Ο ισθμός της Κορίνθου είναι το πέρασμα για οδικά ταξίδια από την Αθήνα, όχι μόνο προς την Πελοπόννησο, αλλά και προς κάποια μέρη της Στερεάς Ελλάδας. Όταν λοιπόν ο Ισθμός, έγινε διώρυγα, ώστε να ενωθεί το Ιόνιο Πέλαγος με το Αιγαίο, φυσικά φτιάχτηκαν γέφυρες, για να διασφαλιστεί το χερσαίο πέρασμα.
Η διώρυγα της Κορίνθου ενώνει τον Κορινθιακό με το Σαρωνικό κόλπο και χρειάστηκε περίπου 2,500 χρόνια για να πραγματοποιηθεί! Έχει μήκος 6,4 χιλιόμετρα, περίπου 25 μέτρα πλάτος και το βάθος του κυμαίνεται περίπου στα 8 μέτρα.
Η ιδέα της διώρυγας υπήρχε από τα αρχαία χρόνια, γιατί θα συντόμευε πολύ τα ταξίδια με πλοία. Πρώτη απόπειρα έγινε από τον τύραννο Περίανδρο, τον 7ο αιώνα π.Χ. Το έργο δεν προχώρησε, λόγω τεχνικών δυσκολιών, αντί αυτού όμως, κατασκεύασε μια απλούστερη και λιγότερο δαπανηρή χερσαία λίθινη ράμπα, που ονομάστηκε Δίολκος, ως οδός διέλευσης. Απομεινάρια της Διόλκου υπάρχουν ακόμη σήμερα δίπλα στη σύγχρονη διώρυγα.
Ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Τιβέριος και ο Νέρων ήταν κάποιοι που επίσης προσπάθησαν, κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αντί αυτού κατασκεύασαν έναν Αρχαιοαιγυπτιακό μηχανισμό, με τον οποίο, τα σκάφη εκυλίοντο κατά μήκος του ισθμού πάνω σε κορμούς δένδρων. Αυτό ήταν φυσικά πολύ δύσκολο και κοπιαστικό για τους ναύτες, αλλά το προτιμούσαν από τον περίπλου, όχι μόνο για πιο σύντομα, αλλά και γιατί κατά μήκος του δρόμου βρίσκονταν οίκοι ανοχής και ήλπιζαν σε τουλάχιστον ένα βράδυ διασκέδασης. Από κει άλλωστε επικράτησε και φράση “το μ…. σέρνει καράβι” (θέ μου σχώρα με).
Τελικά κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1880-1893, κατά τη διακυβέρνηση του πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος με την κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής στόχευε στη δημιουργία ενός σύγχρονου και οικονομικά ανεπτυγμένου κράτους.
Στη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την αποχώρησή τους οι Γερμανοί, ανατίναξαν τη σιδηροδρομική και την οδική γέφυρα, έριξαν βαγόνια τρένου σε ένα σημείο της διώρυγας για να τη φράξουν και πυροδότησαν εκρήξεις στο βυθό του προλιμένα. Το 1947 η Σχολή Μηχανικού του Στρατού ανέλαβε την ανακατασκευή της οδικής γέφυρας.
Όλοι γνωρίζουμε λοιπόν αυτή τη γέφυρα στη διώρυγα της Κορίνθου, που ενώνει τη Στερεά Ελλάδα με την Πελοπόννησο, τόσο την παλιά, που την έχουμε συνδέσει με τις σχολικές εκδρομές της εποχής μας, όπου σταματούσαμε πάντα για καφέ ή σουβλάκι, όσο και τη νέα, που κάναμε κάτι αντίστοιχο με τα παιδιά μας. Αυτό που δε γνωρίζαμε, μέχρι πριν λίγα χρόνια (και φαντάζομαι δεν είμαστε μόνο εμείς), είναι ότι υπάρχουν κι άλλες γέφυρες που ενώνουν τις δυο περιοχές, που μέχρι το 1893 συνδέονταν φυσικά.
Εκτός λοιπόν από τις δύο οδικές και τις δύο σιδηροδρομικές υπάρχουν ακόμα δύο βυθιζόμενες στα δύο άκρα της διώρυγας που συνδέουν την ηπειρωτική πλευρά του ισθμού με εκείνη της Πελοποννήσου.
Η μία βρίσκεται στα Ίσθμια και η άλλη στην Ποσειδωνία. Της Ποσειδωνίας είναι η πιο γνωστή και πιο τουριστική. Το θέαμα της βύθισης είναι εντυπωσιακό. Αφού σταματήσει η κυκλοφορία με μπάρες, αρχίζει σιγά σιγά να βυθίζεται ο δρόμος, μέχρι να χαθεί εντελώς. Το βάθος που βυθίζεται η κάθε γέφυρα είναι περίπου 11 μέτρα, ενώ όταν βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας αντέχει βάρος, μέχρι 3 τόνους. Από πάνω περνάνε τα καράβια που διέρχονται από τη διώρυγα και στη συνέχεια, η γέφυρα επανέρχεται στην αρχική της θέση. Ανεβαίνοντας παρασύρει συνήθως και κάποιο ψάρι, το οποίο καταλήγει στο στόμα κάποιου πουλιού, που καιροφυλακτεί.
Δεν είναι όμως οι μόνες επιπλέον γέφυρες της διώρυγας.
Ταξιδεύοντας κατά μήκος της διώρυγας, από τα Ίσθμια μέχρι την Ποσειδωνία, συναντήσαμε επίσης μια στρατιωτική γέφυρα έκτακτης ανάγκης. Σε ένα χώρο, που λειτουργούσε σαν στρατιωτική οχύρωση, με πολυβολεία και παρατηρητήρια, υπάρχει μια σιδερένια κρεμαστή γέφυρα, που μπορείς να την περάσεις μόνο με τα πόδια.
