Η Εύβοια είναι ένα “νησί”, πολύ κοντά στην Αθήνα και πολύ εύκολα προσβάσιμο, οπότε έχουμε κάνει πολλές μονοήμερες εκδρομές εκεί. Αυτή τη φορά, είπαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα και πήγαμε για τριήμερο. Η αλήθεια είναι ότι μας κάλεσαν δύο πολύ καλοί φίλοι και κουμπάροι και έτσι ξεκινήσαμε μια Παρασκευή καλοκαιριού για τους Ωρεούς, όπου μας περίμεναν.
Η Χαλκίδα είναι η πρώτη επαφή με την Εύβοια. Πολύ γνώριμο μέρος, καθώς περνάς από εκεί, όποιος κι αν είναι ο τελικός σου προορισμός στο νησί. Εκτός όμως από πέρασμα, είναι μια πολύ όμορφη παραθαλάσσια πόλη και εκδρομικός προορισμός από μόνη της. Δεν σταθήκαμε, γιατί την έχουμε επισκεφθεί αρκετές φορές και είχαμε αρκετό δρόμο μπροστά μας.
Η διαδρομή προς το Βορρά είναι μαγευτική. Μέσα στο πράσινο, διασχίζεις πευκοδάση και εκτάσεις με διάφορα δέντρα και ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου, είναι παράλληλο με το ποτάμι. Ακούς τα πουλιά και τον ήχο του νερού και βλέπεις τα πλατάνια να καλύπτουν την κοίτη και κάποιες γραφικές ξύλινες γέφυρες, απ όπου μπορείς να περάσεις στην απέναντι όχθη.
Απερίσπαστοι από τον τελικό στόχο, δεν σταθήκαμε ούτε για νερό από την πηγή. Περάσαμε το χωριό Προκόπη, γνωστό για την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου, δημοφιλής θρησκευτικός προορισμός, αλλά εξίσου γνωστός και για τις ταβέρνες του και συνεχίσαμε προς την Αιδηψό. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση στη γνωστή λουτρόπολη, δεδομένου ότι ο ένας από τους δυο μας είχε πάρα πολλά χρόνια να πάει και ο άλλος δεν είχε πάει ποτέ.
Αφού περάσαμε και το εθνικό πάρκο του Δρυμώνα, με τον καταρράκτη και τη λίμνη, όπου μπορείς να κάνεις μπάνιο, πάλι χωρίς να σταματήσουμε, φτάσαμε στον πρώτη στάση της εκδρομής.
Η Αιδηψός είναι μια από τις πιο γνωστές και “πολυτελείς” λουτροπόλεις της Ελλάδας. Πολύ καλοφτιαγμένη, κάνει από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρο το σκοπό που δημιουργήθηκε. Μπαίνοντας συναντάς τα απομεινάρια του παρελθόντος. Τα κτήρια των παλιών ξενώνων και των θεραπευτηρίων, που έχουν εγκαταλειφθεί δίνουν μια μυστηριακή πνοή στην είσοδο της πόλης. Αν ήταν χειμώνας, θα θύμιζε εικόνα από ταινία του Τιμ Μπάρτον. Για τη ζεστή καλοκαιρινή μέρα που πήγαμε εμείς, απλώς προκαλούσε μια φευγαλέα θλίψη και μια περιέργεια, για τις ιστορίες που εξελίχθηκαν εδώ.
Η υπόλοιπη περιοχή είναι αρκετά σύγχρονη με πολυκατοικίες τύπου τουριστικές, ωραία ρυμοτομία με κάθετους και οριζόντιους δρόμους και μία όμορφη παραλιακή με μαγαζιά για φαγητό και καφέ. Κάναμε μια μικρή βόλτα και πήγαμε στην παραλία όπου βρίσκονται οι ιαματικές πηγές. Η εικόνα ήταν εντυπωσιακή. Από ένα βράχο πήγαζε νερό καυτό, όπως διαπιστώσαμε αργότερα, το οποίο γέμιζε λακούβες, όπου μπορούσες να καθίσεις μέσα σαν σε τζακούζι, και να απολαύσεις το ιαματικό νερό. Όταν δοκιμάσαμε να μπούμε σε μια απ΄αυτές τις λακούβες, πραγματικά θαυμάσαμε όσους βλέπαμε πριν να κάθονται εκεί μέσα, με όλη τους την άνεση, γιατί το νερό ήταν πραγματικά, ανυπόφορα καυτό.
Αφού λοιπόν κάναμε την προσπάθειά μας, αποφασίσαμε να μπούμε στη θάλασσα και να κάτσουμε λίγο στο σημείο που έπεφτε το καυτό νερό, οπότε και ήταν πιο ευχάριστο. Απολαύσαμε το φυσικό σπα και μετά κολυμπήσαμε λίγο, αλλά το συγκεκριμένο σημείο ήταν ρηχό, με πολλές και κοφτερές πέτρες, οπότε μετακινηθήκαμε στο άλλο άκρο της παραλίας, για να διαπιστώσουμε ότι κι εκεί υπήρχε το ίδιο τοπίο (με αχινούς επιπλέον). Επειδή είμαστε όμως και άνθρωποι που δεν απογοητεύονται και δεν τα παρατάνε, κάναμε τη βουτιά μας, σκαρφαλώσαμε στο βράχο για να δούμε την παραλία που υπήρχε από την άλλη μεριά και μετά αποχωρήσαμε.
Φάγαμε πολύ ωραία, σε ένα μαγαζί της παραλίας και συνεχίσαμε για τους Ωρεούς.
Οι Ωρεοί είναι, όπως παραπέμπει ακουστικά το όνομά τους, ωραίοι. Μια όμορφη παραλιακή κωμόπολη, ήσυχη και οικογενειακή. Προσφέρεται για ήρεμες διακοπές και χαλάρωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και μαγαζιά για διασκέδαση. Αφού ήπιαμε ένα χαλαρωτικό καφέ δίπλα στη θάλασσα πήγαμε για μπάνιο. Πήγαμε λίγο πιο πέρα από την παραλία των Ωραιών, όπου είχε άπλα και άμμο. Η θάλασσα ήταν διάφανη και το νερό τέλειο. Στην επιστροφή κάναμε μια βόλτα από τον Πύργο, που έχει μια τεράστια παραλία, οργανωμένη σε κάποια σημεία, μαγαζιά για φαγητό και ποτό και αρκετό κόσμο.
Στην κεντρική πλατεία της πόλης εκτίθεται μέσα σε γυάλινο κουβούκλιο και ο ταύρος των Ωρεών, ένα ογκώδες γλυπτό, που βρέθηκε το 1965, θαμμένο στην παραλία της περιοχής. Είναι κατασκευασμένο από θασιακό μάρμαρο και ξεπερνά τους έξι τόνους και τα τρία μέτρα. Δεν σώζονται μόνο τα κάτω άκρα και τα κέρατα, τα οποία εικάζεται ότι ήταν κατασκευασμένα από κάποιο πολύτιμο μέταλλο και γι αυτό αφαιρέθηκαν. Εμείς τον πετύχαμε καλυμμένο, λόγω έργων που γίνονταν στην πλατεία. Επίσης στην ίδια πλατεία, βρίσκεται και μια σαρκοφάγος που λέγεται ότι άνηκε στον επίσκοπο Ωρεού Ιωάννη.
———————-
Το βράδυ πήγαμε για φαγητό σε ένα κοντινό χωριό, που λέγεται Βαρβάρα και είναι πιο ψηλά και λίγο πιο μακριά από τη θάλασσα. Το χωριό είναι μικρό, έχει όμως μια μεγάλη πλατεία με ηρώο, όπου συναντιούνται τα παιδιά και μια πολύ ωραία ταβέρνα, με μεγάλη αυλή, υπέροχο φαγητό και πολύ καλές τιμές.
Μετά από το πλούσιο γεύμα πήγαμε για ποτό στον Ταξιάρχη, τον τόπο καταγωγής της φίλης μας. Κάναμε μια μικρή βολτίτσα στο χωριό και καθίσαμε στην πλατεία, στο μαγαζί του γιου της. Ένα πολύ ωραίο μαγαζί, με τραπεζάκια στην πλατεία και πολύ ευγενικούς ανθρώπους.
Ο Ταξιάρχης ξεχωρίζει για τον πολεοδομικό του σχεδιασμό και την μεγάλη παραγωγή ξερών σύκων. Έχει την καλύτερη θέα στη Βόρεια Εύβοια, αφού από δω φαίνονται οι Ωρεοί, ο Πύργος, ο Παγασητικός κόλπος και το νοτιοανατολικό Πήλειο καθώς και ένα μεγάλο μέρος του κάμπου της Ιστιαίας.
Συνεχίζεται…