Και ξαφνικά, βρεθήκαμε σε καραντίνα. Για τις μελλοντικές γενιές που θα διαβάζουν τα άρθρα μας, όπως εμείς διαβάζουμε με περιέργεια και νοσταλγία, κιτρινισμένα γράμματα που βρίσκουμε θαμμένα στον πάτο συρταριών των γονιών μας, η καραντίνα (σαρανταριά σημαίνει, δυο μήνες κράτησε, αρχικά, τέσσερις και συνεχίζουμε στη δεύτερη φάση), επιβλήθηκε, όταν ξεκίνησε μια πανδημία του ιού covid-19 ή αλλιώς κορωνοϊού. Κάποιες χώρες επλήγησαν πολύ άσχημα από τον συγκεκριμένο ιό, μετρώντας χιλιάδες θύματα μέσα σε διάστημα δύο μηνών. Η δική μας χώρα ευτυχώς τα πήγε πολύ καλά στην πρώτη φάση και τόσο τα κρούσματα, όσο και τα θύματα, ήταν ελάχιστα. Παρόλα αυτά έγινε καθολικό lockdown και έτσι βρεθήκαμε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, άλλοι δουλεύοντας ή παρακολουθώντας μαθήματα μέσω ίντερνετ και άλλοι σε αναστολή εργασίας, με κάποιο κρατικό επίδομα.
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο, διανύαμε την πρώτη καραντίνα και το πρώτο κύμα κορωνοϊού. Το δεύτερο κύμα, που ξεκίνησε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, μας βρήκε απροετοίμαστους και μας χτύπησε πολύ άσχημα σαν χώρα. Είμαστε πάλι σε καραντίνα, από τις 3 Νοεμβρίου και είναι ήδη 3 Μαρτίου του 2021.
Ελπίζουμε η υπόλοιπη χρονιά να εξελιχθεί καλύτερα.
Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στο θέμα μας.
Η πρώτη εβδομάδα πέρασε κάπως μουδιασμένα. Προσπαθούσαμε όλοι να βρούμε το ρυθμό μας με τα νέα δεδομένα. Δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω, παρά μόνο για ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή στο φαρμακείο, για να προσφέρουμε βοήθεια σε κάποιον που είχε ανάγκη, για να βγάλουμε βόλτα το σκύλο (που δεν έχουμε), για να παραβρεθούμε σε τελετή (κάτι που δυστυχώς χρησιμοποιήσαμε) ή για να αθληθούμε ατομικά, περπατώντας ή τρέχοντας. Α, και για να πάμε στη δουλειά μας, όποιος εξακολουθούσε να εργάζεται εκτός σπιτιού.
Πριν από οποιαδήποτε έξοδο, στέλναμε μήνυμα σε ένα νούμερο (13033) από το κινητό, δηλώνοντας τα στοιχεία μας και το λόγο εξόδου. Όποιος δεν είχε στείλει μήνυμα πλήρωνε πρόστιμο (αν τον έπιαναν).
Αφού λοιπόν πέρασε αυτή η αναγνωριστική περίοδος της μιας εβδομάδας, μετά ξεκίνησε το καθάρισμα. Και μεις, όπως όλοι, καθαρίσαμε τα πάντα μέσα στο σπίτι, πολύ σχολαστικά. Ανακαλύψαμε σαβούρα, που κρατούσαμε για χρόνια και την ξεφορτωθήκαμε, βρήκαμε παλιές φωτογραφίες και ενθύμια, αναπολήσαμε το παρελθόν και επιτέλους πετάξαμε πράγματα, που κρατούσαμε γιατί κάπου, κάποτε, θα χρειάζονταν.
Παράλληλα παρακολουθούσαμε ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, που στην πρώτη καραντίνα, παρέχονταν δωρεάν, διαβάσαμε βιβλία και παρακολουθήσαμε διαδικτυακά μαθήματα.
Μετά λοιπόν απ όλα αυτά, άρχισε η δημιουργική περίοδος. Έπρεπε να βρούμε κάτι να απασχοληθούμε, καθώς άρχισε να γίνεται φανερό ότι η καραντίνα δεν θα κρατούσε μόνο 2 εβδομάδες, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με κατασκευές. Ο Κώστας με τον 3D εκτυπωτή και τον λέιζερ, έφτιαξε διάφορα αντικείμενα, άλλα χρηστικά και άλλα διακοσμητικά. Επιστράτευσε τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του, αλλά και ιδέες που βρήκε από το ίντερνετ και έφτιαξε από θηλιά για τους πόντους στο πλέξιμο (αυτό το χρησιμοποίησα εγώ), μέχρι επιγραφές και βάζα διακοσμητικά. Παράλληλα έβαψε κι ένα δωμάτιο.
Εγώ αποφάσισα να ασχοληθώ με το πλέξιμο με βελονάκι. Ήταν μια δραστηριότητα, την οποία την είχα σταματήσει λίγο μετά το τέλος του σχολείου. Καθώς ήξερα τα βασικά και μου πήρε πολύ λίγο να τα θυμηθώ και πάλι, άρχισα να ψάχνω στο youtube, πλέξεις και σχέδια. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολλά αυτά που με εντυπωσίασαν, ξεκίνησα όμως με μια χιονονιφάδα, που θα χρησιμοποιηθεί σαν χριστουγεννιάτικο στολίδι και μετά άρχισα να πλέκω δαντέλες. Έφτιαξα όμως και ένα κολιέ για μια φίλη. Κινήθηκα σε αυτά τα πλεκτά, γιατί είχα ήδη βελονάκια και νήμα για τέτοιες δημιουργίες, από τη μαμά μου. Έχοντας όμως και ένα κουβάρι χοντρό, χειμωνιάτικο νήμα, έφτιαξα και μια τσάντα-πορτοφόλι (δεν έφτανε για μεγαλύτερο).
Στη δεύτερη καραντίνα, πέρασα σε άλλο επίπεδο, προμηθεύτηκα και μαλλί, με τη μέθοδο του click away (θα σας εξηγήσω πιο κάτω), και αφού έπλεξα κάτι διακοσμητικά χταπόδια, που μου ζήτησαν τα παιδιά, προχώρησα σε ένα κασκόλ λαιμό και ασορτί σκούφο. Και συνεχίζω ακάθεκτη.
Πέρα από το πλέξιμο όμως έφτιαξα κι άλλα πράγματα από παλιά κομμάτια υφασμάτων και υλικά που είχα στο σπίτι. Μια κουκουβάγια από παλιά υφάσματα, μάσκες που είναι και απαραίτητες στις μέρες μας, χριστουγεννιάτικα στολίδια κ.α. Με ύφασμα που είχα, έραψα κι ένα φόρεμα. Το αγαπημένο μου όμως είναι ένα ζευγάρι gnomes που έφτιαξα από παλιές κάλτσες.
Μετά αρχίσαμε τη μαγειρική. Όπως όλοι σχεδόν ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε ψωμί (κάποια στιγμή παρουσιάστηκε έλλειψη στη μαγιά, επειδή όλοι φτιάχναμε σπιτικό ψωμί) και τσουρέκια, κουλούρια (πλησίαζε και το Πάσχα) κλπ. Διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο δεν ήταν δύσκολο, αλλά αντίθετα ήταν πολύ απλό και διασκεδαστικό. Φτιάξαμε διάφορα είδη ψωμιού, κλασικό σταρένιο, μαύρο-ολικής, καλαμποκίσιο, ελιόψωμο, τυρόψωμο κλπ. Το κακό είναι ότι το τρώγαμε κιόλας, αλλά αυτό θα το προσπεράσω.
Έπειτα περάσαμε στο επόμενο στάδιο και παραγγείλαμε από το ίντερνετ μια μηχανή κοπής ζυμαρικών. Ξεκινήσαμε με ζύμη για ραβιόλια, που τα γεμίσαμε με σπανάκι και τυρί και τα γαρνίραμε με μια καταπληκτική σάλτσα βουτύρου. Κατενθουσιαστήκαμε. Μετά φτιάξαμε λαζάνια και σπαγγέτι (αλλά έβγαιναν πολύ λεπτά και δεν μας άρεσαν, τα σπαγγέτι, τα λαζάνια ήταν τέλεια).
Συνεχίζεται…