χάρυ Φουρνιέ, που χάρισε το αντίγραφο του πύργου του Άιφελ στη γενέτειρά του, έφτιαξε και κάτι άλλο, ιδιαίτερα εντυπωσιακό.
Το Κάστρο των Παραμυθιών. Το ιδιόρρυθμο Κάστρο βρίσκεται στην όμορφη παραλία του Αγρίλη, λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Φιλιατρά και είναι αυτό που λέει και το όνομά του. Ένα κάστρο βγαλμένο από τα παραμύθια το οποίο συνδυάζει αταίριαστες τοπικά και χρονικά ιστορικές περιόδους.
Σύμφωνα με τον εμπνευστή του, όπως το έχει αποτυπώσει σε μια μαρμάρινη επιγραφή “για να θυμίζει σ΄όλους μας, έτσι με τη θωριά του, τα παραμύθια που μας έλεγε η γιαγιά μας”
Ο επισκέπτης θα δει να δεσπόζει στην περιοχή το παραμυθένιο Κάστρο και δίπλα του να στέκει ο τεράστιος Δούρειος Ίππος που στο εσωτερικό του, παλιά, είχε βιβλιοθήκη. Παραδίπλα, είναι οι μεγάλες κι επιβλητικές φιγούρες της Αθηνάς και του Ποσειδώνα, αλλά και ιππότες και ήρωες της Επανάστασης του 1821.
Πίσω από το κάστρο υπάρχον σπίτια τα οποία κατοικούνται!
Τέλος να αναφέρουμε ότι από τα Φιλιατρά καταγόταν και ο Κων/νος Μπρουμίδης, ο ζωγράφος, που το 1854 μετακόμισε στις Η.Π.Α για να ζωγραφίσει τη Ροτόντα του Καπιτωλείου. Χρειάστηκε 25 χρόνια και οι τοιχογραφίες του υπάρχουν μέχρι και σήμερα!
Και φυσικά, αφού επισκεφτήκαμε τον πύργο του Άιφελ, δε γινόταν να μην περάσουμε κι από το Λούβρο!
Καλοκαιρινή εκδρομή όμως, χωρίς μπάνιο στη θάλασσα δε γίνεται. Η παραλία του Θολού και το Καλό Νερό ήταν δύο από τις πολλές της δυτικής Πελοποννήσου που μπορέσαμε να επισκεφτούμε.
Η δυτική Πελοπόννησος έχει ατέλειωτες παραλίες, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, με ψιλή άμμο και μακριά από το δρόμο. Υπάρχουν ελάχιστα έως καθόλου μαγαζιά ή μπαρ και όπου υπάρχουν, είναι εκεί που σταματάει ο δρόμος, δηλαδή αρκετά μακριά από το νερό, καθώς η παραλία εκτός από μήκος έχει και αρκετά μεγάλο φάρδος. Αυτό οφείλεται, απ ότι μας είπαν, στην απαγόρευση της τουριστικής εκμετάλλευσης για την προστασία της καρέτα καρέτα, που γεννάει τα αυγά της στην περιοχή. Έτσι εκτός από τη φαρδιά παραλία, υπάρχει και μια λωρίδα με δέντρα και έντονη βλάστηση ανάμεσα στο δρόμο και τη θάλασσα.
Από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου που μείναμε είχαμε τη δυνατότητα να δούμε αυτήν την οικιστική δομή.
Πάντως δεν αποκλείεται να είναι μία ατέλειωτη παραλία, που απλά αλλάζει όνομα! Αν και στο Καλό Νερό, είχε και ένα κομμάτι με χοντρό βότσαλο, μπαίνοντας στη θάλασσα.
Στην παραλία του Θολού είχαμε την ευκαιρία να δούμε και ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα. Καθώς βρισκόμασταν στη δυτική πλευρά της Πελοποννήσου, παρακολουθήσαμε τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα. Ήταν μαγευτικό!
Αυτό που μας έκανε εντύπωση και το έχω ξαναπεί αυτό για τη Δυτική Πελοπόννησο, είναι το πόσο περιποιημένα και εκλεπτυσμένα είναι όλα. Τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα πεζοδρόμια και οι πλατείες, έχουν μια φινέτσα και μια συνέπεια. Χωρίς να είναι όλα ίδια, είναι όλα ταιριαστά.
Επίσης έχουν πολύ καλό φαγητό και σε πολύ καλές τιμές. Στον Κακόβατο, φάγαμε σε ένα υπέροχο μαγαζί, το οποίο μας το σύστησε η ξενοδόχος. Από το όνομα, “Κάτι ψένεται”, υποθέσαμε ότι είναι κάποια ψησταριά. Φτάνοντας στην περιοχή, είδαμε άλλα δυο μαγαζιά, αλλά αυτό μας έκανε εντύπωση γιατί ήταν πολύ όμορφο και καλόγουστο. Όταν καθίσαμε καταλάβαμε ότι πρόκειται για μαγαζί με πιο ιδιαίτερες γεύσεις. Το φαγητό ήταν υπέροχο και περιμέναμε ότι ο λογαριασμός θα ήταν ανάλογος της εμφάνισης και της γεύσης. Όμως όχι, ήταν ο λογαριασμός που θα πληρώναμε, αν τρώγαμε όντως σε ψησταριά!
Άλλη μια στάση εκτός προγράμματος, ήταν ο Νερόμυλος. Μια ιδιωτική πρωτοβουλία, που αναπαλαίωσε ένα παλιό νερόμυλο και τον λειτουργεί, φτιάχνοντας προϊόντα από το αλεύρι (μόνο ολικής άλεσης) που παράγει. Ο επισκέπτης μπορεί να δει το μύλο σε λειτουργία, αλλά και το χώρο και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν παλιά, χωρίς να πληρώσει εισιτήριο.
Παράλληλα, έχει τη δυνατότητα να ψωνίσει προϊόντα τοπικής παραγωγής ή αναμνηστικά, αλλά και να πιει το καφεδάκι του ή να απολαύσει διάφορες γεύσεις σε έναν υπέροχο χώρο, διαμορφωμένο με πολύ γούστο. Είχε μέχρι και ξενοδοχείο εντόμων!
Ένα γρήγορο πέρασμα από την Άνω Πόλη της Κυπαρισσίας, μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Πολύ όμορφα παραδοσιακά σπίτια, ανακαινισμένα και διατηρημένα σε άριστη κατάσταση, με χρώματα και λουλούδια στα μπαλκόνια, αλλά και πεζόδρομος με μαγαζιά για φαγητό και καφέ.
Η συνέχεια του ταξιδιού ήταν και το καλύτερο σημείο του. Η αρχαία Ολυμπία είναι ένας τόπος με ιδιαίτερη ιστορική και ιδεολογική βαρύτητα.
Φτάνοντας στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου μας εκπλήσσει ευχάριστα ο περιποιημένος χώρος και το πράσινο που τον περιβάλλει. Ακολουθούμε το δρόμο προς το ιερό και περνάμε μια γέφυρα, πάνω από το ποτάμι.
Το εισιτήριο μας φαίνεται κάπως ακριβό (12 ευρώ), αλλά στην πορεία θα διαπιστώσουμε, ότι είναι μάλλον πολύ λίγο, γι αυτό που θα δούμε και θα βιώσουμε. Γιατί δεν είναι μόνο ο αρχαιολογικός χώρος, που είναι τόσο αξιόλογος ή τα 2 μουσεία, που είναι τόσο οργανωμένα και πλούσια σε εκθέματα, είναι και η ενέργεια που εκπέμπει ο χώρος και σου χαρίζει ηρεμία και γαλήνη. Ήταν από τα λίγα μέρη που έχουμε επισκεφτεί και νιώσαμε έντονα την ανάγκη να καθίσουμε, όχι γιατί κουραστήκαμε, αλλά γιατί θέλαμε να απολαύσουμε και να παρατηρήσουμε το χώρο.
Ο ιερός χώρος της Ολυμπίας, η Άλτις, είναι τεράστιος. Άρχισε να διαμορφώνεται τον 10ο-9ο αι. π.Χ και ήταν αφιερωμένος κυρίως στον Δία. Κατά την αρχαϊκή περίοδο (7ος-6ος αι. π.Χ) χτίζονται τα πρώτα μνημειακά κτήρια και σιγά σιγά προστίθενται νέα, για να εξυπηρετήσουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του ιερού. Στα τέλη του 4ου αι. π.Χ, ο χώρος αποκτά την οριστική του διάρθρωση. Αποτελείται από 23 μνημεία, από τα οποία, άλλα σώζονται σε καλύτερη και άλλα σε χειρότερη κατάσταση.
Το Γυμνάσιο, η Παλαίστρα, τα Λουτρά, το εργαστήριο του Φειδία -όπου φιλοτέχνησε το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία-, το Βουλευτήριο, η Στοά της Ηχούς, οι Ζάνες -δεκαέξι βάσεις αγαλμάτων του Δία, που ήταν αφιερώματα των αθλητών, που υπέπεσαν σε παραπτώματα-, οι Θησαυροί -που είχαν μορφή ναΐσκου, το Νυμφαίο, ο ναός της Ήρας -ένας από τους αρχαιότερους δωρικούς ναούς της Ελλάδας, όπου βρέθηκε και το άγαλμα του Ερμή του Πραξιτέλη-, το Πρυτανείο, όπου έκαιγε το άσβεστο πυρ, ο ναός του Δία, που είναι το σημαντικότερο κτήριο της Άλτεως και σ αυτό βρισκόταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα του θεού, είναι κάποια από τα μνημεία που προκαλούν δέος.
Και φυσικά το Στάδιο, απ όπου ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν είχε καθίσματα, αλλά στα πρανή του μπορούσαν να καθίσουν άνετα 45.000 θεατές.
Οι αγώνες που τελούνταν ήδη στο χώρο από τους προϊστορικούς χρόνους, αναδιοργανώνονται κατά τον 8ο π.Χ αι. από τον βασιλιά της Ήλιδας Ίφιτο, τον Κλεισθένη της Πίσας και τον Λυκούργο της Σπάρτης, οι οποίοι θέσπισαν και την “ιερή εκεχειρία”. Τα Ολύμπια τελούνταν από τότε κάθε τέσσερα χρόνια και απέκτησαν πανελλήνιο χαρακτήρα. Οι αθλητές που έπαιρναν μέρος στους αγώνες έπρεπε να είναι γνήσιοι Έλληνες και ελεύθεροι πολίτες. Οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να παρακολουθούν τους αγώνες. Οι νικητές στεφανώνονταν με τον “κότινο”, κλαδί από την καλλιστέφανο ελαία. Το στεφάνι αυτό αποτελούσε τη μεγαλύτερη τιμή για τον αγωνιζόμενο, την οικογένεια και τη γενέτειρά του.
Μετά την απαγόρευση των ειδωλολατρικών θρησκειών καταργήθηκε ο θεσμός των Ολυμπιακών αγώνων, που γνώρισε δώδεκα αιώνες ακμής και λάμπρυνε την ιστορία του αθλητισμού.
Ο αρχαιολογικός χώρος, ανάμεσα στα μνημεία έχει υπέροχα ψηλά δέντρα, που προσφέρουν σκιά και δροσιά, σε κάποια σημεία έχει χορτάρι, όπου μπορεί κάποιος να καθίσει για να χαλαρώσει και να απολαύσει την ηρεμία και παγκάκια για ξεκούραση.
Αφού ολοκληρώνουμε την επίσκεψή μας στον εξωτερικό χώρο, προχωράμε στα πλακόστρωτα μονοπάτια προς το αρχαιολογικό μουσείο. Στον περίβολο του μουσείου, εκτίθενται έργα σύγχρονης τέχνης και στο πλάτωμα δίπλα στο κτήριο, γίνεται η παρουσίαση μιας ορχήστρας εγχόρδων.
Το μουσείο είναι σύγχρονο και όμορφα οργανωμένο. Επειδή είναι απόγευμα, η κυρία στην είσοδο μας ενημερώνει, ότι το εισιτήριο μας ισχύει και για την επόμενη μέρα, σε περίπτωση που δεν προλάβουμε να δούμε και το μουσείο της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων.
Στο εσωτερικό του μουσείου εκτίθενται ευρήματα της προϊστορικής εποχής, στην Ολυμπία, από την τελική νεολιθική περίοδο, έως τους μυκηναϊκούς χρόνους, έργα μεταλλοτεχνίας των γεωμετρικών και πρώιμων αρχαϊκών χρόνων, το αέτωμα του Θησαυρού των Μεγαρέων, έργα της μεγάλης πηλοπλαστικής, δύο αετώματα του ναού του Δία, το αριστουργηματικό άγαλμα της Νίκης του Παιωνίου (5ος αι. π.Χ), εργαλεία και πρώτες ύλες από το εργαστήριο του Φειδία και φυσικά το περίφημο άγαλμα του Ερμή, μοναδικό έργο του Πραξιτέλη (4ος αι. π.Χ), που απεικονίζει το θεό να μεταφέρει το Διόνυσο, νήπιο, στις τροφούς του στη Βοιωτία.
Έχουμε την ευκαιρία να δούμε και να μάθουμε πολλά πράγματα για τη ζωή στην αρχαιότητα, που μας δίνουν τροφή για σκέψη, και μας προκαλούν θαυμασμό για τα επιτεύγματα της εποχής.
Συνεχίζουμε γεμάτοι με εικόνες και γνώσεις προς το μουσείο της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων, ανηφορίζοντας προς την έξοδο.
Μέσα από τα 463 αρχαία αντικείμενα που εκτίθενται στο μουσείο, παρουσιάζεται η ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων, του μακροβιότερου θεσμού της αρχαιότητας, από τη 2η χιλιετία π.Χ έως και τον 5ο αι. μ.Χ. Χρυσά δαχτυλίδια-σφραγίδες με τις πρώτες απεικονίσεις αγωνισμάτων, χάλκινα και πήλινα γεωμετρικά ειδώλια πολεμιστών και αρμάτων και διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν οι αθλητές, όπως δίσκοι, αλτήρες κ.α, είναι μερικά από τα εκθέματα. Παράλληλα, πινακίδες δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για τους αγώνες.
Η διάρκεια των αγώνων εξαρτιόταν από τον αριθμό των αγωνισμάτων. Από την 1η έως την 24η Ολυμπιάδα, που γίνονταν μόνο γυμνικά αγωνίσματα, διαρκούσαν μία μόνο μέρα. Από την 25η, που εισήχθησαν και οι αρματοδρομίες, διαρκούσαν δύο μέρες, ενώ από την 37η, που μπήκαν και τα αγωνίσματα των παίδων, έγιναν τρεις οι μέρες διάρκειας. Τέλος, από την 77η Ολυμπιάδα, προστέθηκαν άλλες δυο μέρες για την καλύτερη διοργάνωση των αγώνων.
Η συμμετοχή των γυναικών στους αγώνες ήταν καθολικά απαγορευμένη, όπως και η είσοδός τους στο στάδιο κατά την τέλεσή τους. Οι παραβάτιδες γκρεμίζονταν από το Τυπαίο Όρος. Η μόνη που είχε το δικαίωμα να παρακολουθεί τους αγώνες ήταν η ιέρεια της Δήμητρα Χαμύνης.
Μοναδική εξαίρεση παραβάτιδας που δεν τιμωρήθηκε ήταν η Καλλιπάτειρα, η οποία ενώ μπήκε κρυφά στο στάδιο για να δει το γιο της να κερδίζει στην πυγμαχία, οι ελλανοδίκες την αθώωσαν, σεβόμενοι την αθλητική ιστορία της οικογένειάς της.
Μοναδικοί γυναικείοι αγώνες που τελούνταν στην Ολυμπία ήταν τα Ηραία.
Τέλος στο χώρο υπάρχει κι ένα μικρότερο μουσείο που περιέχει εποπτικό και φωτογραφικό υλικό, μέσα από το οποίο παρουσιάζεται η ιστορία των ανασκαφών της Ολυμπίας από το 1885 έως σήμερα, αλλά αυτό δεν προλαβαίναμε να το δούμε.
Φεύγουμε υπερπλήρεις από συναισθήματα και πληροφορίες.
Στο δρόμο μας συναντάμε αυτό το ξωκλήσι που είναι κάπως ιδιαίτερο, βρίσκεται ακριβώς πάνω από το ποτάμι και καθώς σταματάμε να το δούμε, βλέπουμε και τον περιβάλλοντα χώρο, που είναι τόσο όμορφα διαμορφωμένος και έχει κιόσκι και γεφυρούλα.
Το εκκλησάκι ανήκει στον Άγιο Νεκτάριο και στους χάρτες αναφέρεται ως “secret magical place”, όχι άδικα, θα συμπληρώσω εγώ! Παρόλο που έχει ξεκινήσει να βρέχει, τα δέντρα είναι τόσο πυκνά που μόνο ελάχιστες σταγόνες βροχής φτάνουν σε μας.
Παρακάτω συναντάμε ένα άλλο γεφύρι ιδιαίτερο, που μου θυμίζει για κάποιο λόγο, μια ταινία με τις γέφυρες του Μάντισον.
Το πιο εντυπωσιακό όμως το βλέπουμε κοιτώντας στον ουρανό και είναι το επισφράγισμα μας τέλειας εκδρομής, που είχε απ όλα. Το ουράνιο τόξο, που μας ακολουθεί ή μήπως εμείς το ακολουθούμε; σε κάποια σημεία γίνεται και διπλό, είναι υπέροχο και ομορφαίνει την ημέρα μας.
Τελευταία στάση στη Βυτίνα για φαγητό. Όταν έχεις ξεκινήσει για μια καλοκαιρινή εκδρομή, κυρίως σε παραθαλάσσια μέρη, με μόνη εξαίρεση το ναό του Απόλλωνα, που είναι σε βουνό και νιώσαμε τη διαφορά της θερμοκρασίας, είναι μάλλον λάθος να θες να σταματήσεις για φαγητό, βράδυ, στο βουνό και μάλιστα όταν δεν επιτρέπεται να κάθεσαι μέσα.
Με τα σανδάλια λοιπόν, και το κάπρι παντελόνι εγώ, τη βερμούδα το έτερον ήμισυ και από πάνω ότι ζακέτα και φουλάρι είχαμε μαζί μας καλοκαιριάτικα, κυκλοφορούσαμε στη Βυτίνα, όπου όλοι ήταν με τα μπουφάν και τα αθλητικά ή τα μποτάκια και είχε 12 βαθμούς θερμοκρασία! Ευτυχώς το μαγαζί που καταλήξαμε είχε σόμπες στην αυλή, καταπληκτικό φαγητό και κρασί, οπότε χαλάλι το κρύο που μαζέψαμε από το αυτοκίνητο μέχρι να το βρούμε. Και οι τιμές όπως και στον Κακόβατο.
Αυτή η εκδρομή είχε απ όλα. Βουνό, θάλασσα, ποτάμια, καταρράκτες, εκπλήξεις, περίεργες κατασκευές, μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, αλλά και λιακάδα, βροχή, κρύο, ουράνιο τόξο. Μέσα σε δυο μέρες, ζήσαμε τόσα πολλά, που νομίζω κάλυψαν τους 6 μήνες, που λόγω καραντίνας δεν μπορέσαμε να πάμε πουθενά εκτός νομού και δήμου.
Τα καλύτερα όμως έρχονται!