Επόμενη στάση: Βενετία
Όταν επισκέπτεσαι τη Βόρεια Ιταλία, δε γίνεται να μην πας στη Βενετία. Μια πόλη σύμβολο, της Ιταλίας και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Φτάσαμε εκεί, διασχίζοντας τη γέφυρα της Ελευθερίας, τη μοναδική γέφυρα, μήκους 3,8 χλμ, που ενώνει την πόλη με την ενδοχώρα.
Η Βενετία είναι ένας τόπος που δεν μπορείς να τον συγκρίνεις με κανέναν άλλο, είναι μια κατηγορία από μόνος του. Χτισμένη σε ένα σύμπλεγμα 118 μικρών νησιών, που ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες, ξεκινά να σε εντυπωσιάζει με το που αρχίζεις να διασχίζεις τη γέφυρα που σε οδηγεί στην είσοδο της πόλης. Αν και η πρώτη εντύπωση, με τα πολυώροφα πάρκινγκ, σε “τρομάζει”, η πόλη σε αποζημιώνει, με τον καλύτερο τρόπο. Εκεί, λοιπόν, αφήνεις το αυτοκίνητο και περνώντας τη γέφυρα, βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο.
Τα κανάλια και τα στενά περάσματα ανάμεσα στα κτήρια, που νομίζεις ότι συγκλίνουν όσο προχωράς και δε θα καταφέρεις να βγεις, οι γόνδολες και τα γεφυράκια σου δημιουργούν μια ρομαντική και παράλληλα μια συναρπαστική διάθεση. Μας συνεπήρε αυτή η αρχιτεκτονική και διαλέγαμε τα στενά περάσματα και τις μικρές γέφυρες για να περιπλανηθούμε στην πόλη.
Το πιο σημαντικό αξιοθέατο (σε μια πόλη που είναι από μόνη της αξιοθέατο) είναι φυσικά ο καθεδρικός ναός του Αγίου Μάρκου και η τεράστια πλατεία που απλώνεται μπροστά του. Επιβλητικό δείγμα βυζαντινής αρχιτεκτονικής με γοτθικές αλλαγές εντυπωσιάζει με τον όγκο του, τον περίτεχνο διάκοσμο του και τις οθόνες, που έχουν τοποθετήσει οι χορηγοί, για την αναστήλωσή του, στο πλάι και προβάλλουν διαφημίσεις τους.
Η πλατεία φιλοξενεί ένα από τα πιο διάσημα (και ακριβά) καφέ της Ευρώπης, το καφέ Florian, το οποίο έχει εξέδρα με ορχήστρα που παίζει κλασική μουσική, για τους πελάτες του και τους περαστικούς, καθώς και τον πύργο του ρολογιού, που αρχικά σχεδιάστηκε, για να δείχνει στους ναυτικούς τις παλίρροιες και τους µήνες, που ήταν ευνοϊκοί για να σαλπάρουν.
Το παλάτι των Δόγηδων, είναι άλλο ένα κτήριο γοτθικής αρχιτεκτονικής που σου κόβει την ανάσα. Ήταν η κατοικία των ηγετών της Βενετίας ή Δόγηδων και το 1923 μετατράπηκε σε μουσείο το οποίο φιλοξενεί πλήθος εκθέσεων. Από εκεί μπορείς να διασχίσεις τη Γέφυρα των Στεναγμών, τη μόνη σκεπαστή γέφυρα της Βενετίας, που συνδέει το παλάτι με τη φυλακή και στην οποία περπατούσαν όσοι επρόκειτο να πάνε στη φυλακή, παίρνοντας εκεί την τελευταία τους ανάσα καθαρού αέρα. Η αποκάλυψη αυτής της ιστορίας, για το πως πήρε το όνομά της η συγκεκριμένη γέφυρα, είναι ένα πλήγμα για τις ρομαντικές ψυχές, που πίστευαν, ότι οι στεναγμοί αφορούσαν κάποιον μεγάλο έρωτα.
Στη Βενετία είχαμε την ευκαιρία (τη διάθεση μάλλον) να δοκιμάσουμε το aperol spritz, ένα ποτό-αναψυκτικό, κάτι σαν λικέρ με σόδα, που είναι πολύ διαδεδομένο στους Ιταλούς, τώρα πια και στην Ελλλάδα. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιαστήκαμε. Και φυσικά παρακολουθήσαμε νιόπαντρα ζευγάρια να φωτογραφίζονται στα κανάλια για το γαμήλιο άλμπουμ.
Οι εντυπωσιακές γέφυρες, με τα καταστήματα, δίνουν ένα αέρα κοσμοπολίτικο και η πλωτή συγκοινωνία σε εντυπωσιάζει. Εκτός όμως από τα ατελιέ των μεγάλων σχεδιαστών και τις γνωστές αλυσίδες καταστημάτων, η πόλη έχει αρκετά μουσεία και γκαλερί σύγχρονης τέχνης, αλλά και ένα υπέροχο πάρκο, αμέσως μόλις περάσεις τη μεγάλη γέφυρα. Αν και γενικά είναι μια ακριβή πόλη, φάγαμε αρκετά καλά πληρώνοντας λίγο περισσότερα απ ότι στις άλλες πόλεις.
Φυσικά κάναμε τη βόλτα μας στην μεγαλύτερη και παλαιότερη γέφυρα της πόλης, αυτήν του Ριάλτο, μία από τις τρεις, που ενώνουν τις όχθες του Μεγάλου Καναλιού (όχι αυτό της τηλεόρασης!) και βρίσκεται στο στενότερο σημείο του. Παλαιότερα ήταν ξύλινη αλλά κατέρρευσε από το βάρος των πεζών και έπειτα χτίστηκε πέτρινη.
Αποφύγαμε τη βόλτα με τη γόνδολα, παρόλο που είναι το σύμβολο του ρομαντισμού, γιατί το κόστος για τη μισή ώρα ήταν 80 ευρώ. Υπάρχουν όμως πλωτές συγκοινωνίες, με τις οποίες μπορεί κάποιος να απολαύσει τη βόλτα του στο κανάλι, με 6,5 ευρώ και ισχύει για μία ώρα περίπου.
Παρακολουθήσαμε (μάλλον) καταδίωξη του αστυνομικού σκάφους, με τη σειρήνα στο μεγάλο κανάλι και αφίξεις επισκεπτών με σκάφη, σε ξενοδοχεία, που είχαν είσοδο μόνο από το νερό.
Είδαμε μαγαζιά όπου τεχνίτες, επεξεργάζονταν το γυαλί, φτιάχνοντας υπέροχα διακοσμητικά με κρύσταλλο Μουράνο (ένα από τα 118 νησάκια), μια εντυπωσιακή τεχνική, γνωστή σε όλο τον κόσμο.
Τέλος, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να φωτογραφίσουμε, το γιγάντιο γλυπτό που φιλοτέχνησε ο Lorenzo Quinn για την Μπιενάλε της Βενετίας. Το έργο του απορρίφθηκε από την επιτροπή και δεν συμμετείχε ποτέ στην έκθεση, τοποθετήθηκε όμως στο κανάλι, με στόχο να λειτουργήσει ως έκκληση προς την παγκόσμια κοινότητα -επιστήμονες, πολιτικούς αλλά και πολίτες- να αναλάβουν δράση απέναντι στην κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της στην κοινωνία και το περιβάλλον.
Αφήσαμε τη Βενετία γεμάτοι υπέροχες αναμνήσεις και την ελπίδα να ξαναπάμε, όχι γιατί είναι ο απόλυτος ρομαντικός προορισμός, αλλά γιατί μας γέμισε εικόνες και συναισθήματα.
Επόμενη στάση: Κόμο
Πρόσεξες ποτέ τις λίμνες; Δεν είναι σαν τις θάλασσες. Οι θάλασσες μιλούν… Τραγουδούν… Οι λίμνες ονειρεύονται…
“Αλκυόνη Παπαδάκη”
Η λίμνη Κόμο ήταν ένας προορισμός μπόνους. Δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά ήταν στο δρόμο μας (περίπου) και αποφασίσαμε να τον συμπεριλάβουμε στο ταξίδι μας.
Η λίμνη δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων, είναι η τρίτη μεγαλύτερη της Ιταλίας και βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Ελβετία, θεωρείται δε μια από τις ομορφότερες της Ευρώπης. Έχει τη φήμη πολυτελούς προορισμού, λόγω των διασημοτήτων που ζουν γύρω της, από τη ρωμαϊκή εποχή των βασιλέων και των μαρκησίων.
Η ομώνυμη πόλη, γενέτειρα του εφευρέτη της μπαταρίας Αλεσάντρο Βόλτα, είναι γεμάτη με επαύλεις, πλατείες, μαγαζιά και παραλιακούς δρόμους που σε προσκαλούν να τους περπατήσεις. Υπέροχα πάρκα, καταπράσινα με φινετσάτες λεπτομέρειες που τα κάνουν ξεχωριστά και παγκάκια για να καθίσεις και αν απολαύσεις τη θέα της λίμνης.
Τα νερά της είναι διάφανα και καθαρά και το μέγεθός της σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι είσαι μάλλον στη θάλασσα.
Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Μπελάτζιο, μία από τις κωμοπόλεις που βρίσκονται γύρω από τη λίμνη. Πανέμορφη και γραφική προκαλεί το θαυμασμό και το ενδιαφέρον του επισκέπτη. Τα σπίτια είναι το ένα πιο όμορφο από το άλλο και τα μπαλκόνια και οι κήποι τους, γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια.
Κατηφορίζοντας ένα λόφο, αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στην είσοδο της πόλης, περάσαμε από ένα πάρκο, όπου μπορείς να ξεκουραστείς σε παγκάκια και να αναπνεύσεις τον καθαρό αέρα, καθώς απολαμβάνεις τη θέα της λίμνης από ψηλά. Η διαδρομή μέσα στα δέντρα και τα φυτά ήταν πολύ ευχάριστη, καθώς η ζέστη του μεσημεριού, γινόταν όλο και πιο έντονη.
Η βόλτα στην “παραλία” είναι σαγηνευτική. Ένα μεγάλο πεζοδρόμιο βοηθάει στο να απολαύσεις τον περίπατό σου και τα γλυπτά που βρίσκονται κατά μήκος του δρόμου, ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο το τοπίο. Νιώθεις σα να βρίσκεσαι σε έναν όρμο και σου δημιουργείται η διάθεση να βουτήξεις. Δεν το κάναμε, αν και φεύγοντας, σε ένα πιο απόμερο σημείο, βάλαμε τα πόδια μας στο νερό. Η βόλτα όμως για να είναι ολοκληρωμένη, έπρεπε να συνοδευτεί από ένα παγωτό. Φεύγοντας περπατήσαμε λίγο στους δρόμους της πόλης και εντυπωσιαστήκαμε από τους κήπους, τους φορτωμένους από λουλούδια και φυτά και τα φαρδιά πεζοδρόμια.
Μετά λοιπόν την εκδρομή μπόνους στη λίμνη, συνεχίσαμε για Μιλάνο.
Συνεχίζεται…