Επόμενη στάση: Μιλάνο
Το Μιλάνο είναι μια μητρόπολη που σε εντυπωσιάζει, κυρίως με τον πλούτο της. Μεγαλοπρεπή κτήρια, όπως η Σκάλα, εντυπωσιακά και ακριβά μαγαζιά και ένα εμπορικό κέντρο που σου κόβει την ανάσα.
Η είσοδος μας στην πόλη ήταν επεισοδιακή. Εκτός από τον αυτόματο πωλητή βενζίνης που μας ταλαιπώρησε, γιατί η αρίθμηση ήταν κάπως μπερδεμένη -μας έδωσε όμως αντίστοιχα την ευκαιρία να κάνουμε την καλή μας πράξη, αφού όταν φεύγαμε κάποιος άλλος προσπαθούσε να βγάλει άκρη και τον βοηθήσαμε-, ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα εντυπωσιακό τρακάρισμα, του οποίου τον εκκωφαντικό θόρυβο, τον ακούσαμε από δυο τετράγωνα μακριά που βρισκόμασταν και το είδαμε μετά από λίγο. Το ένα από τα δυο αυτοκίνητα που εμπλέκονταν είχε καταστραφεί, αλλά ευτυχώς οι οδηγοί ήταν και οι δύο καλά.
Μπαίνοντας στην πόλη, βλέπεις κτήρια και πολυκατοικίες, που είναι όμορφα τακτοποιημένα και ταιριαστά μεταξύ τους, φαρδείς δρόμους με μεγάλα πεζοδρόμια, δέντρα και λουλούδια.
Αφού παρκάραμε το αυτοκίνητο, κάπου κοντά στο κέντρο, περπατήσαμε προς τα αξιοθέατα.
Το πιο σημαντικό είναι φυσικά το Ντουόμο, ο καθεδρικός ναός της πόλης και ο μεγαλύτερος της Ιταλίας. Όπως όλοι σχεδόν οι καθεδρικοί της καθολικής εκκλησίας, είναι περίτεχνος και επιβλητικός. Χρειάστηκε άλλωστε 6 αιώνες σχεδόν για να κτιστεί, οπότε το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Μπροστά από τον ναό απλώνεται η εντυπωσιακή ομώνυμη πλατεία, που για να περατωθεί, χρειάστηκε να γκρεμιστεί ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Ο αρχιτέκτονας που τη σχεδίασε, σχεδίασε επίσης μια μνημειώδη στοά που καλύπτεται από γυαλί για να συνδέσει τη νέα πλατεία με την μόλις περατωμένη Piazza della Scala, την πλατεία μπροστά στο πιο διάσημο θέατρο του Μιλάνου, το Teatro alla Scala.
Η στοά αυτή, που έχει τη μορφή σταυρού, είναι μια τετραώροφη διπλή στοά με γυάλινη οροφή και στεγάζει το παλαιότερο εμπορικό κέντρο στον κόσμο. Τα καταστήματα είναι κυρίως μπουτίκ μεγάλων σχεδιαστών, αλλά υπάρχουν και εστιατόρια και μπαρ.
Άλλο ένα μέρος που θες να επισκεφτείς είναι η Via Montenapoleone, όπου συγκεντρώνονται όλα τα καταστήματα σχεδιαστών υψηλής ραπτικής (και όχι μόνο) των οποίων οι βιτρίνες από μόνες τους είναι ένα μοναδικό αξιοθέατο.
Η Όπερα Λα Σκάλα ή αλλιώς η Σκάλα του Μιλάνο, είναι ένα από τα πιο γνωστά θέατρα όπερας του κόσμου. Διαθέτει μια εντυπωσιακή τεράστια πίστα, 2030 θέσεις θεατών και μια από της καλύτερες ακουστικές στο κόσμο. Το κτήριο σε μαγνητίζει με τη μεγαλοπρέπειά του. Δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο και την ευκαιρία, να παρακολουθήσουμε κάποια παράσταση. Την άλλη φορά…
Το Μιλάνο είναι μια πολύβουη πόλη, γεμάτη κόσμο και επειδή αποτελεί βιομηχανικό κέντρο, αλλά και πρωτεύουσα της μόδας, οι ρυθμοί είναι λίγο πιο γρήγοροι. Η κίνηση στους δρόμους ήταν λίγο μεγαλύτερη από άλλες πόλεις, αλλά χωρίς να δημιουργείται πρόβλημα (τουλάχιστον, την ώρα που βρεθήκαμε εμείς εκεί). Μου άρεσαν πολύ τα τραμ, που ήταν χρωματιστά.
Στην άκρη της πόλης, οπού πήγαμε περπατώντας, βρίσκεται το Castello Sforzesco (ή το κάστρο Sforza), ένα τεράστιο κτίσμα από κόκκινο τούβλο, μνημείο των δραματικών γεγονότων που έχει βιώσει η πόλη τους τελευταίους αιώνες. Μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου γύρω και μέσα στο κάστρο, όπου υπάρχουν μουσεία και πολιτιστικά ιδρύματα.
Σε μια μικρή συνοικία, σε έναν ήσυχο δρόμο, βρίσκεται η εκκλησία της Santa Maria delle Grazie. Εκεί μπορείς να θαυμάσεις ένα από τα πιο διάσημα έργα τέχνης του κόσμου, τον Μυστικό Δείπνο του Leonardo da Vinci. Νομίζω πως οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το συναίσθημα που νοιώθεις όταν το βλέπεις, είναι κατάνυξη και δέος.
Πέρα όμως από τα αξιοθέατα και τα μνημεία, το Μιλάνο έχει και κανάλια, στην περιοχή Navigli (Ναβίλιι, σαν την Αμαλίια). Είναι τα παλαιότερα τεχνικά κανάλια της Ευρώπης και κατασκευάστηκαν ώστε το Μιλάνο να εχει σύνδεση με την λίμνη Maggiore, την λίμνη Como και την πόλη Pavia. Πρόκειται για μεγάλες πλωτές οδούς οπού χρησίμευαν για τη μεταφορά προϊόντων και άρδευση των αγρών. Στο πιο γνωστό απ αυτά υπάρχουν εστιατόρια, μπαρ, προσουτερίες (κάτι σαν τα δικά μας μεζεδοπωλεία) αλλά και μαγαζιά όπου μπορείς να ψωνίσεις αναμνηστικά και παραδοσιακά αντικείμενα, όπως και γκαλερί. Η προσουτερία που πήγαμε εμείς ήταν σε έναν εσωτερικό κήπο και ήταν πολύ συμπαθητική. Γενικά η αρχιτεκτονική της περιοχής είναι τέτοια, όπου τα οικήματα έχουν μια κλειστή πρόσοψη και μπαίνοντας από την πόρτα, στο βάθος είναι ο κήπος ή η αυλή.
Η βόλτα εκεί ήταν χαλαρωτική και ευχάριστη. Μπήκαμε σε αυλές που είχαν εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής και απολαύσαμε το ποτό μας με θέα στο κανάλι
Τελευταία στάση: Κρεμόνα
Πριν μερικά χρόνια, σε ένα science festival, που είχαμε πάει με τα παιδιά, γνωρίσαμε ένα νεαρό, ο οποίος έφτιαχνε σε 3d εκτυπωτή, βιολιά που προσομοίαζαν τον ήχο του Στραντιβάριους. Αφού συζητήσαμε αρκετά μαζί του, λόγω διπλού ενδιαφέροντος, τόσο για τους 3d εκτυπωτές, όσο και για τα βιολιά (έπαιζε ο Κώστας, όταν ήταν μικρός), μας ανέφερε ότι σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας, την Κρεμόνα, υπάρχει μουσείο βιολιού, όπου μπορείς να ακούσεις μάλιστα τον θρυλικό ήχο του διάσημου οργάνου. Και μας προέτρεψε, αν κάποτε επισκεφτούμε τη βόρεια Ιταλία, να επιδιώξουμε να το δούμε.
Η τελευταία στάση του ταξιδιού μας, λοιπόν, δε θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτή τη μικρή κωμόπολη της Ιταλίας, που είναι όμως τόσο σημαντική. Εδώ χτυπά η καρδιά της ευρωπαϊκής οργανοποιΐας. Εδώ γεννήθηκε ο Αντόνι Στραντιβάρι και εδώ δημιούργησε το γνωστό βιολί του, (περίπου 1.000 βιολιά, βιόλες και βιολοντσέλα, που έχουν μείνει στην ιστορία και σήμερα αγοράζονται, όποτε βγαίνουν σε δημοπρασία, για τεράστια χρηματικά ποσά).
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 δημιουργήθηκε σχολή οργανοποιΐας, όπου μέχρι σήμερα οι σπουδαστές, εκτός από το να μαθαίνουν τα μυστικά της κατασκευής και της επισκευής των κλασικών εγχόρδων με δοξάρι, συμπληρώνουν την εκπαίδευσή τους σε καταξιωμένα εργαστήρια και αρκετοί μάλιστα αποφασίζουν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στην πόλη που το κλίμα και το «άρωμα» του βιολιού βρίσκεται παντού, από τα ζαχαροπλαστεία μέχρι τα σοκάκια.
Μάλιστα στο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου “η ουρά του αλόγου”, που τραγουδάει ο Γιάννης Χαρούλης, γίνεται αναφορά στην Κρεμόνα και την μουσική εκπαίδευση σχετικά με τα βιολιά. “Περνούσε κι ένας μάστορας που ‘μαθε στην Κρεμόνα να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια”.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται και το μουσείο βιολιού, όπου φυλάσσεται ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα βιολί Στραντιβάριους και μπορείς ν΄ ακούσεις τον αυθεντικό του ήχο, σε ένα ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο.
Μάλιστα, αυτή την περίοδο, όλοι οι κάτοικοι κάνουν απόλυτη ησυχία, για να μπορέσει να γίνει ηχογράφηση της μουσικής που παράγει το διάσημο βιολί. Κάθε εξωτερικός ήχος μπορεί να επηρεάσει την ηχογράφηση, γι αυτό έχουν κλείσει και τους δρόμους γύρω από το κτήριο όπου γίνεται.
Η πόλη της Κρεμόνας, είναι πολύ χαριτωμένη, καθαρή και φροντισμένη. Έχει σοκάκια πλακόστρωτα, πλατείες, τον πύργο του ρολογιού, (πολλά) μαγαζιά για έγχορδα, καφέ και εστιατόρια. Εδώ είδαμε τρόμπα ποδηλάτου, τοποθετημένη από το δήμο, για την εξυπηρέτηση των κατοίκων.
Εντύπωση επίσης μας έκανε το ξενοδοχείο που μείναμε, το οποίο είχε παντού ζωγραφισμένες νότες (η πόλη του βιολιού είπαμε). Ήταν πολύ χαριτωμένο.
Μετά από αυτή τη μουσική εμπειρία, πήραμε το δρόμο της επιστροφής…