Ιανουάριος 2024
Τα Ιωάννινα ήταν, ως τώρα για μας, μια ενδιάμεση στάση, είτε πηγαίνοντας στην Κέρκυρα, από την Αθήνα, είτε από την Κέρκυρα στη Θάσο, είτε επιστρέφοντας από το road trip στα Βαλκάνια. Μέναμε το πολύ ένα βράδυ και κινούμασταν κυρίως στα παραλίμνια μπαράκια και εστιατόρια. Μια φορά, με φίλους πάλι, είχαμε επισκεφθεί και το νησί της λίμνης.
Αυτή τη φορά λοιπόν, αποφασίσαμε να δώσουμε στην πόλη αυτή, την προσοχή που της αξίζει και ευκαιρίας δοθείσης, από την πρόταση ενός φιλικού ζευγαριού, ξεκινήσαμε την επόμενη της πρωτοχρονιάς για τα Ιωάννινα.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν από Αθηνών Πατρών, περάσαμε τη γέφυρα Ρίου – Αντιρίου και πήραμε την Ιωνία Οδό, που οδηγεί κατευθείαν εκεί. Μετά από 4,5 ώρες περίπου (450 χλμ, 43 ευρώ διόδια και καφέδες κάπου στη μέση), φτάσαμε στο Μπιζάνι, ένα χωριό έξω από τα Γιάννενα, όπου βρίσκεται το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων του Π. Βρέλλη.
Η είσοδος του μουσείου και ένα από τα μονοπάτια, που οδηγούν σ αυτήν!
Το μουσείο, που βρίσκεται σε ένα πολύ όμορφο χώρο, θεμελιώθηκε με πρωτοβουλία του γλύπτη Παύλου Βρέλλη τον Φεβρουάριο του 1983, άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό το 1995 και είναι το πλέον γνωστό μουσείο αυτού του είδους στην Ελλάδα. Είναι έργο ενός και μόνο ανθρώπου, του Παύλου Βρέλλη, που εργάστηκε ακατάπαυστα για αυτό με σκοπό, να αναπαραστήσει ιστορικά γεγονότα από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Με δικές του ιδέες, μελέτες και πολλή προσωπική εργασία, έφτιαξε χώρους και ανθρώπους, για να βοηθήσει τον θεατή να βιώσει γεγονότα του παρελθόντος.
Το Μουσείο φιλοξενεί περίπου 150 κέρινα ομοιώματα και 36 ιστορικά θέματα εμπνευσμένα από σημαντικά γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας. Τα κέρινα ομοιώματα του μουσείου παριστάνονται σε φυσικό μέγεθος, μέσα σε περιβάλλον πιστής παρουσίασης του εκάστοτε περιβάλλοντός τους, αναπαριστώντας μορφές και γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Αισθάνεσαι έτσι, ότι ταξιδεύεις σε βουνά, παλιά οικήματα, σπηλιές, εκκλησίες, μονοπάτια, ακολουθώντας μια κυκλικού χαρακτήρα ξενάγηση.
Φωτό εκθεμάτων από την ιστοσελίδα του μουσείου
Η θεματολογία χωρίζεται σε τρεις ενότητες, την προεπαναστατική ενότητα, την ενότητα της Επανάστασης του 1821 και την ενότητα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Το Μουσείο κλείνει με αναφορές και υπενθυμίσεις βασικών σημείων της ελληνικής ιστορίας και κατακλείδα αποτελεί το τελευταίο θέμα του, το εργαστήρι του καλλιτέχνη.
Όλο είναι πολύ προσεγμένο, περιποιημένο και άκρως εντυπωσιακό. Δυστυχώς δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες, οπότε, ότι έχουμε είναι από τον περιβάλλοντα χώρο. Μπορείτε όμως να το απολαύσετε πλήρως στον παρακάτω σύνδεσμο, όπου μπορείτε να δείτε όλα τα εκθέματα αλλά και όλη την ιστορία του:
Εκτός όμως από το μουσείο αυτό, στο Μπιζάνι υπάρχει ένα μεγαλειώδες μνημείο για τους Μπιζανομάχους, που έχασαν τη ζωή τους στο Α’ΠΠ στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων.
Από εκεί κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο (Krikonis Hotel, 356 ευρώ, για 4 διανυκτερεύσεις, με πρωινό), όπου βρίσκουμε τους φίλους μας και βγαίνουμε την πρώτη μας βόλτα, με σκοπό το φαγητό.
Το ξενοδοχείο που μέναμε και το δωμάτιο μας!
Το ξενοδοχείο απέχει από την πόλη περίπου 2,5 χλμ, οπότε χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο. Ευτυχώς, εκεί που ξεκινούν τα μαγαζιά, υπάρχει ένα τεράστιο δημοτικό πάρκινγκ, μπροστά στη λίμνη και παρκάρουμε εκεί. Η θέα στη λίμνη είναι μαγευτική και τα χρώματα που παίρνει, εντυπωσιακά.
Περνάμε μέσα από τα τείχη, στην παλιά πόλη και καταλήγουμε στους “Βλάχους”, ένα ψητοπωλείο με πολύ καλές συστάσεις, που το φαγητό του, μας ικανοποιεί απόλυτα, όπως και οι τιμές του (50 ευρώ για 4 άτομα και πήραμε και πακέτο για το σπίτι).
Η βόλτα στην πόλη καθώς πέφτει το βράδυ και ανάβουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, είναι υπέροχη. Τα χρώματα των σπιτιών, τα πλακόστρωτα σοκάκια, η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τα πολύ προσεγμένα μαγαζιά, μας εντυπωσιάζουν. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, μετά από ένα ποτάκι, αρχίζει να πέφτει η ομίχλη, που κάνει το τοπίο μυστηριακό.
Εικόνες της πόλης!
Η επόμενη μέρα ξεκινάει με ένα καλό πρωινό και αφού απολαμβάνουμε το καθρέφτισμα του ουρανού, πάνω στα νερά της λίμνης, επισκεπτόμαστε το Κάστρο των Ιωαννίνων, μέσα στο οποίο βρίσκονται οι δύο ακροπόλεις των Ιωαννίνων, το Ιτς Καλέ (Εσωτερικό Κάστρο), που βρίσκεται νοτιοανατολικά και η βορειοανατολική που κυριαρχείται από το τζαμί Ασλάν Πασά, το οποίο αποτελεί εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής του 17ου αι.
Το Ιτς-Καλέ, περιλαμβάνει το Φετιχέ Τζαμί χτισμένο το 1795 και ανακαινισμένο από τον Αλή Πασά. Στο κέντρο του, στη θέση που βρίσκονταν τα Σεράγια του Αλή πασά και στον Β΄ΠΠ λειτούργησε ως νοσοκομείο, στεγάζεται σήμερα το Βυζαντινό Μουσείο, με σημαντικότατες συλλογές νομισμάτων, γλυπτών και κειμηλίων . Εδώ βρίσκονται επίσης οι τάφοι του Aλή Πασά και της πρώτης του γυναίκας, η Πυριτιδαποθήκη, το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, με τον Πύργο του Βοημούνδου δίπλα του και το Θησαυροφυλάκιο, με τη βυζαντινή συλλογή αργυροχοΐας. Βλέπουμε ακόμα, το καλοδιατηρημένο κτήριο με τις χαρακτηριστικές καμινάδες, που κάποτε στέγαζε τα Μαγειρεία. Το εισιτήριο, που περιλαμβάνει την επίσκεψη στο Φετιχιέ Τζαμί, το Βυζαντινό Μουσείο και το Θησαυροφυλάκιο κοστίζει 3 ευρώ το άτομο.
Το κάστρο των Ιωαννίνων χτίστηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ.. Χτίστηκε μέσα στα πλαίσια του σχεδίου του αυτοκράτορα Ιουστινιανού για την οχύρωση του βυζαντινού κράτους. Είναι το πιο αρχαίο βυζαντινό κάστρο, το οποίο, την εποχή του Αλή Πασά αποτελούσε το μεγαλύτερο διοικητικό κέντρο ολόκληρης της Ελλάδας.
Το Φετιχέ Τζαμί (τζαμί της κατάκτησης), που θεωρείται πως πήρε τη θέση του βυζαντινού μητροπολιτικού ναού του Αρχάγγελου Μιχαήλ, προστάτη της πόλης, χτίστηκε για πρώτη φορά το 15ο αιώνα και τον 18ο αιώνα ο Αλή Πασάς το έχτισε ξανά, δίνοντας του την σημερινή μορφή.
Το κτήριο, που βρίσκονταν τα μαγειρεία!
Το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων και ερείπια του σεραγιού!
Εκθέματα του Βυζαντινού μουσείου!
Εικόνες από το εσωτερικό του Φετιχιέ τζαμιού!
Κάποια από τα εκθέματα της βυζαντινής συλλογής αργυροχοΐας, που βρίσκονται στο Θησαυροφυλάκιο!
Από την άλλη μεριά, στο δυτικό προμαχώνα, στεγάζεται από το 2016 το υπέροχο Μουσείο Αργυροτεχνίας. Από τα πιο όμορφα μουσεία, που έχουμε επισκεφθεί, τόσο ως χώρος, όσο και ως εκθέματα και παρουσίαση της τέχνης της αργυροχοΐας, που δυστυχώς σιγά σιγά χάνεται. Το εισιτήριο κοστίζει 4 ευρώ το άτομο και πραγματικά αξίζει. Μάθαμε πολλά ενδιαφέροντα για την τέχνη αυτή και τις διάφορες τεχνικές δημιουργίας.
Κάποια από τα εκθέματα, που περιλαμβάνουν εκτός από αντικείμενα, εργαλεία και μέρη των εργαστηρίων, όπου γινόταν η επεξεργασία των υλικών!
Η βόλτα στο Ιτς Καλέ ολοκληρώνεται περνώντας από τη νότια πύλη και καθώς ακολουθούμε τα πλακόστρωτα δρομάκια, φτάνουμε στο Σουφαρί Σεράι που στέγαζε, κατά μία άποψη, τη «σχολή» ιππικού του Αλή πασά, ενώ σήμερα βρίσκονται εκεί τα Γενικά Ιστορικά Αρχεία των Ιωαννίνων, στην Τουρκική Βιβλιοθήκη και στο Χαμάμ, που βρίσκεται στη διαδικασία αναστήλωσης.
Οι βόλτες όμως, ανοίγουν την όρεξη και έτσι καταλήγουμε στο Ρακουμέλ, ένα πολύ χαριτωμένο μεζεδοπωλείο, με υπέροχο παραδοσιακό φαγητό, τοπικό τσίπουρο και ρακόμελο και πολύ καλό κρασί. Το κόστος για τέσσερα άτομα, που τρώνε πολύ, είναι 68 ευρώ.
Στα Γιάννενα, σίγουρα φάγαμε καλά! Οι δύο μικρές φωτογραφίες απεικονίζουν κεράσματα, που μας έφεραν με το ρακόμελο και το κρασί (ανά δύο άτομα)!
Η βόλτα συνεχίζεται στην χριστουγεννιάτικη αγορά της πόλης, που είναι μικρή, αλλά πολύ όμορφα στημένη. Εδώ βρίσκουμε παραδοσιακά προϊόντα της ευρύτερης περιοχής, μέλι, ζυμαρικά και βότανα και φυσικά, λουκουμάδες και ζεστό κρασί.
Ένας καφές όμως, έστω και αργά, στα χιλιάδες λαμπιόνια, που είναι απλωμένα στα μαγαζιά, είναι απαραίτητος και διαλέγουμε ένα πολύ όμορφο και ζεστό χώρο, το Gallery. Ο καφές εξελίσσεται σε ποτό και η βραδιά τελειώνει με πολύ ωραίες εντυπώσεις.
Η επόμενη μέρα περιλαμβάνει εκδρομή στη γύρω περιοχή και ξεκινάμε από το σπήλαιο του Περάματος, το πρώτο επισκέψιμο σπήλαιο στην Ελλάδα.
Το Σπήλαιο βρίσκεται σε ένα χωριό, έξω από την πόλη, το Πέραμα. Ανακαλύφθηκε τυχαία το 1940, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ως καταφύγιο των κατοίκων και μετά το τέλος του πολέμου, φωτογραφήθηκε από τον Κωνσταντίνο Κασβίκη, έναν ερασιτέχνη σπηλαιολόγο. Έτσι έμαθαν για το σπήλαιο ο Ιωάννης και η Άννα Πετροχείλου (ιδρυτές της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας), και άρχισαν τη συστηματική εξερεύνηση και χαρτογράφησή του. Αποτελείται από πολλές διαδοχικές αίθουσες και διαδρόμους με σταλακτίτες, σταλαγμίτες, κουρτίνες και εντυπωσιακές κολώνες σε συμπλέγματα. Το 1956 βρέθηκαν απολιθωμένα δόντια και οστά της αρκούδας των σπηλαίων.
Καταλαμβάνει έκταση 14.800 τ.μ. και η επισκέψιμη διαδρομή είναι συνολικά 1.100 μέτρα. Το εισιτήριο κοστίζει 3 ευρώ το άτομο και έχετε υπόψη σας, ότι θα ανεβείτε συνολικά 585 σκαλιά, τα περισσότερα από τα οποία, βρίσκονται στο τέλος της διαδρομής.
Το σπήλαιο μας εντυπωσιάζει, όπως και η θέα, όταν βγαίνουμε απ αυτό και κατηφορίζουμε προς το χωριό.
Παραπάνω πληροφορίες για το σπήλαιο θα βρείτε εδώ: Σπήλαιο Περάματος.
Επόμενη στάση στο Γεφύρι της Αρίστης, πάνω από τα νερά του ποταμού Βοϊδομάτη,. Το μονότοξο γεφύρι κατασκευάστηκε το 1923 από τσιμέντο, καθώς το προηγούμενο πέτρινο κατάρρευσε. Εδώ είναι η αφετηρία όλων των ομάδων ράφτινγκ της περιοχής, αλλά και σημείο συνάντησης των επισκεπτών.
Από εκεί, ανηφορίζουμε το βουνό, περνάμε από το Γεφύρι του Κόκκορη, στο Ζαγόρι και φτάνουμε στο τρίτοξο γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό. Η γέφυρα κτίστηκε το 1814, από τον Ηγούμενο Σεραφείμ (εξ ου και το όνομα Καλογερικό) και χαρακτηρίζεται από την παρουσία τριών σχεδόν ίδιων τόξων.
Η εκδρομή στη φύση, ανοίγει την όρεξη και κατευθυνόμαστε προς το Δίλοφο και την ταβέρνα Λίθος του Τάκη, που στεγάζεται σε ένα πετρόχτιστο παραδοσιακό σπίτι, με τζάκι και θέα στο βουνό. Το φαγητό είναι καταπληκτικό, τα πιάτα τεράστια και την τυρόπιτα με το παραδοσιακό φύλλο και το ντόπιο τυρί, την παίρνουμε μαζί μας, γιατί αν φάμε λίγο ακόμα, θα σκάσουμε. Για 4 άτομα ο λογαριασμός είναι 85 ευρώ.
Από τα πιο όμορφα ταβερνάκια, που έχουμε επισκεφθεί! Πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, υπέροχοι άνθρωποι και καταπληκτικό φαγητό!
Την επόμενη μέρα αποφασίζουμε να αφήσουμε τον καφέ του ξενοδοχείου και να επισκεφτούμε το μοναδικό καφέ, που συναντήσαμε μέσα στα τείχη του κάστρου, ένα κουκλίστικο μαγαζί (Cevallier), όπου θα δοκιμάσουμε και τον παραδοσιακό γιαννιώτικο μπακλαβά, με φύλλο και φύλλο καταΐφι, ο οποίος είναι καταπληκτικός. Το δε μαγαζί είναι πολύ χαριτωμένο και προσεγμένο. Για 2 καφέδες και μπακλαβά πληρώνουμε 10,80 ευρώ.
Το πρόγραμμα σήμερα περιλαμβάνει μια βόλτα στο Νησί της λίμνης. Με 2 ευρώ το άτομο, τα καϊκάκια σε περνάνε απέναντι σε περίπου 5-10 λεπτά. Το νησί είναι κατοικήσιμο, έχει περίπου 200 μόνιμους κατοίκους και πολλά μοναστήρια, που χτίστηκαν από το 13ο, μέχρι το 17ο αι. Την εποχή του Αλή Πασά, παράκμασαν, λόγω της μεγάλης φορολογίας. Το 1822 βομβαρδίστηκε από τον Χουρσίτ Μεχμέτ Πασά και σε ένα από τα μοναστήρια (του Αγίου Παντελεήμονα) δολοφόνησαν και τον Αλή Πασά.
Ο καιρός είναι υπέροχος, με έναν λαμπρό ήλιο, να μας συνοδεύει, παρόλο που όταν ξεκινήσαμε είχε ομίχλη. Αποφασίζουμε λοιπόν να κάνουμε το γύρω του νησιού, περπατώντας και είναι πράγματι, μια υπέροχη βόλτα. Τα νερά της λίμνης είναι τόσο ήρεμα και βλέπουμε κύκνους, πάπιες και πουλιά να κολυμπούν και να πετούν τριγύρω. Είναι ένα τοπίο παραμυθένιο.
Η πρωινή ομίχλη έδινε έναν μυστηριακό τόνο στο τοπίο!
Αφού απολαμβάνουμε τη βόλτα μας, καθόμαστε για φαγητό στο Παρκάκι στο Νησάκι, όπου αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε τα περίφημα βατραχοπόδαρα. Η γεύση δεν είναι άσχημη, μοιάζει με μπούτι κοτόπουλο, πολύ βρασμένο. Το κοντοσούβλι, όμως είναι απίθανο, όπως και η πίτα με το ντόπιο τυρί.
Επιστρέφουμε στην πόλη, για να κάνουμε τα ψώνια μας στη χριστουγεννιάτικη αγορά και όχι μόνο, καθώς την επομένη αναχωρούμε.
Η βόλτα περιλαμβάνει επίσκεψη στην πλατεία Δημοκρατίας με τον Πύργο του Ωρολογίου, που χτίστηκε για να γιορταστεί το ιωβηλαίο του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμήτ Xάν. Το 1918 αποξηλώθηκε και αναστηλώθηκε το 1925 στη σημερινή του θέση. Στην πλατεία υπάρχουν πολλά αγάλματα και η χριστουγεννιάτικη φάτνη.
Βλέπουμε ακόμα, το Δημαρχείο, που θεμελιώθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1870 από τον Αχμέτ Ρασίμ Πασά και αποτέλεσε το διοικητήριο της πόλης. Το 1930 πυρπολήθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς, για να αναγερθεί εκ νέου το 1936, από την Εθνική Τράπεζα. Παραχωρήθηκε στο δήμο το 1970.
Περπατώντας στους δρόμους της πόλης, βλέπουμε το τμήμα αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, που στεγάζεται στην παλιά υφαντική σχολή.
Το πρωί, ξεκινάμε με σκοπό να κάνουμε το ταξίδι της επιστροφής, όσο πιο μακρύ μπορούμε!
Αρχικά κατευθυνόμαστε προς το Γεφύρι της Πλάκας, ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι στον Άραχθο ποταμό.
Χτισμένο το 1866, θεωρείται το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Κατέρρευσε τρεις φορές, το 1860, το 1863 και το 2015, την τελευταία φορά έπειτα από βροχόπτωση και η ανακατασκευή του ολοκληρώθηκε το 2019. Εντυπωσιακή πληροφορία, για το πρώτο γεφύρι, ο πρωτομάστορας χρησιμοποίησε το ασπράδι από 20.000 αυγά και το τρίχωμα από 3000 αιγοπρόβατα, ως συγκολλητικό μείγμα για το κουρασάνι (ένα είδος σοβά) της κατασκευής.
Δίπλα στο γεφύρι βλέπουμε και το οίκημα του παλιού τελωνείου, αφού η δίοδος αυτή ήταν η μοναδική, που συνέδεε, την τουρκοκρατούμενη Ήπειρο, με την απελευθερωμένη από το 1882, Θεσσαλία, καθώς ο ποταμός Άραχθος, ήταν το σύνορο Ελλάδας – Τουρκίας στην περιοχή αυτή.
Ευχάριστη έκπληξη η λειτουργία των Θεοφανίων, που τελείται την ώρα που φτάνουμε, στο γεφύρι, με τον παπά να ρίχνει στο ποτάμι το sταυρό, από την κορυφή του γεφυριού. Ένα γραφικό καφενεδάκι δίπλα στο ποτάμι, που αργότερα σερβίρει και φαγητό, απ ότι καταλάβαμε, μας φιλοξενεί για ένα καφέ και μια καρυδόπιτα με ντόπια υλικά.
Απολαμβάνουμε τη φύση και τον ήχο του νερού, που κυλάει δίπλα μας και χαλαρώνουμε, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Αποφασίζουμε να διασχίσουμε τα Τζουμέρκα και να κατευθυνθούμε προς Λάρισα. Η διαδρομή μέσα από το βουνό είναι μαγευτική. Βλέπουμε ποτάμια, φαράγγια, γεφύρια, το φράγμα του Αχελώου και όλη αυτή τη φύση, που μαγεύει. Περνάμε το ιστορικό Βουργαρέλι, την Ελάτη, την Πύλη Τρικάλων και καταλήγουμε στη Λάρισα. Την πόλη με τις περισσότερες καφετέριες!
Το φράγμα του Αχελώου, που ολοκληρώθηκε το 2001, αλλά δεν λειτούργησε ποτέ!
Η Λάρισα, από το λίγο που την είδαμε, είναι μια όμορφη πόλη, τακτοποιημένη και περιποιημένη, όπως φαίνεται στο βραδινό φως. Έχει μεγάλες πλατείες, πολλά εμπορικά μαγαζιά και αρκετά εστιατόρια για όλα τα γούστα. Εμείς καθόμαστε στο Μπακαλόγατο, ένα μεζεδοπωλείο με διακόσμηση, που παραπέμπει σε παλιές ταινίες, με αδυναμία στο Ζήκο, όπως φαίνεται και από το όνομά του. Πληρώνουμε 32 ευρώ, για δύο άτομα και μένουμε σχεδόν ικανοποιημένοι.
Η εκδρομή μας τελειώνει καθώς παίρνουμε το δρόμο προς την Αθήνα και μας αφήνει με μια γλυκιά νοσταλγία.