Εδώ και αρκετά χρόνια, ξεκινήσαμε μια συνήθεια, ας πούμε επετειακή. Κάθε καλοκαίρι πηγαίνουμε σε μια παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Ξεκινήσαμε όταν τα παιδιά ήταν αρκετά μεγάλα για να καταλάβουν και να νιώσουν το μεγαλείο του χώρου, αλλά και αρκετά μικρά, για να εκπαιδευτούν στο σεβασμό που αρμόζει σε έναν τέτοιο χώρο και στη σημασία του αρχαίου θεάτρου στην τέχνη και τον πολιτισμό.
Κάποια καλοκαίρια δεν καταφέραμε να τηρήσουμε το “ραντεβού” μας και κάποια δεν είχαμε απαρτία (είτε το ένα είτε και τα δύο παιδιά σταμάτησαν να ακολουθούν).
Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε υπέροχες παραστάσεις, σε έναν ιερό χώρο, που σου προκαλεί δέος. Αρχικά παρακολουθούσαμε μόνο κωμωδίες, ώστε τα παιδιά να εισχωρήσουν στον κόσμο του θεάτρου, με ευχαρίστηση, αλλά στη συνέχεια ήρθαν και οι παραστάσεις τραγωδίας.
Έργα καταξιωμένων σκηνοθετών και άριστων συντελεστών, αλλά και νέων ανθρώπων, που ξεδίπλωναν το ταλέντο τους, σε έναν τόπο, που όλοι, όσοι ασχολούνται με το θέατρο, ονειρεύονται να δημιουργήσουν.
Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Φιλιππίδη, Σαββόπουλου, Κακλέα, Θεοδωρόπουλου, Μπινιάρη, Γκραουζίνις κ.α, αλλά και Robert Wilson, σε μια χορευτική εκδοχή του Οιδίποδα, με τη συμμετοχή ενός αγαπημένου φίλου σε πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι μερικές απ αυτές. Όλες μας άφηναν γεμάτους συναισθήματα και σκέψεις και όλες μας έδιναν θέματα συζήτησης, για το φαγητό μετά την παράσταση, στο κοντινό Λυγουριό, το οποίο επίσης ήταν καθιερωμένο.
Το αίσθημα όμως που σου δημιουργεί ο χώρος, η αύρα που έχει, σε κατακλύζει, την ώρα που μπαίνεις, όπως και την ώρα που σβήνουν τα φώτα και ξεκινάει η παράσταση. Νοιώθεις να γίνεσαι και συ αρχαίος έλληνας, που παρακολουθεί δραματικούς αγώνες και το χειροκρότημά σου, στο τέλος, θα σημάνει το νικητή.
Εκτός όμως από τις παραστάσεις που έχουμε παρακολουθήσει εκεί, έχουμε πάει και εκδρομή αναψυχής. Η αύρα του χώρου παραμένει ιδιαίτερη, απλά σε αυτή την περίπτωση, έχεις τη δυνατότητα να διαπιστώσεις ο ίδιος πως λειτουργεί η ακουστική από τη σκηνή και φυσικά να νιώσεις το δέος από την πλευρά του ηθοποιού.
Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, φτιάχτηκε τον 4ο αι. π.Χ , ήταν αφιερωμένο στο θεραπευτή θεό της αρχαιότητας, τον Ασκληπιό και έχει χωρητικότητα 13000-14000 θεατών.
Το μνημείο διατηρεί τη χαρακτηριστική διάρθρωση ενός ελληνιστικού θεάτρου, διαθέτει δηλαδή κοίλο, ορχήστρα και σκηνικό οικοδόμημα και θεωρείται το τελειότερο αρχαίο ελληνικό θέατρο από άποψη ακουστικής και αισθητικής. Έχει χαρακτηριστεί άλλωστε, ως μνημείο παγκόσμιας, πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.
Το θέατρο, μετά το τέλος του αρχαίου κόσμου, προστατεύθηκε από την κατάρρευση, με την επιφανειακή επίχωση, που δημιουργήθηκε, από τα χώματα του λόφου. Έτσι σώθηκε και από τις καταστροφές που υπέστησαν άλλα μνημεία κατά την τουρκοκρατία.
Η πρώτη συστηματική ανασκαφή στο θέατρο ξεκίνησε το 1881 από την Αρχαιολογική Εταιρεία, υπό τη διεύθυνση του αρχαιολόγου Παναγή Καββαδία. Έπειτα από χρόνια σκληρής εργασίας, οι ανασκαφές έφεραν στο φως ένα επιβλητικό, σχεδόν ανέπαφο θέατρο. Η συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας στη διεξαγωγή του ανασκαφικού προγράμματος, ήταν εξίσου κομβική, αφού οι κάτοικοι του Λυγουριού παραχώρησαν τα κτήματά τους, στα οποία βρίσκονταν τα αρχαία μνημεία, με αντάλλαγμα την κατασκευή της οδού που θα συνέδεε το ιερό με το Ναύπλιο δημοσία δαπάνη.
Η πρώτη παράσταση στο θέατρο της Επιδαύρου ήταν η τραγωδία Ηλέκτρα του Σοφοκλή, το 1938, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη.
Δίπλα στο αρχαίο θέατρο, υπάρχει αρχαιολογικό μουσείο, όπου είναι εκτεθιμένα πολλά από τα κινητά ευρήματα που αποκαλύφθηκαν στο χώρο. Θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό, επειδή στα εκθέματά του συμπεριλαμβάνονται πολλά τμήματα αρχιτεκτονικών μελών από τις ανωδομές των πιο σημαντικών οικοδομημάτων του ιερού. Ακόμα υπάρχουν επιγραφές, αγάλματα, ιατρικά εργαλεία και μικροαντικείμενα.
Εκτός από το γνωστό θέατρο, όμως υπάρχει σε κοντινή απόσταση και το μικρό θέατρο της Επιδαύρου. Είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και είναι κρυμμένο σε ένα λόφο που περιτριγυρίζεται από πλούσια βλάστηση που φτάνει μέχρι τη θάλασσα….
Η κατασκευή του θεάτρου άρχισε τον 4ο αιώνα π.Χ. και συνεχίστηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ τροποποιήσεις έγιναν και στα Ρωμαϊκά χρόνια. Το θέατρο ήταν αφιερωμένο στο θεό Διόνυσο και είχε αρχική χωρητικότητα 2.000 θεατών, ενώ στη σημερινή του κατάσταση, λόγω καταστροφής των ανώτερων εδωλίων είχε χωρητικότητα αρχικά 800 θέσεων και 1000 αργότερα.
Η ύπαρξή του δεν ήταν γνωστή, γιατί είχε καλυφθεί από χώματα και εντοπίστηκε το 1970.
Δυστυχώς δεν έχει τύχει να παρακολουθήσουμε κάποια παράσταση εκεί, αλλά το έχουμε επισκεφτεί και εντυπωσιαστήκαμε.