Απόκριες λοιπόν και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να απολαύσεις το τριήμερο, αν όχι με μια εκδρομή στην επαρχία, όπου αναβιώνουν κάθε χρόνο παλιά έθιμα. Ακόμα δε καλύτερα, όταν την εκδρομή την κάνεις με καλούς φίλους.
Η έδρα μας σ αυτό το ταξίδι ήταν η Κίρρα, ένα παραθαλάσιο χωριό, δίπλα στην Ιτέα. Ένα ήσυχο μέρος, με μια όμορφη πλατεία και ένα κουκλίστικο νηπιαγωγείο, πάνω στο κύμα. Έχει μόνο μια ταβέρνα στην παραλία, που άνοιξε για την καθαρή Δευτέρα.
Το ταξίδι βέβαια ξεκίνησε με μια ανατροπή. Λίγες μέρες πριν το τριήμερο, ανακοινώθηκε, ότι ματαιώνονται όλες οι εκδηλώσεις για την αποκριά, λόγω του κορωνοϊου, που εμφανίστηκε και στη χώρα μας. Ήταν μια απογοήτευση, γιατί ο στόχος μας ήταν να παρακολουθήσουμε, τόσο τις εκδηλώσεις με το στοιχειό της Χάρμαινας, στην Άμφισσα, όσο και τα αλευρομουτζουρώματα στο Γαλαξείδι. Φυσικά αυτό δε μας εμπόδισε να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι μας.
Φτάσαμε λοιπόν στη βάση μας, μετά από μια στάση για καφέ στην Αράχωβα, που ήταν γεμάτη κόσμο. Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας και η λιακάδα, απάλυνε το ορεινό κρύο. Η διαδρομή είναι πανέμορφη και η θέα, τόσο από την Αράχωβα, όσο και από τους Δελφούς, υπέροχη.
Αφού λοιπόν φτάσαμε στον προορισμό μας, ξεκινήσαμε τις βόλτες. Πρώτα στην Κίρρα, όπου σύντομα διαπιστώσαμε, ότι δεν έχει κάτι για να δούμε, εκτός φυσικά από την παραλία και ότι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Ιτέα, ουσιαστικά είναι η συνέχειά της.
Επειδή όμως ήταν περασμένη ώρα φαγητού, κινηθήκαμε προς το Χρισσό, ένα κοντινό χωριό, όπου είχαμε πληροφορίες ότι θα βρούμε κάποιες ταβέρνες. Πράγματι, ήμασταν πολύ τυχεροί και φάγαμε σε ένα πολύ όμορφο μέρος, με θέα στη θάλασσα και υπέροχο φαγητό. Μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να δούμε και ένα παλιό πυροσβεστικό όχημα, αλλά και ένα επίσης παλιό Fiat personal, που είχε ο ιδιοκτήτης.
Το απόγευμα πήραμε το δρόμο για την Άμφισσα, που κανονικά θα γίνονταν οι εκδηλώσεις για το στοιχειό. Ανεβήκαμε κατευθείαν στο κάστρο των Σαλώνων, για να το δουν οι φίλοι μας και για να απολαύσουμε για άλλη μια φορά τη θέα της πόλης από ψηλά. Το κάστρο, μέσα στα πεύκα, με το μικρό θεατράκι (όπου όπως και την άλλη φορά κάναμε δήθεν παράσταση), είναι σημείο χαλάρωσης και ηρεμίας.
Κατηφορίζοντας από το κάστρο, πολύ κοντά σ αυτό, βρίσκεται η Χάρμαινα, η παλιά πόλη, που παλαιότερα λειτουργούσαν τα βυρσοδεψεία. Στο φως του δειλινού, στολισμένη με μάσκες, τρομακτικές, δέρματα με σχήματα προσώπου και σκιάχτρα, έδειχνε απόκοσμη.
Η βόλτα και οι φωτογραφίες που βγάλαμε ήταν εντυπωσιακές. Εκεί συναντήσαμε και τη Μαριτίνα, που μας έδωσε χρήσιμες πληροφορίες, τόσο για την προέλευση των δρώμενων του στοιχειού, όσο και για τις εκδηλώσεις, που ναι μεν ματαιώθηκαν, αλλά θα γίνοταν ένα μέρος τους, χωρίς τη συμμετοχή του δήμου.
Το στοιχειό λοιπόν, είναι ο Κωσταντής, ένας νεαρός βυρσοδέψης, του τότε, που αγαπούσε τη Λενιώ. Κάποια περίοδο που ο Κωσταντής ήταν στην Αθήνα, για να πουλήσει τα δέρματα, η Λενιώ πέθανε. Γυρνώντας πίσω ο Κωσταντής, από τον καημό και την οργή του, που έχασε την αγαπημένη του, πέθανε και στοίχειωσε την πηγή της περιοχής. Εκτός από τον Κωσταντή όμως, υπάρχουν κι άλλα στοιχειά, που προστατεύουν το καθένα και μια πηγή της πόλης.
Αυτά τα στοιχειά και τον εξορκισμό τους αναπαριστούν τα δρώμενα που γίνονται το Σάββατο της αποκριάς. Νέοι και νέες, ντυμένοι με προβιές, φορώντας κουδούνια (άλλο ένα είδος, για την κατασκευή του οποίου, ήταν γνωστή η Άμφισσα), με κέρατα τράγου και βαμμένοι τρομακτικά, κατηφορίζουν, ανάβοντας φωτιές, κάνοντας δυνατό θόρυβο, φωνάζοντας και βάφοντας τους παριστάμενους θεατές με κόκκινο και μαύρο χρώμα, για να τους προστατέψουν.
Το αίσθημα που σου προκαλούν είναι αυτό του δέους και φανταστείτε ότι, απ ότι μας είπαν, αυτό που παρακολουθήσαμε, δεν ήταν ούτε το ένα δέκατο απ αυτά που γίνονται κάθε χρόνο. Μας έφαγε ο κορωνοϊός, τι να κάνουμε; Όλα αυτά έγιναν στο κέντρο της πόλης, ενώ κανονικά, απ ότι καταλάβαμε, θα ξεκινούσαν από τη Χάρμαινα και θα κατηφόριζαν.
Αφού τελείωσε το δρώμενο και χωρίς τη συμμετοχή του δήμου, ο κόσμος κατευθύνθηκε στον πεζόδρομο και συγκεκριμένα σε ένα μαγαζί που είχε αναλάβει τη διασκέδαση των επισκεπτών, βγάζοντας μεγάφωνα έξω και παίζοντας μουσική. Το αλκοόλ φυσικά όχι μόνο δεν έλειπε, αλλά μάλλον περίσσευε.
Η Κυριακή πέρασε ήρεμα στην Ιτέα, παρακολουθώντας μια μικρή παρέλαση αρμάτων, επίσης χωρίς τη συνδρομή του δήμου (κάτι που δεν καταλάβαμε τι σήμαινε), και με τη ρίψη πολύχρωμων μπαλονιών, στο τέλος της παρέλασης.
Μετά κατευθυνθήκαμε στο Γαλαξείδι για φαγητό και διασκέδαση. Και εκεί τα μαγαζιά είχαν βγάλει μεγάφωνα στο δρόμο και ο κόσμος έπινε και χόρευε. Εκεί συναντήσαμε και μια άλλη φίλη από την Αθήνα, που βρέθηκε εκεί, επίσης για τα δρώμενα. Κάναμε και μια νέα φίλη και συνεχίσαμε τη διασκέδασή μας, όλοι μαζί.
Η Καθαρή Δευτέρα ήταν πολύ γεμάτη με δραστηριότητες και εμπειρίες. Ξεκινήσαμε το πρωί πετώντας χαρταετό στην παραλία της Κίρρας. Ο καιρός μας βοήθησε πολύ, γιατί είχε μια υπέροχη λιακάδα και έναν πολύ βοηθητικό αέρα. Ο αετός μας πέταξε αρκετά ψηλά, μετά από λίγες προσπάθειες και προσαρμογές -προσθήκη ουράς, αλλαγή στο σκελετό του-, κολύμπησε μια δυο φορές, αλλά χωρίς να χαλάσει, γιατί ήταν υφασμάτινος και μας έκανε να νιώσουμε πάλι παιδιά.
Αφού ξυπνήσαμε το παιδί που υπάρχει μέσα μας, πήραμε το δρόμο για το Γαλαξείδι, με σκοπό να ζήσουμε τα αλευρομουτζουρώματα.
Μπαίνοντας στην πόλη, είδαμε πούλμαν και πολλά αυτοκίνητα, οπότε παρκάραμε κι εμείς εκεί και ξεκινήσαμε. Ένας από την παρέα, αποφάσισε ότι δε θέλει να συμμετέχει και χωριστήκαμε λίγο πριν το κέντρο της πόλης. Οι υπόλοιποι τρεις, οργανωθήκαμε, φορώντας ολόσωμες φόρμες μιας χρήσης – που είχαμε από την αποκριάτικη αμφίεσή μας ως κυνηγοί του κορωνοϊού- μάσκες, γάντια και σακούλες στα παπούτσια, αγοράσαμε και ένα σακούλι αλεύρι, που πουλούσαν παντού και προχωρήσαμε προς το χαμό.
Εντύπωση μας έκανε το γεγονός, ότι ακόμα και τα σπίτια ήταν καλυμμένα με νάυλον και οι ντόπιοι, που πήγαιναν στη “μάχη” χωρίς προστασία.
Φτάσαμε στο λιμάνι, όπου γινόταν το κυρίως αλευρομουτζούρωμα, γιατί γινόταν σε όλη την πόλη σχεδόν και εκεί είχαν σακιά με αλεύρι για να παίρνει ο κόσμος. Ο παραλιακός δρόμος ήταν στρωμένος με αλεύρι και χρωματιστή σκόνη και όλος ο κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν χρωματιστός. Στην απέναντι μεριά του κόλπου, στέκονταν οι παρατηρητές, που δεν ήθελαν να συμμετέχουν.
Ο “πόλεμος” του αλευριού και των χρωμάτων κρατούσε καλά και νομίζω πως καμία στολή δε μπορεί να σε προστατέψει πραγματικά. Απλά βοηθάει κάπως, αν πρόκειται να ταξιδέψεις μετά, όπως εμείς, να μπορέσεις να μπεις στο αυτοκίνητο χωρίς να το κάνεις χάλια.
Αφού ζήσαμε κι αυτήν την εμπειρία, που μας θύμισε την εποχή που σαν παιδιά, πετούσαμε ο ένας στον άλλο, χώματα ή νερό και αφού βγάλαμε τις στολές μας για να διαπιστώσουμε,ότι φυσικά το αλεύρι και τα χρώματα, είχαν περάσει στα ρούχα μας, αλλάξαμε ότι μπορούσαμε, ξεσκονίσαμε ότι μπορούσαμε και ανταμωθήκαμε πάλι με τον έτερο της παρέας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Μια στάση στην Ιτέα για τα καθιερωμένα σαρακοστιανά, πάνω στη θάλασσα και μια τελευταία στη Θήβα για έναν καφέ ήταν απαραίτητες.
Αποχωριστήκαμε με τους φίλους μας, γεμάτοι εικόνες και συναισθήματα και προετοιμασμένοι για τη σαρακοστή μέχρι την επόμενη εξόρμησή μας το Πάσχα.
Ο τολμών νικά κι αποζημειώνεται! Όλα τα ζήσατε κι ας είχαν απαγορευτεί! Μια και δεν ξέρουμε τι μας περιμένει λόγω κορονοιοιυ, καλύτερα που το προλάβαμε! Η φίλη από την Αθήνα που συναντήσατε στο Γαλαξίδι! 😉