Η εκδρομή αυτή, ήταν από τις πρώτες που κάναμε χωρίς παιδιά, όταν πια είχαν μεγαλώσει αρκετά για να θέλουν να μας ακολουθούν.
Ψάχνοντας, που αλλού; στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω στην εκκλησία που θεωρείται μία από τις δέκα πιο παράξενες εκκλησίες του κόσμου! δίπλα στην Santuario della Madonna delle Lacrime στις Συρακούσες και στην Sagrada Familia του Γκαουντί στη Βαρκελώνη και σίγουρα την πιο ιδιαίτερη σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Έπρεπε λοιπόν να την επισκεφτούμε. Πηγαίνοντας προς τη Μαντίνεια στην Αρκαδία, περιμέναμε να δούμε μια εκκλησία σε κεντρικό σημείο και πλήθος κόσμου, καθώς ήταν και Κυριακή, να την παρατηρεί και να τη φωτογραφίζει, περιμένοντας να μπει στο εσωτερικό.
Παραδόξως η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής δεν βρίσκεται πάνω σε κεντρικό δρόμο, βρίσκεται χτισμένη απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μαντίνειας, μέσα στον κάμπο και όταν φτάσαμε εκεί ήταν παντελώς έρημη. Δεν υπήρχε ούτε ταμπέλα, ούτε φύλακας, ούτε κόσμος. Παρόλα αυτά ήταν ανοιχτή και μπορέσαμε να μπούμε και μέσα.
Πρόκειται για αρχιτεκτόνημα του Κώστα Παπαθεοδώρου, το οποίο συνδυάζει αρχαιότροπους ρυθμούς με στοιχεία βυζαντινών επιρροών. Δεν μπορείς να το κατατάξεις σε κάποια συγκεκριμένη αρχιτεκτονική και με έναν παράξενο τρόπο συνδυάζει στοιχεία της αρχαίας Ελλάδας με το χριστιανικό πνεύμα και τις βυζαντινές επιρροές, όπως τα εμπνεύστηκε και τα υλοποίησε ο δημιουργός του, αρχιτέκτονας, ζωγράφος και αγιογράφος.
Εκτός από βυζαντινά, αρχαιοελληνικά και λαογραφικά στοιχεία διαθέτει επίσης λεπτομέρειες που συναντώνται σε καθολικούς ναούς. Στο εσωτερικό συναντά κανείς, μεταξύ άλλων, ψηφιδωτά από τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, τις τέσσερις εποχές, παραστάσεις από την αρχαία μυθολογία που ταυτίζονται ή συμπορεύονται με χριστιανικούς μύθους.
Η αφιέρωσή του στην Αγία Φωτεινή απηχεί τη σχέση της Αρκαδίας με το φως. Είναι γνωστό πως Λύκαιο όρος σημαίνει φωτεινό, το ίδιο σημαίνει και το όνομα Λυκάων, που είναι ο οικιστής της Αρκαδίας.
Η εκκλησία είναι χτισμένη από ντόπιες, φυσικές ύλες, όπως μάρμαρο, μέτρα και κεραμίδια, ενώ σε όλη την κατασκευή της δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου τσιμέντο. Τα υλικά τα επέλεγε ο ίδιος ο αρχιτέκτονας, από τις γύρω περιοχές, σμιλεύοντας τα πολλές φορές, ο ίδιος, ώστε να ταιριάξουν στο σημείο που ήθελε να τα τοποθετήσει.
Ο Παπαθεοδώρου, προκειμένου να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο έργο αυτό, παραιτήθηκε από το υπουργείο πολιτισμού, όπου εργαζόταν την εποχή που του έγινε η πρόταση, καθώς το θεωρούσε έργο ζωής.
Οι αγιογραφίες του ναού ακολουθούν την ίδια λογική, με τα πρόσωπα των αγιογραφιών να παραπέμπουν περισσότερο σε αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.
Η πρωτοποριακή εκκλησία της Αγίας Φωτεινής έχει χαρακτηριστεί από τον Γιάννη Τσαρούχη «Φλέβα νερού για τους διψώντες».
Τα εγκαίνια του ναού πραγματοποιήθηκαν το 1972, ενώ στον περιβάλλοντα χώρο του έχουν δημιουργηθεί δύο «αρχαιοελληνικές» κατασκευές. Το «Ηρώον», προς τιμή όλων εκείνων που αγωνίστηκαν για την πατρίδα και κατάγονται από την περιοχή και στα δυτικά της εκκλησίας το «Φρέαρ Ιακώβ» που συμβολίζει τη συνάντηση του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα. Όταν επισκεφτείς την εκκλησία και τα δεις δίπλα της έχεις την ψευδαίσθηση ότι είναι αρχαία, παρόλο που γνωρίζεις ότι χτίστηκαν πριν από 40 περίπου χρόνια.
Από ότι διάβασα στο ίντερνετ χρησιμοποιείται για γάμους και βαφτίσεις.
Απέναντι ακριβώς, βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Μαντίνειας. Επίσης χωρίς καμία φύλαξη και χωρίς καμία πινακίδα.
Η Μαντίνεια είναι μία από τις σημαντικές σε μέγεθος, μορφή και διατήρηση πόλεις της αρχαιότητας. Η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, μετά από ανασκαφές που έκανε στην περιοχή στις αρχές του αιώνα μας.αποκάλυψε το αρχαίο Θέατρο (τέλη του 4ου αιώνα π.Χ.), το Βουλευτήριο και την Αγορά των ελληνιστικών και ρωμαϊκών Χρόνων.
Το πιο εντυπωσιακό σημείο της εκδρομής μας όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, μετά από την περίεργη εκκλησία, ήταν το σπήλαιο Κάψια.
Φεύγοντας από τον αρχαιολογικό χώρο, είδαμε την ταμπέλα προς το σπήλαιο και ενώ είχα διαβάσει γι αυτό, το είχα ξεχάσει και δεν ήταν στα σχέδιά μας η επίσκεψή του. Ευτυχώς είδαμε την ταμπέλα.
Το σπήλαιο βρίσκεται στο τέλος ενός δρόμου και αρχικά αναρωτιέσαι που βρίσκεται η είσοδος. Δεδομένου του ότι δεν είχαμε ξανακούσει γι αυτό, πιστεύαμε ότι είναι κάποιο μικρό και χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον σπήλαιο. Το πολύ φτηνό εισιτήριο, ενίσχυσε την άποψη αυτή. Ξεκινήσαμε λοιπόν να μπούμε στο σπήλαιο με τη συνοδεία της ξεναγού και άλλο ένα ζευγάρι επισκεπτών.
Και από εκεί ξεκίνησε η υπέροχη έκπληξη. Γιατί όπως διαπιστώσαμε, ούτε μικρό είναι, ούτε αδιάφορο.
Μπροστά από την είσοδό του αναπτύσσονται τρεις καταβόθρες, τις οποίες σήμερα περικλείει προστατευτικό πέτρινο φράγμα ημικυκλικού σχήματος που χτίστηκε τον 19ο αιώνα.
Μπήκαμε από μια τεχνητή είσοδο και για την προστασία του περιβάλλοντος, τα φώτα άναβαν καθώς προχωρούσαμε και έσβηναν πίσω μας. Στο εσωτερικό του σπηλαίου διαμορφώνονται δωμάτια, διάδρομοι και μοναδικά συμπλέγματα σταλαγμιτών και σταλακτιτών. Αποτελείται από 8 αίθουσες, η μία πιο εντυπωσιακή από την άλλη.
Προχωρώντας, μάθαμε για τα “γκουρ” που είναι μικρές λίμνες, που δημιουργούνται από συγκεντρώσεις ανθρακικού ασβεστίου γύρω από στάσιμα νερά. Περάσαμε από το δάσος των λευκών σταλακτιτών και γνωρίσαμε τις κολώνες, που δημιουργούνται όταν ενώνονται οι σταλακτίτες με τους σταλαγμίτες. Μία μάλιστα απ αυτές μοιάζει με τον πύργο της Πίζας. Κάποια στιγμή στην ιστορία του, το σπήλαιο πλημμύρισε, με αποτέλεσμα να διακρίνεται μια κόκκινη γραμμή στο εσωτερικό του.
Ένας από τους χώρους του σπηλαίου της Κάψιας έχει το όνομα «Αίθουσα των Θαυμάσιων». Χρώματα εκρηκτικά, κόκκινα και κίτρινα και γαλάζια δημιουργούν ένα έργο τέχνης απαράμιλλης ομορφιάς φτιαγμένο από την ίδια τη φύση.
Στο σπήλαιο βρέθηκαν πλήθος από θραύσματα ανθρώπινων οστών και κρανίων, από παιδί 4 ετών, έως και άνδρα περίπου 50, σκεπασμένα από λάσπη (πάχους μισού μέτρου) που καλύπτει το δάπεδο του σπηλαίου. Επίσης βρέθηκαν λυχνάρια που πιθανόν να ανήκουν στους ύστερους ελληνικούς χρόνους (4ος & 5ος μ.Χ αιώνας).
Μέσα στο χώρο του σπηλαίου ζουν έντομα, τα δολιχόποδα, που το καθαρίζουν από τα περιττώματα των νυχτερίδων και φυσικά νυχτερίδες.
Μέχρι σήμερα έχουν εξερευνηθεί 6500 μ. και οι ειδικοί το συγκαταλέγουν στα 10 πιο αξιόλογα σπήλαια της Ελλάδας. Παρόλο που είναι από τα πρώτα που ανακαλύφθηκαν, άνοιξε για το κοινό μόλις το 2010.
Για άλλη μια φορά η φύση έδειξε το μεγαλείο της και μας εξέπληξε ευχάριστα. Πραγματικά αξίζει τον κόπο να το επισκεφθείτε!