Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με μια επίσκεψη στον Ταξιάρχη, για να τον δούμε και μέρα και στη συνέχεια καφέ και μπουγάτσα στην Ιστιαία. Είδαμε ένα πολύ μικρό κομμάτι της πόλης, την πλατεία και ένα παλιό μπακάλικο και πήραμε το δρόμο για τις Γούβες, όπου βρίσκεται το σπίτι-πύργος του Δροσίνη.
Ένας πύργος που χτίστηκε περίπου το 1800 από τον Ιμπραήμ Αγά και μετά πέρασε στην ιδιοκτησία του Δροσίνη. Βρίσκεται σε ύψωμα, με ωραία θέα και μετά το θάνατο του ποιητή, η κυριότητα του πέρασε στο δήμο και πια λειτουργεί ως λαογραφικό μουσείο.
Μετά την πολιτιστική επίσκεψη, ξεκινήσαμε για τα Ελληνικά, μια πανέμορφη παραλία με άμμο, που ακριβώς απέναντί της έχει ένα βράχο, πάνω στον οποίο βρίσκεται το ξωκλήσι του Αγ. Νικολάου. Μπορείς να πας κολυμπώντας, περπατώντας στην πραγματικότητα, γιατί το κομμάτι που χρειάζεται να κολυμπήσεις, είναι πολύ μικρό κι αυτό γιατί έχει αχινούς και λίγα βράχια. Φυσικά πήγαμε μέχρι εκεί και το ευχαριστηθήκαμε.
Το τοπίο είναι φανταστικό είτε το βλέπεις από την παραλία, είτε από το βράχο. Καθώς για να φτάσεις στη θάλασσα, κατηφορίζεις αρκετά στο δρόμο, η παραλία σχηματίζεται κάτω από βράχους, που προσφέρουν φυσική σκιά. Το μέρος είναι πολύ όμορφο και σου δημιουργεί μια αίσθηση χαλάρωσης και ηρεμίας.
Επιστρέφοντας κάναμε μια στάση στα Κανατάδικα, μια πολύ όμορφη παραλία και με ένα ανακαινισμένο εργοστάσιο παραγωγής κανατιών (εξ ου και το όνομα της παραλίας), που πια λειτουργεί ως ξενώνας. Λατρεύω τα παλιά κτήρια που τα ανακαινίζουν, διατηρώντας το χρώμα και το ύφος τους, τους αλλάζουν τη χρήση και τους δίνουν νέα πνοή, αντί να τα αφήνουν να ρημάζουν χωρίς σκοπό.
Η μέρα όμως είχε συνέχεια. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι και ξεκουραστήκαμε, βγήκαμε για ποτά. Φάγαμε το παγωτάκι μας, κάναμε πρώτα τη βόλτα μας στην προβλήτα, είδαμε τις άγκυρες και αρκετό κόσμο και καθίσαμε δίπλα στη θάλασσα για να πιούμε τις ποτάρες μας. Όλα ήταν τέλεια και το καλύτερο ήταν ότι μπορούσαμε να καθίσουμε όσο θέλαμε, γιατί στην Εύβοια δεν είχε όριο λειτουργίας καταστημάτων μέχρι τις 12μμ, λόγω κορωνοϊού (χα).
Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα της επιστροφής. Ποτέ όμως η επιστροφή δεν είναι τόσο απλή για μας. Είχαμε σκοπό να εκμεταλλευτούμε την ημέρα με κάθε τρόπο. Ήπιαμε τον καφέ μας στους Ωρεούς, γιατί το πρωί είναι υπέροχα στην παραλία και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε από άλλο δρόμο.
Το βασικό μας (μου) ενδιαφέρον ήταν που θα κάνουμε μπάνιο και ακολουθήσαμε τη συμβουλή της φίλης μας και κατευθυνθήκαμε προς τη Χρυσή Ακτή, δίπλα στο Mediterane. Το γνωστό ξενοδοχείο καταλαμβάνει μια τεράστια έκταση και την καλύτερη παραλία, αφήνοντας ένα σχετικά μικρό κομμάτι, αλλά εξίσου όμορφο, σε κοινή χρήση.
Διασχίζοντας ένα δασάκι, όπου μπορείς να παρκάρεις κιόλας, φτάνεις στην αμμουδιά και απολαμβάνεις το μπάνιο σου. Έχει και καφετέρια με ομπρέλες και ξαπλώστρες, αλλά έχει αρκετά δέντρα που φτάνουν μέχρι την παραλία και μπορείς να καθίσεις στη σκιά τους.
Το νερό ήταν υπέροχο και το περιβάλλον φανταστικό. Θάλασσα και τα δέντρα να φτάνουν μέχρι το νερό. Ο καλύτερος συνδυασμός. Μετά το μπάνιο κατηφορίσαμε προς Ροβιές, ένα πολύ όμορφο μέρος, στο οποίο δε σταθήκαμε, γιατί έχουμε ξαναπάει και έτσι σκεφτήκαμε να σταματήσουμε στη Λίμνη.
Η Λίμνη είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό, πολύ όμορφο, αρκετά τουριστικό, αλλά χωρίς να χάνει το χαρακτήρα του, με ωραία παραλία με ψιλό χαλικάκι και μαγαζάκια για φαγητό και καφέ. Εκεί καθίσαμε για φαγητό σε ένα πολύ συμπαθητικό μαγαζί με ωραία θαλασσινά και καλές τιμές. Μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα και πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Και η συνέχεια του ταξιδιού ήταν υπέροχη. Η μπουγάτσα γλυκιά τα ποτά θαυμάσια το φαγητό νόστιμο οι παραλίες τέλειες τα χωριά γραφικά κι εμένα ρε παιδιά γιατί δε με παίρνετε μαζί σας; Τι φίλοι είμαστε; Περιμένω γρήγορα και τα επόμενα ταξίδια.
Να σε πάρουμε, γιατί να μη σε πάρουμε; Η καλή παρέα κάνει όλα τα μέρη πιο όμορφα!