Αύγουστος 2022
… συνέχεια…
Τα μεταλλεία, που βρίσκονται στα Λιμενάρια, είναι ένα παλιό εργοστάσιο επεξεργασίας σιδήρου κι ένα από τα σημαντικότερα βιομηχανικά μνημεία της Μεσογείου. Η γη είναι σκεπασμένη με μαύρο μέταλλο δίνοντας στο χώμα ένα εντυπωσιακό καφέ χρώμα. Το έδαφος είναι πλούσιο σε κάδμιο και αργυρούχο μόλυβδο.
Ένα ξενοδοχείο, κουκλάκι ζωγραφιστό!
Η εκμετάλλευση των μεταλλείων ξεκίνησε το 1905 από ξένη εταιρία και συνεχίστηκε κατά περιόδους μέχρι και το 1963, οπότε σταμάτησε οποιαδήποτε δραστηριότητα στην περιοχή. Σήμερα στην περιοχή των μεταλλείων γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες ενώ λειτουργεί υπαίθρια έκθεση έργων τέχνης.
Στον ίδιο λόφο, που βρίσκονται τα μεταλλεία, πάνω από το λιμάνι των Λιμεναρίων δεσπόζει το Παλατάκι. Είναι ένα εντυπωσιακό κτίριο που φαίνεται από όλη την παράκτια περιοχή. Σχεδιάστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Arigoni, χτίστηκε το 1903 και εγκαταλείφθηκε το 1963. Πρόκειται για ένα διώροφο κτίριο με δύο πύργους στις άκρες του. Λειτούργησε ως κατοικία, στέγασε τα γραφεία της γερμανικής εταιρίας Speidel που εκμεταλλευόταν τα Μεταλλεία των Λιμεναρίων και γνώρισε ένδοξες εποχές. Το 1982 το κτίριο χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο μνημείο όμως παρ’ όλες τις αναστηλωτικές εργασίες το κτίριο δεν έχει αποκατασταθεί.
Μπορεί να φτάσει κανείς εκεί με το αυτοκίνητο ή με τα πόδια. Μπροστά στο παλιό εργοστάσιο υπάρχει η ομώνυμη παραλία των μεταλλείων με λευκή άμμο και βότσαλο.
Από κει κατευθυνόμαστε προς τη Γκιόλα, την εντυπωσιακή, φυσική πισίνα της Θάσου. Λέγεται πως ο Δίας έφτιαξε την Γκιόλα για να παίρνει το λουτρό της στα κρυστάλλινα νερά της η Αφροδίτη. Το Δάκρυ της Αφροδίτης (όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι), σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, το έφτιαξε ο Δίας σε σχήμα ματιού για να κοιτάζει την ερωμένη του, είναι μια φυσική δεξαμενή περιτριγυρισμένη από βράχια. Μπορεί πάλι, να δημιουργήθηκε από τα κύματα της θάλασσας που εδώ και εκατομμύρια χρόνια σμίλευσαν τους βράχους δίνοντάς τους τη σημερινή τους μορφή.
Εδώ λοιπόν για φτάσουμε ακολουθήσαμε ένα χωματόδρομο, πολύ ομαλό, για 2 χλμ περίπου, ενώ κάποιοι κατέβαιναν και με τα πόδια. Υπάρχουν πάντως αρκετά πάρκινγκ, δωρεάν, σε όλη την κατάβαση και στο τέλος του δρόμου θα βρείτε πια και μια καφετέρια.
Το μέρος είναι εντυπωσιακό, όπως εντυπωσιακές είναι και οι βουτιές, που κάνουν οι πιο ριψοκίνδυνοι, από το ψηλότερο σημείο του βράχου. Εμείς περιοριστήκαμε στα λίγο πιο χαμηλά, αλλά η αίσθηση είναι υπέροχη, έτσι κι αλλιώς. Αφού απολαύσαμε το μπάνιο και τις βουτιές στη Γκιόλα, αναχωρήσαμε προς το βουνό.
Προορισμός μας το χωριό Θεολόγος, όπου θα βρίσκαμε τους καταρράκτες της Κεφαλόγουρνας και τις πηγές της Αγίας Βασιλικής και θα τρώγαμε το πιο νόστιμο κατσικάκι σούβλας, που είναι και από τα φαγητά που πρέπει κάποιος να φάει στη Θάσο.
Οι καταρράκτες είναι πολύ κοντά στο κέντρο του χωριού, τόσο κοντά που δεν το πιστεύαμε. Περπατήσαμε περίπου 5-8 λεπτά σε ένα μονοπάτι, που από πέτρινο, έγινε χωμάτινο και φτάσαμε στον ψηλό καταρράκτη, χωρίς να βλέπουμε από που μπορούμε να κατέβουμε. Ένα νεαρό ζευγάρι, που ήταν ήδη κάτω, μας καθοδήγησε, μας βοήθησε με τα πράγματά μας και μας έβγαλε και φωτογραφίες, όσο κολυμπούσαμε (αυτό το ανταποδώσαμε, με μεγάλη μας χαρά). Μετά κατεβήκαμε στον καταρράκτη που βρισκόταν σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, κάναμε κι εκεί μια βουτιά και όσο περιμέναμε να στεγνώσουμε, απολαμβάναμε τη γενναιοδωρία της φύσης. Ήταν πραγματικά υπέροχα!
Βουτιές στον καταρράκτη!
Μετά από αυτό, σειρά είχε φυσικά το κατσικάκι. Στο Λαμπίρη, την πιο γνωστή ταβέρνα του χωριού, γευτήκαμε τη σπεσιαλιτέ της περιοχής και γεμιστό σουβλάκι, μαζί με διάφορα άλλα. Όλα ήταν καταπληκτικά και δικαιολογούσαν τη φήμη της περιοχής για το φαγητό.
Το απίθανο κατσικάκι και ο φίλος που φάγαμε παρέα!
Ο καλύτερος τρόπος όμως για να κλείσεις μια ωραία εκδρομή, είναι το καφεδάκι σε μια παραδεισένια τοποθεσία. Στις πηγές της Αγίας Βασιλικής βρήκαμε αυτό το τέλειο καφέ, το Νερόμυλο, μέσα σε μια ονειρεμένη τοποθεσία. Πράσινο παντού, ψηλά δέντρα, που πρόσφεραν ιδανική σκιά, νερά να τρέχουν από παντού και ένα υπέροχα διακοσμημένο καφενεδάκι, που απ ότι διαπιστώσαμε σέρβιρε και φαγητό, αλλά μόνο για μεσημέρι!
Φύγαμε από το χωριό γεμάτοι εικόνες και συναισθήματα και κατηφορίσαμε προς τα παραλιακά, για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μια στάση στη σκάλα Πρίνου για λουκουμάδες και βουρ για ποτό….. στον Ποτό!
Δε βγάλαμε φωτογραφία τους λουκουμάδες (γιατί τους φάγαμε), βγάλαμε όμως από το χωριό!
Ένα παραθαλάσσιο χωριό, που φημίζεται για τη νυχτερινή ζωή και τα πολλά μπαρ. Παλαιότερα ήταν ένας από τους σπουδαιότερους οικισμούς της Θάσου και το λιμάνι που συνέδεε το νησί με την Καβάλα. Στην περιοχή υπήρχαν οι καλύβες των κατοίκων του Θεολόγου που οι περισσότεροι ήταν ψαράδες και κτηνοτρόφοι. Σήμερα είναι ένα κοσμικό μέρος, με έντονη νυχτερινή ζωή που απευθύνεται κυρίως σε νέους, αλλά όχι μόνο. Μπροστά στο χωριό εκτείνεται μια οργανωμένη παραλία, απ όπου μπορεί κάποιος να θαυμάσει ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα! Ήπιαμε κι εμείς το ποτό μας και αποχωρήσαμε!
Έτσι ολοκληρώνεται άλλη μια μέρα στη Θάσο, γεμάτη εμπειρίες και όμορφες αναμνήσεις.
Το επόμενο πρωί, αφού ήταν και η μέρα της αναχώρησης, κάναμε μια βόλτα στην ιστορία. Επισκεφθήκαμε το αρχαιολογικό μουσείο, που είναι πολύ ωραία οργανωμένο και κατευθυνθήκαμε προς το Αρχαίο Θέατρο και την Ακρόπολη.
Έργα από τη Ρωμαϊκή, την Ελληνιστική και τη Βυζαντινή εποχή!
Στο θέατρο, που χρονολογείται από τον 3ο π.Χ, αι. μπορείς να φτάσεις από έναν κακό χωματόδρομο και για το λόγο αυτό, οι περισσότεροι προτιμούν να πάνε με τα πόδια, εμείς όμως δεν είχαμε το χρονικό περιθώριο. Το θέατρο είναι εντυπωσιακό και αρκετά μεγάλο σε μέγεθος. Γύρω του υπάρχει περίφραξη και φαίνεται να γίνονται κάποιες εργασίες, οι οποίες ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια, διακόπηκαν και τώρα απλά τα μηχανήματα και τα υλικά, περιμένουν υπομονετικά να ξαναχρησιμοποιηθούν.
Επιστρέφοντας από κει είδαμε και την ακρόπολη, που χτίστηκε στα Βυζαντινά Χρόνια. Δεν καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι εκεί, πήγαμε όμως αρκετά κοντά. Οι διαδρομές γενικά, ακόμα και στους κακούς χωματόδρομους, ήταν υπέροχες. Η ψηλή βλάστηση κυριαρχούσε και το πράσινο γέμιζε τα μάτια μας.
Μια τελευταία στάση πριν κατευθυνθούμε προς το λιμάνι, ήταν στο χωριό Παναγιά και τις πηγές του. Η φοντάνα ντι Τρέβι της Θάσσου, όπου στο συντριβάνι, από όπου περνάνε τα νερά των πηγών, οι επισκέπτες ρίχνουν νομίσματα και κάνουν ευχές. Εκεί απολαύσαμε το καφεδάκι μας δίπλα στα τρεχούμενα νερά και πήραμε το δρόμο προς το λιμάνι!
Εικόνες από το χωριό Παναγιά!
Φεύγοντας από τη Θάσο εκείνο που έχουμε να σχολιάσουμε, εκτός από την ομορφιά του νησιού, είναι οι απίστευτα φιλικές και αμέριμνες γάτες! Πραγματικά, όλες οι γάτες που συναντήσαμε στο νησί, ήταν τόσο ήρεμες, ατάραχες στην παρουσία μας και χαδιάρες, που δεν έχει ξαναγίνει.
Ήταν δύσκολο να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Επειδή ήταν Κυριακή η κίνηση στο λιμάνι ήταν πάρα πολύ μεγάλη και χάσαμε πολύ χρόνο περιμένοντας τη σειρά μας για το καράβι. Οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μια διανυκτέρευση στη Θεσσαλονίκη και καθώς ήταν η παγκόσμια ημέρα φάρων, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το φάρο στο Μεγάλο Έμβολο του Θερμαϊκού κόλπου (Αγγελοχώρι).
Κατασκευάστηκε το 1864 από την Γαλλική Εταιρεία Φάρων. Το ύψος του πύργου του ειναι 10,5 μέτρα και τό εστιακό του ύψος είναι 32 μέτρα και συνεργάζεται με τον Ραδιοφάρο που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του Θερμαικού στις εκβολές του Αξιού. Εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Μπροστά του, στη βραχώδη ακτή, την περίοδο 1883-1885, Γερμανοί τεχνικοί έχτισαν οχυρά, έπειτα από παραγγελία των Οθωμανών. Τότε λειτουργούσε με καύσιμο το πετρέλαιο. Στην περίοδο της Κατοχής οι Γερμανοί τον μετέτρεψαν σε πολυβολείο, λόγω της στρατηγικής του θέσης. Για το λόγο αυτό βομβαρδίστηκε και σταμάτησε η λειτουργία του.
Από το εσωτερικό του φάρου!
Το 1948 όμως, ο φάρος επισκευάστηκε και επαναλειτούργησε. Αυτή τη φορά είχε για καύσιμο την ασετιλίνη, ενώ πέρασε και στην εποχή του αυτοματισμού. Το 1963 ο φάρος πέρασε στην εποχή του ηλεκτρισμού, όμως η περίοδος λειτουργίας του ήταν σύντομη. Το 1998 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο νεώτερο μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς. Το φως του όμως είχε σβήσει, εδώ και 30 χρόνια. Από το 2010 όμως λειτουργεί και πάλι και είναι ένας από τους 25 διατηρητέους φάρους της χώρας.
Μπροστά από το φάρο, υπάρχουν τα ερείπια των οθωμανικών λουτρών.
Το βράδυ μας το περάσαμε στην Περαία, όπου είχαμε κλείσει ένα mini house, airbnb, ένα χαριτωμένο πολύ μικρό σπιτάκι, που όμως είχε τα πάντα μέσα και κόστισε 32 ευρώ.
Το φοβερό mini house!
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με μια βόλτα στην Περαία, για πρωινό και καφεδάκι, μια βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης για την παραδοσιακή μπουγάτσα και μετά βουρ για την Αθήνα.
Δε γίνεται όμως να επιστρέψουμε χωρίς ένα τελευταίο μπάνιο στη θάλασσα και έτσι μια στάση στο Αχλάδι, κρίθηκε απαραίτητη. Το Αχλάδι είναι ένα μικρό χωριό στη Στυλίδα, με μια όμορφη και ήσυχη παραλία και θέα στην Εύβοια. Το μπάνιο ήταν δροσιστικό και ξεκουραστικό και το φαγητό στον Κάβο (τη μία ταβέρνα της περιοχής) ήταν πεντανόστιμο!
Φτάσαμε στο Αχλάδι με λιακάδα και λίγα σύννεφα, κάναμε το μπάνιο καθώς τα σύννεφα μαζεύονταν, σηκωθήκαμε από την ταβέρνα την ώρα που έπιασε ένα δυνατό μπουρίνι και λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, έπιασε μια φοβερή βροχή με χαλάζι, που έκανε κάποια αυτοκίνητα να σταματήσουν και να περιμένουν, καθώς η ορατότητα ήταν ελάχιστη.
Έτσι επεισοδιακά ολοκληρώθηκε το ταξίδι μας στη Θάσο. Ένα υπέροχο νησί, που ευχαρίστως θα επισκεπτόμασταν ξανά.