Με στόχο την επίσκεψη στα πάτρια εδάφη (Κριάτσι), ξεκινήσαμε για μια διήμερη εκδρομή. Πρώτη στάση οι Δελφοί.
Στους Δελφούς είχαμε ξαναπάει παλιότερα, αλλά τα παιδιά ήταν μικρά, το εισιτήριο ακριβό και ο χρόνος περιορισμένος, οπότε δεν επισκεφτήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο. Αυτή τη φορά όμως, οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές και με σύμμαχο τον καιρό ξεκινήσαμε την επίσκεψή μας. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι εντυπωσιακός και μεγάλος σε έκταση, με ανηφορική τάση.
Αφιερωμένος στο θεό Απόλλωνα, με κεντρικό στοιχείο το ναό, ο οποίος περιστοιχίζεται από κτίσματα-αφιερώματα από πόλεις της Ελλάδας που τα πρόσφεραν σαν δώρο στο θεό.
Το αρχαίο θέατρο, που λειτούργησε το 1927 για παραστάσεις, με πρωτοβουλία του Άγγελου Σικελιανού, στα πλαίσια των Δελφικών Εορτών, που είχε οραματιστεί.
Ο ομφαλός της γης, λουσμένος στο πρωινό φως, επιβλητικός, καλεί τον επισκέπτη να περπατήσει και να υποδυθεί τον ικέτη για έναν ευνοϊκό χρησμό.
Παρόλο που είχα εντολή να μη γράψω τα ίδια που γράφουν και σε άλλες σελίδες για τους Δελφούς, δε μπορώ να μην πω την ιστορία με τους δυο αετούς που άφησε ο Δίας, έναν ανατολικά και έναν δυτικά, με σκοπό να βρει το κέντρο του κόσμου. Οι αετοί συναντήθηκαν πάνω από τους Δελφούς, όπου έριξε μια πέτρα για να το ορίσει, εξ ου και το σύμβολο του μαντείου, που είναι μια ωοειδής πέτρα.
Το μουσείο, είναι εντυπωσιακό, γεμάτο εκθέματα που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο, με σημαντικότερο τον Ηνίοχο, που ήταν χάλκινο άγαλμα μέρος ενός μεγάλου αφιερώματος που περιλάμβανε τέσσερα άλογα, ένα άρμα και ένα ή δύο παιδιά που κρατούσαν τα γκέμια.
Εκτός από τα αρχαιολογικά ευρήματα, στο μουσείο υπάρχει χώρος και για μοντέρνα τέχνη.
Κάτι που νομίζαμε ότι ήταν ένα αστείο σε παλιά ελληνική ταινία, αποδείχτηκε ότι είναι πραγματικότητα. Η Κολοπετινίτσα λοιπόν είναι ένα μικρό και πολύ χαριτωμένο χωριό, λίγο έξω από την Ιτέα προς Γαλαξίδι 5-6 χιλιόμετρα έξω από τον κεντρικό δρόμο, με πέτρινα δρομάκια και μια μεγάλη πλατεία.
Ο ελαιώνας της Άμφισσας, ο μεγαλύτερος της Ελλάδας. Η διαδρομή ήταν υπέροχη και αυτό το κομμάτι ήταν εντυπωσιακό. Ελιές ως εκεί που φτάνει το μάτι, στοιχισμένες σε σειρές, στο ίδιο ύψος και τα φύλλα τους να παίρνουν αυτό το ιδιαίτερο χρώμα κάτω από το φως του ήλιου.
Το Γαλαξίδι είναι πολύ όμορφο, με το γραφικό του λιμανάκι, τα σοκάκια του και τις ψαροταβέρνες, που αξίζει να επισκεφτεί κανείς, όπως και κάναμε.
Η Ερατεινή όμως ήταν η βάση μας, γι αυτό το ταξίδι. Μια πολύ όμορφη, παραλιακή κωμόπολη, ήσυχη, τέλος Οκτωβρίου που πήγαμε εμείς, με πολύ ωραία μαγαζάκια για φαγητό και καφέ και μια παραλία με μαύρο βότσαλο.
Αφού διανυκτερεύσαμε στην Ερατεινή λοιπόν, την άλλη μέρα αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το Κριάτσι. Περάσαμε τη λίμνη του Μόρνου, για την ακρίβεια, κάναμε μια μεγάλη βόλτα γύρω από τη λίμνη, είδαμε το φράγμα, που είναι φτιαγμένο με επιχωμάτωση και αργιλικό πυρήνα. Για τη δημιουργία της τεχνητής λίμνης βυθίστηκε το χωριό Κάλλιο. Ακόμα και σήμερα, όταν η στάθμη του νερού πέφτει, φαίνονται τα απομεινάρια του χωριού.
Η λίμνη δημιουργήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες υδροδότησης της Αθήνας. Είναι εντυπωσιακή καθώς σχηματίζει ένα Χ και οι όχθες της δημιουργούν τα φιορδ της Φωκίδας.
Το τοπίο εκπληκτικό, άλλαζε καθώς ανηφορίζαμε, από τις βελανιδιές στα έλατα. Η εικόνα σου δημιουργούσε την αίσθηση ότι είσαι στην Ελβετία.
Και φτάσαμε στο Κριάτσι. Το χωριό μου, το χωριό του πατέρα μου για την ακρίβεια. Το ψηλότερο σε υψόμετρο στην Στερεά Ελλάδα και το 4ο ψηλότερο στην Ελλάδα. Η πέτρινη πλατεία με τον πλάτανο στο κέντρο, τα σπίτια που σχηματίζουν ένα Ζ, μοναδικό σχέδιο οικισμού στην Ελλάδα και οι άνθρωποι, που μας υποδέχτηκαν τόσο ζεστά, κερνώντας μας τσίπουρο και μεζέ, μας άφησε μια γλυκιά αίσθηση που σίγουρα θέλουμε να την ξανανιώσουμε αφού σίγουρα θα ξαναπάμε.
