Μια πόλη φιλική προς τον άνθρωπο. Αυτό ένιωσα τις πέντε μέρες που περάσαμε εκεί. Ήταν πραγματικά ένα μέρος για να ζεις. Δεν ήταν μόνο οι φαρδείς δρόμοι, τα πεζοδρόμια, οι νησίδες, η συγκοινωνίες, ο πολιτισμός και ο πλούτος που απέπνεε, ήταν και οι μικρές λεπτομέρειες που σε έκαναν να νιώθεις σημαντικός. Όπως π.χ τα φανάρια, που άναβαν ταυτόχρονα και στις δυο κατευθύνσεις για τους πεζούς. Οι δε γωνίες των οικοδομικών τετραγώνων, είναι κομμένες διαγώνια ώστε να υπάρχει ορατότητα για τους οδηγούς, στις διασταυρώσεις!
Πρωτεύουσα της Αυτοδιοικούμενης Περιφέρειας της Καταλωνίας, μάλλον δε θέλει να έχει πολλές σχέσεις με τη μαμά Ισπανία. Έχει δική της γλώσσα, που πολύ λίγο μοιάζει με τα ισπανικά και όλες οι επιγραφές και οι πληροφορίες για τους τουρίστες είναι γραμμένες, ή ανακοινώνονται, πρώτα στα καταλανικά, μετά στα ισπανικά και τέλος στα αγγλικά.
Μια πόλη γκαλερί, με κτήρια έργα τέχνης, όπως το κάζα Μπατλό και το κάζα Μιλά, έργα του διάσημου αρχιτέκτονα Γκαουντί όπως και το πάρκο Γκουέλ. Ακόμα και στο πεζοδρόμιο της Ράμπλα είχε έργα του Μιρό ζωγραφισμένα στις πλάκες!
Η Σαγράδα Φαμίλια (Αγία Οικογένεια), ο ναός κόσμημα που χτίζεται από το 1882 με αρχιτέκτονα τον Francisco de Paula del Villar, ο οποίος, ένα χρόνο αργότερα, αντικαταστάθηκε από τον Γκαουντί (για οικονομικούς λόγους). Ο Γκαουντί, αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην κατασκευή του ναού και όταν πέθανε το 1926 είχε ολοκληρώσει περίπου το 20% του σχεδίου.
Ο ναός σίγουρα προκαλεί δέος όταν τον αντικρίζεις. Εξωτερικά είναι περίτεχνος με σκαλίσματα και τεχνοτροπίες που εντυπωσιάζουν, αν και σε κάποια σημεία σε τρομάζουν και λίγο. Το εσωτερικό του όμως είναι αυτό που σε μαγεύει. Δεν μοιάζει με εκκλησία, τουλάχιστον όχι με τις εκκλησίες που ξέρουμε και εκείνο που εντυπωσιάζει είναι το φως που διαχέεται παντού. Έχει γίνει ειδική μελέτη ώστε το φυσικό φως να μπαίνει από τα βιτρό άπλετο και ο τεχνητός φωτισμός έχει γίνει έτσι ώστε να νομίζεις πως δεν υπάρχουν φώτα. Επιβλητικός σε μέγεθος, λιτός αλλά ταυτόχρονα και “γεμάτος”, δεν είναι παντού προσβάσιμος και για να ανέβεις στον επάνω όροφο πρέπει να πληρώσεις έξτρα εισιτήριο. Το ίδιο και για να κατέβεις στην κρύπτη και το μουσείο του υπογείου.
Στη Ράμπλα μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου στον πεζόδρομο και να απολαύσεις τον ίσκιο των πανέμορφων δέντρων, καλλιτέχνες του δρόμου, την αγορά της Μποκερία (χάνεσαι από τα χρώματα και τις γεύσεις), ένα εντυπωσιακό συντριβάνι, το μουσείο σύγχρονης τέχνης της Αγίας Μόνικα, περίπτερα για να ψωνίσεις αναμνηστικά δωράκια (πήραμε κάτι μικρούλια φλιτζανάκια-μαγνητάκια που είχαν ένα παχύφυτο μινιατούρα μέσα, κάτι που δεν είχα ξαναδεί) και το μπαρόκ παλάτι Palau de la Virreina.
Φτάνοντας στο τέλος του πεζόδρομου της Ράμπλα βρίσκεσαι μπροστά στο εντυπωσιακό μνημείο του Κολόμβου, αφιερωμένο στο γνωστό θαλασσοπόρο. Είναι ένας χάλκινος στύλος, Κορινθιακού ρυθμού, 60 μέτρων με ένα άγαλμα του Κολόμβου στην κορυφή, ενώ στη βάση του μνημείου βρίσκονται τέσσερα αγάλματα της θεάς Νίκης. Στο σημείο που στέκεται το μνημείο, λέγεται ότι επέστρεψε ο Κολόμβος, μετά το πρώτο του ταξίδι στην αμερικανική ήπειρο.
Η αγορά της Μποκερία βρίσκεται περίπου στη μέση του πεζόδρομου και εκεί μπορείς να δοκιμάσεις φρούτα, ψάρια, σαλάμια και τυροκομικά. Μπορείς επίσης να φας σε τάπας μπαρ. Εκεί δοκιμάσαμε την παέλια, το σήμα κατατεθέν πιάτο της Βαρκελώνης. Ένας εντυπωσιακός χώρος, γεμάτος χρώματα και μυρωδιές που σε προκαλούν να τα φας αλλά και να τα φωτογραφίσεις.
Γενικά το φαγητό δεν είναι το δυνατό τους σημείο και τα τάπας είναι πολύ μικροί μεζέδες, όχι ιδιαίτεροι και υπερτιμημένοι. Έχουν όμως μπυραρίες που σερβίρουν δικής τους παραγωγής μπύρες και μικρά μπαράκια, όπου μπορείς να πιεις χωρίς να ξοδέψεις πολλά.
Το Πάρκο Γκουέλ είναι έργο του Γκαουντί και άνοιξε για το κοινό το 1926. Περιέχει δημιουργήματα του διάσημου αρχιτέκτονα, όπως συντριβάνια με δράκους όλα διακοσμημένα με το πολύχρωμο μαρμάρινο μωσαϊκό που χαρακτηρίζει την πόλη της Βαρκελώνης. Εντυπωσιακό!
Μια επίσκεψη που θεωρείται απαραίτητη είναι στο καμπ Νου, το γήπεδο της Μπαρτσελόνα. Κατασκευάστηκε το 1957, αντικαθιστώντας το παλιό γήπεδο Λες Κορτς.
Η παραλία της Μπαρτσελονέτα είναι μια τεράστια παραλία, χωρίς ομπρέλες και ξαπλώστρες, αλλά καθαρή και περιποιημένη. Αντί για τις ρακέτες, που συνηθίζονται στις ελληνικές παραλίες, εκεί παίζουν beach volley και οι παρέες έχουν μαζί τους φορητά δίχτυα, που τα στήνουν στην άμμο και ξεκινά το παιχνίδι.
Ένα εντυπωσιακό αξιοθέατο είναι το ισπανικό χωριό. Ακούγεται λίγο αστείο, αλλά είναι ένα χωριό στο λόφο του Μονζουίκ, όπου μπορεί ο επισκέπτης να θαυμάσει σε ένα μέρος το διαφορετικό στυλ, την αρχιτεκτονική και την κουλτούρα της κάθε τοποθεσίας, από το μεσογειακό νότο της Ανδαλουσίας στο βορρά της Γαλικίας, της Βασκονίας και της Καταλονίας με όλες τις ενδιάμεσες περιοχές της ηπειρωτικής Ισπανίας. Δημιουργήθηκε το 1929. Μέσα στο ισπανικό χωριό υπήρχε μια πινακοθήκη, την οποία επισκεπτόσουν ελεύθερα και είχε έργα γλυπτικής του Πικάσο, καθώς και πίνακες του ίδιου, του Μιρό και του Νταλί.
Από την πίσω μεριά του λόφου, βρίσκεται το μουσείο Εθνικής Τέχνης της Βαρκελώνης. Η θέα που προσφέρει στην πόλη είναι εντυπωσιακή.
Κατεβαίνοντας τα επιβλητικά σκαλιά που ενώνουν το παλάτι Palau Nacional με την λεωφόρο της βασίλισσας Maria Cristina αντικρίζεις το συντριβάνι Font Màgica, το μουσικό συντριβάνι που πετάει νερό ακολουθώντας τους ήχους της κλασικής μουσικής. Εκατοντάδες ντόπιοι και τουρίστες, κάθονται στα σκαλιά για να απολαύσουν το θέαμα.
Στον ίδιο λόφο, στην κορυφή, ανεβήκαμε στο κάστρο του Μονζουίκ με το τελεφερίκ. Η διαδρομή είναι υπέροχη, καθώς βλέπεις όλη την πόλη σχεδόν και τον καταπράσινο λόφο. Στο κάστρο εκτός από την εντυπωσιακή θέα της πόλης, υπάρχει μουσείο, εικαστικές κατασκευές και άπλετο χώρο για να ξεκουραστείς και να χαλαρώσεις. Το κατέβασμα το κάναμε με τα πόδια και απολαύσαμε μια διαδρομή μέσα στο πράσινο και σε εντυπωσιακά συντριβάνια. Στη βάση του λόφου βρίσκεται και το μουσείο τέχνης Χουάν Μιρό, το οποίο έφτιαξε ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
Η Γοτθική Συνοικία είναι η πιο ιστορική περιοχή της πόλης από τη Ρωμαϊκή εποχή. Μοιάζει με λαβύρινθο, με τα στενά της σοκάκια και τα μαγαζιά που πουλάνε κυρίως αντίκες και ομπρέλες. Είναι όμως ένα πολύ όμορφο και ήσυχο μέρος, για να κάνεις τη βόλτα σου.
Η πλατεία Καταλωνίας είναι το κέντρο της πόλης και γεμάτη αγάλματα, συντριβάνια, αλλά και περιστέρια. Εδώ βρίσκονται θέατρα, τράπεζες και εμπορικά κέντρα, ένα εκ των οποίων (το μεγαλύτερο) έχει ασανσέρ με γυάλινο δάπεδο!
Το πάρκο Σιουταντέλα είναι άλλο ένα εντυπωσιακό αξιοθέατο της Βαρκελώνης. Ξεκίνησε ως φρούριο το 1714, προκαλώντας το μίσος του λαού προς την κυβέρνηση, για να καταστραφεί το 1869 και να δοθεί ως πάρκο πια στους κατοίκους. Τα μοναδικά σημεία που θυμίζουν την ταραχώδη ιστορία του είναι ένα εκκλησάκι, το παλάτι του διοικητή που σήμερα είναι σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και το οπλοστάσιο που σήμερα στεγάζει το Καταλανικό Κοινοβούλιο. Εδώ υπάρχει και ο ζωολογικός κήπος. Υπέροχο πάρκο, με εντυπωσιακά αγάλματα και έργα τέχνης και τεράστιο χώρο για βόλτα.
Το ολυμπιακό χωριό κατασκευάστηκε το 1980, και μετά τους αγώνες του 1992, ανασκευάστηκε και χρησιμοποιείται πλήρως. Είναι κοντά στη θάλασσα και η βόλτα σ αυτό, είναι απολαυστική.
Το καλύτερο σας το άφησα για το τέλος. Το μουσείο σοκολάτας, όπου εκτός από τα εργαλεία, μηχανήματα που χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν σοκολάτα και τα εντυπωσιακά εκθέματα (δράκοι, πύργοι, αστερίξ, στρουμφάκια, πόλεμος των άστρων και ένα σωρό άλλα), από το συγκεκριμένο προϊόν, το εισιτήριο τους είναι ένα σοκολατάκι και στο χώρο αναμονής έχει έναν μαυροπίνακα, όπου μπορείς να γράψεις το δικό σου μήνυμα.
Η Βαρκελώνη είναι μια σύγχρονη πόλη, ωραία δομημένη, κέντρο πολιτισμού και με αρτιότατο δίκτυο μετρό. Αποπνέει ένα αέρα πλούτου και ευημερίας, χωρίς επιτήδευση. Ο καιρός μοιάζει με το δικό μας. Το ντόπιο φαγητό είναι μέτριο και τα τάπας υπερεκτιμημένα, αλλά φυσικά αυτό είναι προσωπική άποψη. Επίσης τα μαγαζιά κλείνουν γύρω στις 11 το βράδυ και δεν έχουν πρόβλημα να σου δείξουν ότι πρέπει να φύγεις. Όχι όλα βέβαια. Γενικά είχαν ένα ύφος λίγο υπεροπτικό, αλλά πάντα με ευγένεια. Πολύ εξυπηρετικοί όλοι. Εκείνο που μου έλειψε ήταν το στοιχείο του “παλιού”, δεν είχε δηλαδή αρχαία ή βυζαντινά και ακόμη και το φρούριο ή οι εκκλησίες που ήταν γοτθικού ρυθμού, είχαν έναν αέρα σύγχρονο και φρέσκο.
Είναι μια πόλη που θα μπορούσε κάποιος να ζήσει άνετα. Και αυτό είναι κάτι που μπορείς να το καταλάβεις, όταν κινηθείς μέσα στην πόλη, περπατήσεις στα στενά δρομάκια ή σε περιοχές που δεν έχουν τουριστικό ενδιαφέρον. Παρατηρείς τα σπίτια και τα μαγαζιά, τους περαστικούς που πηγαίνουν στη δουλειά τους, τη συμπεριφορά των οδηγών και των παιδιών και όλα αυτά που δεν αφορούν τους τουρίστες. Για μας, αυτό θα πει ταξίδι. Φυσικά και βλέπουμε όσα αξιοθέατα μπορούμε, είναι πολύ σημαντικά. Αλλά εξίσου σημαντική είναι και η καθημερινότητα. Και ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις μια πόλη, είναι να κινηθείς εκεί που δεν υπάρχουν τουρίστες.
